Nikki Veerbeek
Nikki Veerbeek Televisie 11 dec 2022, 
Leestijd: 5 minuten

Oorlogsjournalist Sinan Can imponeert in Sterren op het doek: ‘Donker randje om mijn ziel door alle ellende’

Sterren op het doek Sinan Can

Sinan Can won als journalist en documentairemaker in oorlogsgebieden meerdere prestigieuze prijzen. Gisteravond deed hij in Sterren op het doek een boekje open over zijn indrukwekkende beroep. Dit wist veel kijkers te ontroeren. „Een prachtige aflevering met een sympathieke man”, vonden zij.

In Sterren op het doek poseren bekende Nederlanders voor drie kunstenaars terwijl Özcan ‘Eus’ Akyol hen het hemd van het lijf vraagt. Dit keer waren Pepijn van de Wall Bake, David van der Linden en Gabriëlle Westra de kunstenaars van dienst. Na afloop kiest de geportretteerde één schilderij uit. De twee overgebleven schilderijen worden geveild.

Sinan Can: ‘Meedoen aan dit programma spannender dan een slagveld in Irak’

Can spreekt met Akyol af in het Sint Nicolaaskapel in zijn geliefde Nijmegen, de stad waar de documentairemaker zich het meest thuis voelt. Akyol onthult dat hij Can graag in zijn programma wilde hebben, maar bang was dat hij nee zou zeggen. Dat deed Can niet, maar spannend vindt hij het wel. „Ik houd er niet van om naar mezelf te kijken. Ik vind niet veel dingen spannend, maar dit wel. Spannender dan een slagveld in Irak.”

Can doet bij de drie kunstenaars niet meteen bellen rinkelen, al herkent een van hen hem wél als „beroemde Nijmegenaar”. Hij stelt zich voor aan het drietal. „Ik ben documentairemaker en reis veel door oorlogsgebieden. Ik probeer de schoonheid te vinden in de pijn en de ruïnes van de oorlog.” Hij vertelt op dit moment bezig te zijn met een serie over de zachte, poëtische, hoopvolle kant van het Midden-Oosten. 

Can vindt dat hij in Nederland een ‘saai leven’ heeft

Terwijl de kunstenaars aan het portretteren slaan, begint Akyol met zijn vragenvuur. „Ik hoor je net tegen de kunstenaars zeggen dat je een saai leven hebt hier. Dat was geen grap, hè?” Can bevestigt dat met een glimlach. „Misschien is saai een beetje een ondankbare benaming, maar het is rustig. We leven in een veilig land in Nederland. Voor mij is de overgang altijd best groot vanuit een oorlogsgebied naar een rustig, vredig en comfortabel land.” 

Het eerste conflict dat Can meemaakte, was in Irak. „Daar ging het al bijna meteen mis met een bomaanslag waar ik bij was. Ik stond vijftien meter van die auto vandaan toen die explodeerde. Allerlei mensen gingen eropaf, maar achter die auto stond nog een auto geparkeerd, die ze ook lieten exploderen. Hierdoor vielen er in één keer heel veel doden en gewonden. Er zijn dertig mensen omgekomen en negentig mensen gewond geraakt. Ik was voor het eerst echt bang en in shocktoestand. Ik dacht echt: waar ben ik in terechtgekomen?” 

Akyol denkt dat dit een reden zou kunnen zijn om niet meer naar dit soort gebieden te gaan. „Dat gebeurde niet”, vertelt Can. „Het werd juist echt een reden om er naartoe te gaan. Er was een Iraakse meneer waar ik tegen klaagde en hij zei tegen mij: ‘Het is pas hel als niemand je meer ziet lijden.’ Hij zei dat het de ondankbare taak van een journalist was, om die verhalen aan te horen en te registeren. Als jullie niet komen, dan worden we vergeten.”

‘Ik moet bekennen dat ik van weinig dingen geniet’

Zulk werk kan van iemand een bedroefd persoon maken, vermoedt Akyol. „Ik ben ook wel bedroefd, vind ik”, bevestigt de documentairemaker. „Ook al lach ik veel. Ik denk dat ik van binnen wel verdrietig ben. Het klinkt heel gek, maar als je tegen mij zegt: ‘Waar geniet je nou echt intens van?’ Dan moet ik heel eerlijk bekennen: van weinig dingen. Het is misschien een donker randje om je ziel als je zoveel ellende hebt gezien in de afgelopen elf jaar. Als je ziet hoe gewetenloos mensen kunnen zijn.” Can denkt dan ook dat hij over een paar jaar in deze hoek van de journalistiek moet stoppen. 

De documentairemaker heeft zo zijn manieren om de negatieve energie kwijt te raken. „Ik wandel veel door Nijmegen. Soms met vrienden, zoals met Frank Boeijen. Dat is iemand waarmee het heel fijn is om te wandelen en te praten.” Hij geeft toe dat hij, ook tijdens het wandelen, weinig van zijn gevoelswereld aan anderen prijsgeeft. „Ik ben eigenlijk een soort black box en die blijft gesloten, omdat ik denk dat mensen dan verdrietig worden. Dat wil ik niet. Ik wil juist dat mensen vrolijk blijven.”

Twitter is groot fan van Sinan Can: ‘Mooie, ingetogen man’

Can gaat uiteindelijk voor het schilderij van Gabriëlle Westra. „Als ik een reis zou moeten maken naar mijn ziel, dan zou ik dat met jouw schilderij kunnen doen”, legt hij op prachtige wijze zijn keuze uit. Kijkers snappen helemaal dat hij voor dit schilderij kiest. „Schilderij drie raakt mij echt. Zelden zo’n rijk schilderij gezien. Qua beeld en qua verhaal”, schrijft iemand.

Zelf mag Can ook op veel lof rekenen van kijkers. „Wat een sympathiek en mooi mens”, is de algemene tendens.

Je kunt Sterren op het doek terugkijken via NPO Start.

Hilariteit om Even tot hier dat Gideon van Meijeren (FvD) op de hak neemt

Foutje gezien? Mail ons. Wij zijn je dankbaar.

Het beste van Metro in je inbox 🌐

Meld je aan voor onze nieuwsbrief en ontvang tot drie keer per week een selectie van onze mooiste verhalen.