Pim Pauwels Televisie 7 nov 2023, 11:26

Leestijd: 4 minuten

Akram zat weken vast in Gaza en ging in ziekenhuis helpen: ‘Kinderen gezien zonder armen, zonder ogen’

Akram Khalil is één van de 16 Nederlanders die dit weekend terugkeerden uit Gaza. Bij Khalid & Sophie vertelde hij dat op bezoek was bij familie toen de oorlog op 7 oktober uitbrak. Hij kon geen kant op en ging als vrijwilliger in een ziekenhuis helpen. „Op de derde dag was ik op. Ik moest gewonde kinderen helpen die me deden denken aan mijn eigen kinderen.”

Akram woont sinds 2014 in Nederland en heeft ook de Nederlandse nationaliteit. Regelmatig gaat hij naar de Palestijnse gebieden toe, naar zijn familie. Dat deed hij ook enkele weken geleden. Hij kon alleen niet vermoeden dat hij daardoor midden in een oorlog terecht zou komen en weken vast zou komen te zitten. De autoriteiten in de Gazastrook zeggen dat in het kustgebied al meer dan 10.000 doden zijn gevallen sinds de oorlog.

Inmiddels is Akram weer veilig terug in Nederland, maar hij moest veel familieleden achterlaten bij zijn vertrek, waaronder zijn moeder. Bij Khalid & Sophie vertelde hij gisteravond wat hij de afgelopen weken heeft meegemaakt. „Ik probeerde mijn moeder een knuffel te geven. Ze zei: ‘Ga nou maar snel, anders gaat de grens weer dicht’.”

Akram over situatie in Gaza: ‘Ik heb kinderen gezien zonder armen, zonder ogen’

In de eerste week van de oorlog probeerde Akram te vluchten uit het noorden van Gaza, waar hij en zijn familie zaten. Door alle bombardementen lukte dat niet. Hij vond uiteindelijk een veilig plekje in Jabalia, een stad in het noorden van Gaza, zo vertelde hij gisteren bij Khalid & Sophie. Hij kwam in contact met een plaatselijk ziekenhuis, waar hij ging helpen. Veel ervaring in de zorg heeft hij niet, dus ging het vooral om het hechten van wonden.

Bij het ziekenhuis konden ze wel wat hulp gebruiken, zegt hij. „Dat ziekenhuis is klein. Zij zorgen per dag voor 200 personen, maar nu krijgen ze er 200 patiënten per uur, of zelfs meer. De hele stad gaat kapot”, wijst hij naar een naastgelegen stad van Jabalia. „Iedereen komt vanuit daar naar het ziekenhuis in Jabalia. Ik heb me daarom als vrijwilliger gemeld.”

Maar lang hield hij dat niet vol: drie dagen maar. Daarna was hij op, zegt Akram. „Het waren drie hele zware dagen. Veel mensen, veel kinderen komen, maar in stukjes. Ze hebben geen volwaardig lichaam meer. Kinderen zonder armen, zonder ogen. Ik heb mensen gezien, daar waren nog maar een paar stukjes van over”, zegt hij over de verschrikkingen die hij heeft gezien in zijn korte tijd in het ziekenhuis.

‘Ik zei tegen de dokter dat het niet meer ging’

Op de derde dag knapte er iets bij hem, toen hij een gezin binnen zag komen. „Ik zag kinderen die erg op mijn kinderen leken. Zelf heb ik vijf kinderen. Ik kon het niet, het was te zwaar. Ik zei tegen de dokter dat het niet meer ging zo. Hij vond het oké. ‘Jij bent vrijwilliger, je mag gaan wanneer je wil’, zei hij. Ik ben toen gelijk naar mijn eigen familie gegaan”, vertelt Akram, om ze in de armen te sluiten.

Hij wilde na zijn ervaringen zo snel mogelijk weg uit het noorden van Gaza. Hij vertrok naar het zuiden, richting de grensovergang bij Egypte. Uiteindelijk kreeg hij het nieuws dat de grens voor hem en enkele andere Nederlanders openging.

Eenmaal aangekomen bij de grens met Egypte probeerde hij zijn zieke 75-jarige moeder mee te nemen. Haar meekrijgen naar Nederland, daarvan wist hij dat het een onmogelijke opgave was.

Hij wilde haar op een veilige plek in Egypte achterlaten waar ze familie heeft. „Ik wilde haar niet achterlaten in Gaza, omdat ze ziek is. Mijn moeder heeft in 2014 een stukje van een bom in haar rug gekregen. Zij kan daardoor niet meer staan. Ik wilde iets doen”, zegt hij.

Akram moest halsoverkop afscheid nemen van zieke moeder: ‘Ik keek om en zag haar huilen’

„Toen ik bij de grens stond, mocht ik wel naar Egypte toe, maar zij mocht niet over. Ze stond niet op de lijst”, zegt Akram. Ondanks alle pogingen lukte het niet om zijn moeder uit Gaza weg te krijgen. Dus moesten de twee halsoverkop afscheid van elkaar nemen.

„Mijn moeder wilde niet huilen. Ze zei: ‘Nee, nee, ik ga terug. Ga jij maar.’ Ik probeerde haar een knuffel te geven. Ze zei: ‘Ga nou maar snel, anders gaat de grens weer dicht.’ Ze huilde niet. Maar even later, toen we afscheid hadden genomen en ik nog een laatste keer omkeek, zag ik mijn moeder huilen. Ze keek op dat moment om, om te kijken of ik veilig de grens over was.”

Kijk de aflevering van gisteravond van Khalid & Sophie hier terug.

Rico Verhoeven niet blij met ‘grappig’ boksfilmpje met Dilan Yeşilgöz: ‘Vind het helemaal niet grappig’

Reacties