Madelon de Goffau Televisie 21 aug 2024, 14:43

Leestijd: 3 minuten

Gaël overleefde als 14-jarige de vuurwerkramp ternauwernood: ‘Hij gaat dood!’

Niets deed vermoeden dat 13 mei 2000 zo’n catastrofale dag zou worden voor de 14-jarige Gaël, blijkt uit de aflevering van Redding na de Ramp van gisteravond. Als tiener werd hij slachtoffer van de vuurwerkramp in Enschede. De blauwe voorjaarslucht kleurde die dag zwart van de rook en van de rouw.

Op de ochtend van 13 mei is de hemel strakblauw. Gaël hangt met zijn broer en wat vrienden rond in de stad. Op een uitkijkpunt hebben ze uitzicht over de hele stad. „We zagen in de verte een rookpluimpje opstijgen.” De jongens besluiten een kijkje te nemen.

‘Spannend brandje’

„Daar stonden zo’n tweehonderd andere mensen ook te kijken naar de brand. Ik had geen idee wat er aan de hand was. Ik was 14, mijn broer was 16. We gingen eigenlijk kijken bij een brandje omdat het ons wel spannend leek.”

De brand lijkt na een tijdje onder controle, een deel van de mensen praat wat na. Totdat het noodlot alsnog toeslaat en het vuurwerk toch vlam gevat blijkt te hebben en achter elkaar ontploft. „Overal was in één keer vuurwerk. Iedereen rende weg van die plek. Ik ben weggedoken. Onder een afdakje ben ik ineen gedoken op de grond gaan liggen.”

Grote explosie bij de vuurwerkramp

Gaël wacht totdat de knallen van de vuurwerkramp minder worden, zodat hij kan vluchten. „Toen werd het ook rustiger. En ik dacht: dit is mijn kans, nu moet ik ook wegrennen. Ik stond op, zette drie of vier stappen en toen kwam de grote explosie.”

Tijdens die knal komen enorme hoeveelheden vuurwerk tot explosie. „Het was alsof een deken van lucht me optilde. Ik slingerde door de lucht. Ik denk dat ik wel zo’n tien meter door de lucht ben gevlogen en ik kwam terecht op mijn buik.”

Bloedplas wordt groter

Als hij omlaag kijkt, ziet hij het bloed door zijn kleren sijpelen en hij gaat een huis binnen waar de deur uit is geslagen door de explosie. „Ik lag daar tegen de trap aan en ik zag het bloed over de tegels lopen. Die bloedplas werd steeds groter.” Gaël beseft dat er iets goed mis is.

Op beelden is te zien dat van de woonwijk om de opslagruimte heen na de vuurwerkramp vrijwel niets meer over is. Dan verschijnt zijn reddende engel in de deur opening. Een brandweerman. „Het eerste wat hij zei in zijn portofoon: ‘Er ligt hier een jongetje, hij gaat dood! We moeten nu een ambulance hebben’.”

Niet doodgaan

Hij wil maar één ding: niet doodgaan, om zijn terminaal zieke moeder dat verdriet te besparen. Met hulp van de brandweerman en de bewoners van het huis wordt hij naar een ambulance gedragen, waar een andere gewonde met een beenwond door de vuurwerkramp uit gehaald wordt. „Twee weken later werd ik pas wakker.”

Gaël blijkt de eerste patiënt te zijn geweest van alle slachtoffers die het ziekenhuis binnenkwam. „Meer dood dan levend”, zegt zijn oud-chirurg. „Hij was de eerste die meteen geopereerd moest worden. Hij kwam binnen met een open buik, daar zaten stenen in. Het bloed gutste eruit. Daar hoef je geen dokter voor te zijn om te zien dat het slecht is.” Zijn lever is helemaal kapot door een stuk beton dat in zijn buik geschoten is door de explosie.

Vuurwerkramp overleven is ‘geluk’

Dat hij het overleefd heeft, noemt de chirurg ‘geluk’. En ook Gaël ziet dat zo. „Dat die brandweerman op dat moment in die deuropening verscheen is het meest bepalende moment van mijn leven. Hij was mijn redder.”

Johan Derksen, Albert Verlinde en Wilfred Genee zetten vraagtekens bij asielbeleid: ‘Onleefbaar land’

Boeren en hun erf ‘voer’ voor criminelen: ‘Als je één keer ‘ja’ zegt, kom je er nooit meer af’

Reacties