Roos Ravensbergen Televisie 14 jun 2023, 08:02

Leestijd: 3 minuten

Ashley was 11 maanden dakloos: ‘Hield niks, niemand meer over’

Een dak boven je hoofd is voor veel mensen een gegeven, maar voor anderen is – of was – dat niet zo vanzelfsprekend. Zo ook voor Ashley, die elf maanden dakloos was. Ze schuift aan bij Op1 om te praten over haar situatie en wat er fout ging qua bureaucratie.

Vooral dakloze jongeren zitten vaak in een uitzichtloze situatie. Dat zijn bijvoorbeeld jongeren die geholpen werden door jeugd- of pleegzorg, maar na hun 18de op straat worden gezet. Bij Ashley was dat het geval, zij heeft een jeugdzorgverleden. „Ik werd 18 en ze zeiden: ‘Houdoe, bedankt!’ Twee weken later stond ik weer op de stoep met m’n tassen, maar de gordijnen werden dicht gehouden.”

Ashley was dakloos: ‘Hield niemand meer over’

Maar, zou je denken, er zijn vast mensen die zo’n dakloze tiener willen opvangen. Familie, vrienden. En dat klopt ook, vertelt Ashley bij Op1, „maar na een tijd houdt dat op.” Naar eigen zeggen heeft ze iedereen uit het netwerk dat ze had, verloren. „Ik heb daar nul netwerk aan overgehouden. Het begon met allemaal vrienden en familie en uiteindelijk had ik niks, niemand meer over. Een week is het leuk, maar elf maanden…” Volgens Ashley kon ze dus zeker ergens terecht, maar moest ze van hot naar her en steeds met een tijdslimiet.

Op1-presentator Tijs van den Brink: „De eerste keer vinden ze het leuk dat je komt, maar daarna…?” Volgens Ashley kun je bij iedereen „een x-aantal dagen blijven, want hé, iedereen stelt ook z’n huis voor je open. Deze mensen hebben ook gewoon een eigen leven, en ik lig daar op een bank. Dat gaat niet, ik heb een eigen plek nodig. Elf maanden lang heb ik alles zo moeten regelen. Ik hield geen vrienden meer over, niks.”

‘Kreeg pas hulp toen ik zei dat ik een einde aan mijn leven zou maken’

Ashley putte haar netwerk dus uit, maar er zijn genoeg daklozen die zo’n netwerk überhaupt niet hebben. „En de daklozenopvang? Dat is dan het idee”, zegt Op1-presentatrice Margje Fikse. Ashley: „Ik werd 18 in de jeugdzorg en dat was einde verblijf. Ik vond letterlijk mijn tassen buiten.” Maar, wil Fikse weten, ging ze toen meteen naar de daklozenopvang? Nee, Ashley klopte eerst aan bij de gemeente. „Dat is logisch om te doen. Maar de gemeente was niet heel behulpzaam.”

Fikse: „Die deed niks? Om jou te helpen?” „Nee”, komt het antwoord. „Ik heb drie maanden lang elke dag aan de deur gestaan. Ik kreeg als antwoord: ‘Bewijs maar dat je dakloos bent.’ Een 18-jarige gaat toch niet voor de lol vertellen dat hij of zij dakloos is?”

Uiteindelijk kreeg ze wel hulp, nadat ze in een opwelling zei dat ze een einde aan haar leven zou maken. „Ik was zo moe. En toen ik dat zei, kon er opeens wel een hele hoop. Toen kwam ik in een beschermd wonen-traject. Na een tijd kwam daar een huis uit en gelukkig gaat het nu goed.” En alhoewel Ashley op deze manier hulp kreeg, vindt ze dit niet kunnen. „Het kan niet zo zijn dat er mensenlevens vanaf hangen omdat de bureaucratie in de weg staat.”

Denk jij aan zelfmoord? Je kunt met 113 geheel anoniem bellen (bel gratis 0800-0113) of chatten.

Je kunt Op1 terugkijken via NPO Start.

Voeding onder de loep: dit is het effect van een kopje thee op je nachtrust