Maud Nachtboek van Maud 20 okt 2017, 15:06

Leestijd: 5 minuten

#12: Sówieso geen kwarrel (kwaliteitsscharrel)

Terugblik: Maud heeft Mark weer ontmoet nadat hij haar appte dat hij haar echt moest spreken. Na een boel Kwakjes in een groezelig kroegje dat hij had uitgezocht (ergo: zonder enige bekenden), eindigde het met eentje van hem, in zijn bed. Beschaamd kwam ze weer in haar huis aan, waar huisgenoot Sam vol interesse vroeg waar ze de nacht had doorgebracht. Bij haar nicht, verzon Maud snel. En toen kwam andere huisgenoot Sacha thuis met een verhaal dat ze had gehoord en nu door alle huizen en clubs ging en keek meteen naar Maud…

Poeh! Fjieuw! En alle andere uitroepen van opluchting die ik maar kan bedenken! Het verhaal waar mijn huisgenoot Sacha mee binnenkwam, ging uiteindelijk over een jaargenoot van mij -vandaar dus dat ze meteen naar mij keek-, maar terwijl ik hard kotsend boven de plee hing, was ik nog zo bang dat het verhaal over mij en mijn nachtelijk avontuur met Mark ging… Toen ik lijkbleek en met een verschraalde biersmaak van de Kwakjes van de avond ervoor (onder andere) weer naar de bank kwam gestrompeld, wijdde ze uit over Het Grote Verhaal dat as i write nog steeds overal rondgaat.

Het is wel echt een ranzig verhaal trouwens, maar goed. Het gaat dus over een meisje uit mijn jaar dat bij een derdejaars had getukt. ,,Toen hij naar college was de volgende ochtend, moest ze keihard kakken.” Sacha moest al lachen, wetende wat komen ging. Het meisje, ik zal maar geen naam, huis en club noemen, deed haar behoefte in de wc en zag toen pas het briefje op de deur met een duidelijke boodschap erop. ‘Defect: kappen met kakken dus’. ,,Maar dat was toen al te laat!” Het was echt van die brakkak, maakte Sacha het nog even extra smeuïg, alsof ze erbij was geweest. ,,En daar zit je dan. Wat zouden jullie doen?” vroeg ze aan Sam en mij en een beetje ongemakkelijk keken we elkaar aan.

Ik kon moeilijk zeggen dat ik alleen bloemetjes en suikerspinnetjes poepte, iets wat jongens het liefst willen geloven volgens mij, maar gelukkig gaf Sacha ons niet eens de tijd om te antwoorden en vertelde meteen het vervolg. Het meisje in kwestie pakte dus een plastic zakje uit de keuken, blijkbaar was er niemand thuis, deed alles uit de wc-pot daarin en liep de wc uit. Ze legde het gevulde zakje even op de eettafel neer, pakte snel haar spullen en werd toen gebeld, zo gaat het verhaal nu tenminste. ,,En ze loopt al bellend naar buiten en trekt de deur achter zich dicht.” Zonder zakje dus, want dat werd een paar uur later gevonden door die gast. ,,Een giller toch?” Sacha komt niet meer bij. ,,Iedereen noemt haar nu jaarschijtwijf 2017!”

Ik lachte maar een beetje mee, maar vond het eigenlijk zo sneu voor haar. Het zal je maar gebeuren… #hetkanaltijdnnogerger dacht ik meteen, en een wijze boodschap: houd het in een jongenshuis altijd even op!

Wat nu ook echt ophoudt, is mijn fling of scharrel of wat het dan ook is met Mark. Geen kwarrel in elk geval, de kwaliteitsscharrel, want zo goed en leuk was het nou ook weer, zeker niet na wat eergisteren gebeurde. Ik liep al zeker twintig minuten in de appie. Ik weet niet wat dat is, maar vind het altijd een soort van rustgevend om tussen de versafdeling en broodschappen door te lopen en een beetje over van alles na te denken. Terwijl ik mijmerend een doosje rondeeleieren in mijn hand pakte en dat daarna verwisselde voor de goedkopere, ik blijf tenslotte een student, hoorde ik ineens een zware stem achter me die ik meteen herkende.

Ik stelde me verdekt op achter de paal met het prijsscanapparaat en keek om het hoekje naar Mark, die samen met Cuttekop aka Cat aan het bakkeleien was over wat ze zouden eten. Hoezo uit met haar?! Wat een Pinokkio, of Verneukmeook is het toch en terwijl ik me daarover opwond, liet ik het voordeelpak scharreleieren (maat M) patsboem op de grond vallen.

Meteen kwam een medewerker toegesneld en op dat moment kijkt Mark mijn richting uit en ik ben te laat om me weer achter de paal te verstoppen. Hij kijkt verschrikt en pakt Cat meteen bij de arm, nog voordat ze mij zag, en beent snel met een ‘laten we ergens een daghappie doen’ weg.

Terwijl ik zonder boodschappen en met het eigeel op mijn Nikies de winkel verlaat, heb ik ineens wel een boodschap. Aan mezelf: kappen met Mark! En nu echt, ik hoop dat ik het volhoud…

Gelukkig genoeg afleiding. Zo hadden we gisteren clubeten met onze voorlopige jaarclub en kwam het onderwerp ADE op tafel. Amsterdam Dance Event dus, volgens een paar meisjes echt ‘de vijf mooiste dagen van het jaar’. Niet veel later hoorde ik een paar chicks smoezen over halfjes en vroeg hen of ze het over brood hadden. Nee gek, riepen ze schaterlachend uit. ,,We hebben het over X.”

Geen grote kus trouwens, zo bleek meteen daarna, maar XTC dus. ,,Dat willen we sowieso gaan nemen volgende week.” Fuck, ik heb dat nog nooit gedaan, schoot het door mijn hoofd en ik werd er meteen een beetje nerveus van. Ze keken me met (nu al) grote ogen aan. ,,Are you in, Maudje?”

VOLGENDE AFLEVERING > > >

< < < VORIGE AFLEVERING

WIE IS MAUD?

,,Hoi, ik ben Maud (19). Waar de een postzegels of Efteling-laven verzamelt, spaar ik spannende ervaringen en houd in mijn dagboek – of beter: nachtboek – mijn laatste avonturen én veroveringen bij. Elke week geeft Metro een kijkje in mijn turbulente (studenten)leven.