Nikki Veerbeek Televisie 30 dec 2024, 18:02

Leestijd: 9 minuten

Het Jaar van Heel Holland Bakt-winnares Elise: ‘Ik dacht dat ik geen schijn van kans maakte’

Elise de Graaf (28) ging 2024 in als ‘onbekende’ arts in een Rotterdams ziekenhuis die graag taarten voor collega’s bakte. In hetzelfde jaar werd ze voor de ogen van miljoenen kijkers gekroond tot winnares van het twaalfde seizoen van kijkcijferhit Heel Holland Bakt. Tegen Metro vertelt ze over haar jaar.

Voor Metro’s traditionele eindejaarsrubriek Het Jaar Van spreken we met mensen voor wie het jaar bijzonder was, in welke zin van het woord dan ook. Zo spraken we in voorgaande jaren onder meer met met Joes Brauers, Kees van der Spek en Mar Jan uit Ruinerwold. En deze keer ook met de ‘uitvinders’ van de Dubai-reep.

Kijkcijferhit Heel Holland Bakt

In Heel Holland Bakt, ‘onze’ versie van The Great British Bake Off, strijden tien Nederlanders in een tent om de titel ‘beste thuisbakker van het land’. Het programma is al sinds 2013 op de vaderlandse televisie. 

Er is toch blijkbaar iets aan dat bakken van taarten en cakes wat we in dit land magisch interessant vinden, want het Omroep MAX-programma scoort er steevast bijzonder goed mee. Voor de finale zaten bijvoorbeeld meer dan twee miljoen kijkers aan de buis gekluisterd. 

Bakken in coronatijd

Maar voordat we het daarover gaan hebben, moeten we eerst nog even terug in de tijd. Het is 2020 en corona grijpt hevig om zich heen. Een periode waarop zo’n beetje iedereen nieuwe hobby’s (her)ontdekt. Dat is voor Elise niet anders: ze bakt er lustig op los. 

Bakken doet ze al tijdens de middelbare school, maar tijdens de pandemie begint het serieuzere vormen aan te nemen. Niet eens omdat ze ineens een zee aan vrije tijd heeft – integendeel, ze werkt tenslotte in het ziekenhuis – maar omdat het een uitstekend excuus is om familie en vrienden te zien. 

Naar Heel Holland Bakt kijkt ze trouw. Door de jaren heen begint het langzaam te borrelen om zelf te mee te doen. „Ik begon steeds meer met een andere blik te kijken”, vertelt ze. „Wat zou ik doen bij deze opdracht?” 

Druk met een opleiding tot SEH-arts

Toch staat deelname aan het programma in januari van dit jaar nog helemaal niet op haar ‘to do-lijst’. Elise werkt niet alleen als arts in het Erasmus MC, ze is daarnaast bezig met haar specialisatie-opleiding tot spoedeisende hulparts. 

Druk zat, zou je zeggen. Er blijft dan ook niet gek veel tijd over voor haar hobby. „Het is zeker niet dat ik wekelijks aan het bakken was. Ik greep vooral gelegenheden aan en bakte altijd als ik nachtdienst had, om mijn collega’s blij te maken.” 

‘Ik maak geen schijn van kans’

Zelf heeft ze op dat moment ook niet eens echt het idee dat ze er heel goed in is, het zijn vooral haar collega’s die lyrisch zijn over haar baksels. „Daardoor kreeg ik het gevoel dat ik het wel aardig deed”, zegt ze bescheiden. „Ik ben zelf geen zoetekauw. Ik neem misschien één of twee happen.”

Lang twijfelt ze. „Ik dacht dat het toch niets zou worden.” Meerdere keren surft ze naar het aanmeldformulier op de website, maar klikt het dan toch weg. Afgeschrikt door vragen naar haar bakervaring en foto’s van haar baksels. „Ik maak geen schijn van kans, dacht ik.” 

