Jeroen Haverkort Sport 12 feb 2017, 14:55

Leestijd: 5 minuten

Vechtster De Randamie blijft lachen in mannenwereld

Germaine de Randamie is de enige Nederlandse vrouw die uitkomt in de UFC, de grootste mixed martial arts-organisatie ter wereld. Zaterdag 11 februari vecht ze in New York tegen de Amerikaanse Holly Holm om de wereldtitel in het vedergewicht.

Bij vechtsport denkt de buitenwereld eerder aan mannen dan aan vrouwen. Terecht?
Het is natuurlijk wel een mannenwereld, omdat er gewoon meer mannen aan vechtsport doen dus in dat opzicht snap ik het wel. Maar ik vind dat je moet doen waar je blij van wordt en in mijn geval dat is vechten.

Hoe hou jij je staande in die mannenwereld?
Door mezelf te blijven. Haantjesgedrag is mij vreemd. Je ziet mij ook nooit agressief of boos doen tijdens een staredown. Ik hou niet van poppenkast. In het verleden is er wel eens tegen mij gezegd dat ik een showtje moest opvoeren, dat zou goed zijn voor de pr. Ik wil dat niet. Kijk naar Rico Verhoeven die doet dat toch ook niet? Dat is een op en top prof, een superatleet die zichzelf blijft. Ik heb plezier in wat ik nu doe en dat wil ook uitstralen. Daarom lach ik ook altijd tijdens de staredown.

Waarom word jij zo blij van vechten?
Het mooiste vind ik het moment vlak voor het gevecht. Dat ik naar die kooi moet lopen. Dan sta je daar in de gang, in het donker. Opeens gaat het licht aan. Zo fel dat je niks meer ziet. Uit de speakers klinkt harde muziek. Iemand zegt dat ik moet lopen. Angst en adrenaline vechten om voorrang. Altijd schiet het zinnetje ‘Waarom doe ik dit?’ door mijn hoofd. Maar al die emoties die door mijn lichaam gieren, maken het juist zo mooi. Het is een gevoel dat ik nergens anders krijg.

Je klinkt als een verslaafde…
Ja. Iemand vergeleek het ook ooit met iemand die zijn eerste shot heroïne neemt. Dat gevoel van die eerste keer probeer je daarna telkens weer terug te roepen.

Een ongelukkige vergelijking, met heroïnejunks loopt het zelden goed af…
Hahaha, klopt. Maar de rest heb ik gelukkig zelf in de hand.

Nooit gigantisch te grazen genomen?
Op de training is het wel eens gebeurd dat het licht uit mijn ogen is gemept en dat is geen prettig gevoel. Tijdens wedstrijden is me dat echter nog nooit overkomen.

Is dat een angst?
Nee, daarvoor ben ik niet bang.

In die donkere gang vlak voor een wedstrijd voel je wel angst zei je net. Dat hoor je niet vaak vechters zeggen…
Iedere vechter is bang. Degenen die zeggen dat ze geen angst voelen, liegen.

Maar als je niet bang bent om knock-out te gaan, waarvoor dan wel?
Als je in elkaar geslagen wordt in die kooi voel je er zelf weinig van door al die adrenaline, maar voor je geliefden komen die klappen extra hard aan. Dus in dat opzicht voel ik wel angst. Niet zozeer voor mezelf, maar voor mijn naasten. Niemand ziet graag dat degene van wie ze houden pijn lijdt. Mijn moeder stond niet te juichen toen ik op vechtsport ging. Zij heeft een hoge bloeddruk, kan moeilijk met de spanning omgaan. Daarom zal zij ook niet meegaan naar New York voor mijn titelgevecht. Maar ze is wel ontzettend trots op me, we hebben een ontzettende hechte band.

Is het voor je moeder ook moeilijker omdat je een meisje bent?
Ook al ben ik volwassen, ik zal altijd haar kleine meid blijven. Maar ik denk dat geen enkele ouder graag ziet dat hun zoon of dochter klappen krijgt.

Er kleven nogal wat vooroordelen aan MMA. Het zou een sport zijn voor hersenlozen en al helemaal niet voor vrouwen. Heb je moeite met die vooroordelen?
Ja, omdat MMA een kunstvorm is. Het is echt niet zo dat we er maar op loshakken en dat er geen regels zijn. Is MMA barbaarser dan boksen, omdat je naast je vuisten ook je benen mag gebruiken? Omdat grondgevechten zijn toegestaan? Je moet meerdere disciplines beheersen om een goede vechter te zijn, dat maakt het moeilijk maar ook heel mooi.

En wat maakt het een vrouwensport?
Alle andere sporten worden toch ook door vrouwen beoefend? Ik zou niet weten waarom vechtsport anders zou moeten zijn.

Zo wordt er in het algemeen niet tegenaan gekeken…
Helaas klopt dat. Ik heb al ontelbare keren moeten aanhoren dat ‘dit niks voor jou is’. Dat kreeg ik te horen toen ik aan kickboksen deed en dat kreeg ik ook te horen toen ik de overstap naar de MMA maakte. Maar ik ben iemand die zich daar niet door tegen laat houden en daar juist motivatie uitput. Mijn eerste gevecht in de MMA verloor ik en mijn arm lag aan gruzelementen. Het duurde twee jaar totdat ik mijn tweede partij vocht.

Moeten andere vrouwen je voorbeeld volgen?
Ze moeten echt niet gaan vechten omdat ik dat doe. Maar als ze in mij iemand zien die ergens plezier in heeft en daar inspiratie uit putten, dan zou ik dat prachtig vinden.

Mooier dan de wereldtitel?
Ja, misschien wel. Begrijp me niet verkeerd. Ik wil dolgraag die belt, maar mijn hoogtepunt heb ik al gehad. Dat was mijn gevecht vorig jaar in Ahoy. Die ontvangst van al die Nederlanders was prachtig. Ik had het gevoel de ‘peoples champ’ te zijn, werd door al die mensen in hun hart gesloten. Dat is toch het mooiste wat je kan bereiken?

En privé?
Ik ben bijna 33 jaar. Ik heb niet het eeuwige vechtersleven. Ooit wil ik kinderen. Lachend: ik blijf een vrouw hè?

Vrouwvriendelijk

De UFC wordt geroemd om zijn vrouwvriendelijke beleid. Vrouwen vechten op dezelfde events als de mannen en zijn soms zelfs de headlines, zoals het gevecht tussen Holms en De Randamie van komende zaterdag is. Mannen en vrouwen vechten hetzelfde aantal rondes, en er zijn vrouwelijke scheidsrechters. Op dit moment zijn er alleen vrouwelijke strawweight, bantamweight en nu ook featherweight divisies omdat er minder vrouwen deze sport doen. Vrouwen krijgen hetzelfde bedrag als een man van hetzelfde niveau. Er is geen verschil in het prijzengeld dat UFC uitkeert.