Maud Nachtboek van Maud 13 okt 2017, 15:16

Leestijd: 5 minuten

#11: Mijn onderbroek hangt straks in de kroonluchter

Terugblik: Maud is druk met van alles en nog wat in haar studentenstad, maar alle alcohol en stress van afgelopen tijd eisten hun tol en uitte zich in een griepaanval. Terwijl leuke huisgenoot Sam bij haar bed kwam met een pul met een groene ‘vitamienerige smoothie’, kreeg ze net een appje van Mark. Hij moest haar echt zien… Geeft Maud eraan toe of luistert ze naar dat verstandige stemmetje in haar hoofd?

Ik heb dus net the walk of shame gedaan. Ik hoorde meisjes daar weleens over praten, maar vond het altijd maar overdreven. Boeiend dat je na een goede nacht bij iemand over straat moet, toch? Dacht ik tenminste. Toen ik net met mijn kleren van vannacht nog, of eigenlijk wéér, aan, inclusief meer ladder dan nylon in mijn panty, naar huis liep, voelde ik me best even slecht en vooral heel wazig. Ook door de waarschijnlijk nog aanwezige alcohol in mijn bloed en omdat ik maar een lens inhad -geen idee waar de andere is gebleven- en ook nog eens zonder onderbroek, want die kon ik na the heat of the moment niet meer vinden.

Die hangt straks waarschijnlijk in de kroonluchter in het jongenshuis van Mark. Want ja hoor, daar kom ik dus vandaan. En eigenlijk voel ik me daar nu helemaal niet zo chill over, maar ja, berouw komt pas na de zonde. Zonde eigenlijk.

Na zijn appje vorige week waarin hij schreef dat hij me moest zien, heb ik hem eerst in de ignore gezet. Zo leuk vond ik het niet (#understatement) dat hij er na de plens bier in mijn gezicht op het Foetengala, afzender: zijn vriendin Cattekop, als een laffe haas in dat commissievestje van hem vandoor ging. Ik hoorde niets meer van hem, tot dat appje dus.

De dagen dat ik vorige week ziek in bed lag, was Sam echt superlief voor me. Hij bracht me zelfgemaakte soep, waarvan ik nog steeds niet weet wat het precies was, het was in elk geval roodachtig, maar smaakte naar zwembad, en kwam telkens even bij me kijken. Maar toch. Hoe liever hij deed, hoe meer ik aan Mark dacht en werd toch wel nieuwsgierig. Wat moest hij me dan zo nodig vertellen?

Toen ik dankzij -of ondanks- de vele zwembadsoepen en ondefinieerbare fruit(?)smoothies van Sam weer beter was, appte ik Mark terug. Zevenentwintig appjes over en weer later, ontmoetten we elkaar in een groezelig kroegje. Achteraf snap ik waarom nou precies daar: omdat daar natuurijk geen bekenden zouden zijn, het wereldje is tenslotte klein. Maar toen ik hem zag binnenlopen en hij op z’n Marks naar me grijnsde, was ik alle boosheid en teleurstelling vergeten.

Ik kan er niets aan doen, maar ik heb gewoon een zwak voor hem. We gingen aan de Kwakjes, gevaarlijk zware speciaalbiertjes en nou ja, laat ik het zo zeggen: de laatste kwam niét uit een bierglas. Voordat we in zijn bed belandden, hebben we gepraat. Hij vertelde dat het uit was met Cat en dat hij me niet uit zijn hoofd kreeg. Hoe later het werd, hoe meer ik weer in die Salou-modus kwam en toen hij vroeg: ga je met me mee? had ik mijn linnen tas al in mijn handen en het verstandige stemmetje in mijn hoofd in de ignore gezet.

In zijn kamer kwam de oude Salou-Mark weer naar boven, en naar voren. Zonder enig beleid trok hij mijn panty uit en gooide me hard op zijn bed. Het erge is dat terwijl we het deden, mijn blik viel -toen had ik dus nog wél beide lenzen in- op een wintersportfoto aan zijn muur. Dezelfde foto als die bij zijn clubgenoot slash mijn huisgenoot Sam op de kamer hangt en ik zie Sam met zijn vrolijke hoofd er meteen tussenuit springen. Lang om daar bij stil te staan -of liggen- was er alleen niet.

Na ‘de daad’ deed Mark net als de vorige keer weer vaag en afstandelijk en mompelde iets van dat dit misschien niet heel handig was. Fuck! Ik snap echt niets van die gast, maar ook niet van mezelf. Waarom ging ik weer met hem mee?! Ik zou toch beter moeten weten inmiddels.

Na mijn walk waarbij ik het gevoel had dat alle marktkooplui en passanten mijn postcoïtale status konden ruiken, ben ik weer thuis. Net kwam Sam naast me zitten op de bank en vroeg me geïnteresseerd waar ik die nacht geweest was… Ik kon wel door de driezits zakken, maar verzon opmerkelijk snel een smoes dat ik bij mijn nicht had gelogeerd die net weer terug van stage was. ,,Wat gezellig!” en hij keek me aan met zijn mooie bruine ogen. ,,Familie is echt zo belangrijk, neem je haar een keer mee?”

Gadver, na the walk of shame voel ik nu the couchsit of guilt. Ik kijk van opzij naar hem en vind hem zo lief en knap en weet echt even niet wat ik met mezelf aan moet. En dan komt onze huisgenoot Sacha binnen met een grote grijns op haar kop. ,,OMG, ik heb nú toch een verhaal gehoord…” en ze kijkt meteen naar mij. Ik spring op en ren naar de wc. Om ziek hard te kotsen.

VOLGENDE AFLEVERING > > >

< < < VORIGE AFLEVERING

WIE IS MAUD?

,,Hoi, ik ben Maud (19). Waar de een postzegels of Efteling-laven verzamelt, spaar ik spannende ervaringen en houd in mijn dagboek – of beter: nachtboek – mijn laatste avonturen én veroveringen bij. Elke week geeft Metro een kijkje in mijn turbulente (studenten)leven.