En de tijd die ze erin zou moeten stoppen, blijft ook een dingetje. Maar op haar werk blijken ze graag mee te willen werken. „Ze zeiden: als je in de tent komt, gaan we het gewoon regelen.” In april, op de allerlaatste dag dat het kan, vult ze dan toch dat formulier in. „Met het idee dat ik wel zou zien waar het schip strandt. Als het niets zou worden, dan kon ik het weer van mijn lijstje afstrepen. Dan heb ik het in ieder geval geprobeerd.” 

Voorrondes Heel Holland Bakt

Elise beschrijft het vanaf dat moment als „op een trein stappen die gewoon doordendert”. Ze wordt uitgenodigd voor de voorrondes en schat daar – kijkend naar de creaties van de andere amateurbakkers – wederom haar kansen niet hoog in. Maar ze mag door naar de laatste tien, „een euforisch moment”. „Ik had het helemaal niet verwacht, dat was een superleuke verrassing.” 

En dan moet je je ineens met je kop op televisie. „Mensen vonden dat stoer van me, maar dat is uiteindelijk niet eens zo’n bewuste keuze geweest. Het is niet dat tussendoor wordt gevraagd of je het zeker weet. Het begon met kijken hoe ver ik zou komen en voor ik het wist zat ik in de tent. Ik kon op een gegeven moment niet meer terug.” Ze voegt snel toe: „Maar ik wilde ook niet meer terug.”

Elke vrije minuut bakken

Al snel is ze zich niet meer bewust dat miljoenen mensen thuis straks naar haar kijken. „Eerst dacht ik nog van: ‘Dalijk zeg of doe ik wat stoms.’ Maar na een paar afleveringen had ik zo’n beetje alles wel gehad, het maakte allemaal niet meer uit.”

Van juni tot september heeft ze bijna elke week twee dagen opnames. Dat is soms pittig: ze moet zo’n beetje elke vrije minuut in het bakken steken. „Er bleef weinig tijd over voor het sociale leven. Ik heb wel echt dingen moeten afzeggen of laten. Maar ik heb het wel met liefde gedaan. Dit is iets wat je maar één keer in je leven doet, áls je al de kans krijgt om zoiets te doen. Dan moet ik maar even alles opzij zetten.” 

Het bedenken van de creaties vindt Elise nog moeilijker dan onder hoogspanning in de tent bakken. „Er komt zoveel keuzestress bij kijken, want je wilt er bovenuit springen. In de tent heb je tenminste al een plan.” Waar ze mee op de proppen komt, maakt regelmatig diepe indruk. Zo stopt ze haar eigen adoptie-achtergrond in een gekantelde laagjestaart: aan de buitenkant een Chinees uiterlijk, een binnenkant zonder Chinese smaken. 

Teller op 0

Dat ze zo goed onder druk werkt, zou zomaar eens te maken kunnen hebben met haar werk in het ziekenhuis. Onverwachte situaties zijn haar immers niet vreemd. „Je weet ook nooit met welke problemen een patiënt komt en daar moet je gewoon mee dealen. In de tent gaat het uiteindelijk nooit zoals gepland. Dan moest ik snel schakelen en oplossingsgericht te werk gaan.”

Dat lukt: ze rijgt de speldjes voor ‘meesterbakker van de week’ aan elkaar. Maar het is zeker niet zo dat ze de winst vanaf dag één ziet aankomen. „Ik had wel door dat het goed ging en ik een stabiele bakker was. Maar de teller staat bij elke aflevering weer op 0.” Wéér zijn het mensen om haar heen die haar wijzen op haar talent. „Zij zeiden: ‘Elise, je hebt toch zelf wel door dat het heel goed gaat?’”

Verbrande bovenkant

In de laatste aflevering gaat het bijna mis. Elise en haar medefinalisten Anne en Kim moeten een winterse bruidstaart van vijf lagen bakken en krijgen daar zeven uur de tijd voor. Als de bovenkant van Elises taart verbrandt en de tent blauw staat van de rook, lijkt de overwinning even héél ver weg. 

