Nikki Veerbeek Televisie 15 feb 2024, 13:49

Leestijd: 3 minuten

Jules (Je Zal Het Maar Hebben) liet zijn onderarm amputeren na schietincident

In Je Zal Het Maar Hebben ontmoet Emma Wortelboer de 28-jarige Jules. Hij werd tijdens een missie in Afghanistan in zijn arm geschoten. Omdat de pijn ondraaglijk werd, koos de militair uiteindelijk voor amputatie van zijn onderarm.

In Je Zal Het Maar Hebben duikt Emma Wortelboer in de levens van jongeren die een ziekte of een handicap hebben, maar zich door niets laten weerhouden om alles uit het leven te halen. Vorige week hoorden we het verhaal van de sprankelende Amber (17), die de verouderingsziekte progeria heeft.

Jules mist onderarm in Je Zal Het Maar Hebben

Jules vertelt aan Wortelboer dat het een paar jaar geleden helemaal misging. „Ik ben in 2021 gewond geraakt in Afghanistan door een schotverwonding. Het was tijdens een oefensituatie helaas, dus het is niet door de vijand gebeurd, maar door een eigen collega. Daarbij is mijn arm geamputeerd.”

Wortelboer vraagt zich af hoe het voelt om beschoten te worden. „Het schot, daar voel je eigenlijk niks van, je hebt zoveel adrenaline”, legt Jules uit. „Ja, de slagader in mijn arm lag open, dus op dat moment moest ik gewoon handelen en zorgen dat ik niet doodbloedde.”

Jules had veel pijn. „Alles binnenin is kapot. Ook was er het besef dat alles gaat veranderen. Dat je arm gewoon niet meer functioneert.” Hij werd na het ongeluk opgenomen in het ziekenhuis van Afghanistan. „Ik ben vrijwel direct geopereerd. Dan kom je in een soort film. Mijn lot lag in de handen van de specialisten en artsen. Daar heb ik al te horen gekregen dat de schade in mijn arm dusdanig was dat het een lastig verhaal werd dat het nog goed zou komen.”

Beste keuze in slechtste situatie

Na zeven à acht operaties besloot Jules zelf om zijn arm te laten amputeren. „Ik had zoveel pijn, ik slikte zoveel medicatie en ik wil niet mijn hele leven met pijn lopen. Het was eigenlijk wel de beste keuze in deze slechtste situatie.”

De impact op zijn leven is groot. „En ook voor de jongens waarmee het gebeurd is, die dit veroorzaakt hebben. Laten we vooropstellen: dit verhaal kent alleen maar verliezers. Ik ben getekend voor mijn leven, dat maakt het wel zwaar.”

Wortelboer vindt dat je er tijdens de training weinig van merkt dat hij maar één arm heeft. „Het is hoe je er zelf instaat. Ik denk altijd graag in oplossingen. Daar komt creativiteit bij kijken.” Hij doet dan ook ‘gewoon’ mee met de andere militairen.

‘Sterker dan voorheen’

Even later zit Wortelboer met Jules, zijn vrienden en zijn broer Mugen op het terras. Het moment dat ze van het ongeluk hoorden, staat in hun geheugen gegrift. Mugen vertelt dat hij zich zorgen maakte of Jules het wel ging halen. Hij raakt geëmotioneerd als hij eraan denkt. De broers geven elkaar een knuffel. „Ik ben er nog”, zegt Jules. „Hij is sterker dan voorheen”, grapt vriend Dennis.

Volgens Dennis heeft Jules lang met pijn gelopen. „Dat is denk ik het ergste. Je had 24/7 pijn, een jaar lang.” Sander, een andere vriend van Jules, denkt dat de amputatie een kantelpunt was. „Hij werd er dagelijks mee geconfronteerd dat hij zijn arm niet meer kon gebruiken. Ik zag een hele negatieve Jules die het niet meer zag zitten. Binnen een korte termijn zag ik weer een vrolijke Jules die weer leuke dingen wil doen en dingen wil ondernemen.” Dat beaamt Jules. „Ik ben een arm kwijt, maar ik heb weer een stuk leven teruggekregen.”

Je kunt Je Zal Het Maar Hebben terugkijken via NPO Start. 

Jan Roos over euthanasiewens Dennis Schouten: ‘Heel verdrietig verhaal’

Kabinet trekt extra geld uit om mensen te helpen bij betalen van energierekening, zoveel extra mensen helpen ze

Reacties