Gelukkig weet ze de taart te redden en zijn juryleden Robèrt van Beckhoven en Janny van der Heijden enthousiast. Pas dan weet ze dat ze weleens zou kunnen winnen. „Zou het dan misschien toch..?, dacht ik.”

Het moment dat presentator André van Duijn haar foto uit de gouden envelop haalt voor de ogen van haar vriend, familie en vriendinnen, noemt ze „onwerkelijk”. „Zo’n trots, bizar en een overweldigend gevoel. Het voelde echt als een bekroning van al die weken hard werken en de tijd die ik erin had gestoken. Ik was door het dolle heen.” 

‘Word niet herkend’

En dan is de gekte ineens voorbij. „Ik voelde opluchting, maar het was ook wennen.” Ze mist het contact met de crew en andere kandidaten. „Het was gek dat dat wegviel. Ook buiten de tent werkte dat goed. We zijn allemaal heel anders, maar hebben allemaal de passie voor het bakken.”

Pas in oktober zijn de afleveringen van Heel Holland Bakt daadwerkelijk op de buis te zien. „Op televisie zijn vond ik een heel aparte gewaarwording. Het is heel raar om jezelf terug te horen en te zien. Maar het aantal kijkers is zo’n groot getal, dat het een beetje ontastbaar wordt.”

„Het is ook niet zo dat ik herkend word. Het is een paar keer gebeurd dat mensen me aanspraken in de supermarkt, op de sportschool en in het ziekenhuis, maar verder kan ik nog gewoon over straat”, lacht ze. 

Alleen maar positiviteit

Van social media probeert ze tijdens de uitzendingen ver weg te blijven. „Je weet dat er mensen zijn die negatief reageren en negatieve reacties blijven hangen. Het is zo’n leuk avontuur geweest, met alleen maar positiviteit, dat wil ik niet laten beïnvloeden door een paar negatieve reacties.”

Over haar overwinning moest ze de kaken stijf op elkaar houden. „Het scheelde dat de mensen die het dichtst bij mij staan, erbij mochten zijn. Maar mensen zijn wel nieuwsgierig.”

Hartkloppingen tijdens het kijken

Tijdens het terugkijken beleeft ze het allemaal opnieuw. „De programmamakers hebben het echt gemonteerd als een weerspiegeling van hoe het was. Elke aflevering nam me weer helemaal terug naar hoe ik me voelde.” 

De finale kijkt ze met haar familie en vrienden in een filmzaaltje. „Ook zij moesten in hun ogen wrijven. In de finale gingen meer dingen mis dan in de andere afleveringen. Ik zat met hartkloppingen en zweethandjes te kijken. Ik werd weer helemaal meegenomen naar het moment en alle emoties die daarbij kwamen kijken. Blij dat er een mooie taart stond, frustratie dat mijn taart was verbrand.”

Nadat het hoge woord eruit is, volgt een storm aan media-aandacht. Ineens moet Elise interviews geven en bij televisieprogramma’s aanschuiven. „Chaos”, zegt ze daarover. „Het barstte los. Mijn telefoon stond roodgloeiend, maar je wilt toch iedereen iets terugsturen.”

Na Heel Holland Bakt

En dan doemt de vraag op: wat nu? „Ik zal altijd blijven bakken, want het is een manier om te ontspannen en mijn creativiteit kwijt te kunnen.” 

Maar waar veel oud-winnaars van Heel Holland Bakt na het programma professioneel zijn gaan bakken, ziet de toekomst van Elise er waarschijnlijk iets anders uit. Haar werk in het ziekenhuis doet ze namelijk ook met veel plezier. „Dat wil ik niet laten gaan. Ik heb keihard gewerkt om te komen waar ik nu ben en ben daar nog steeds hard voor aan het werken. Misschien dat het een combinatie wordt.”

Het Jaar Van De Bonte Koe: ‘Onze Dubai-reep ging viraal, van 20 naar 2000 orders per dag’

2023 is hét jaar van Mell Jonk (en haar Vintage Future), ondanks de nare zwarte wolk

Reacties