Julia Osendarp
Julia Osendarp Televisie 25 nov 2022, 
Leestijd: 4 minuten

Kijkers vuren op ouders Verloren Kinderen, maar er klinkt ook medeleven: ‘Wat een verhalen’

Verloren kinderen documentaire kijkers ouders
Moeder Astrid uit de documentaire Verloren Kinderen. Foto: Verloren Kinderen / EO

Regisseuse Sahar Meradji legde Nederlandse probleemgezinnen vast voor de EO-docuserie Verloren Kinderen. Gisteravond was daar de laatste aflevering van de vierdelige reeks. Naast sommige kijkers behoorlijk verontwaardigd reageerden op de ouders, klinkt er ook steun en medeleven. En is daar aan het einde van de aflevering een boodschap die je toch aan het denken zet. 

Opvoeden is een behoorlijke taak. Dat blijkt ook wel uit het aantal lezers dat veelvuldig op de opvoed-rubriek van Metro klikt. In de docu-serie Verloren Kinderen van de EO volgde de maakster drie ‘probleemgezinnen’ in hun dagelijkse worstelingen met het ouderschap. En dat maakt behoorlijk indruk.

Probleemgezinnen in documentaire Verloren Kinderen

Zo ziet de kijker Astrid en Peter, die beide worstelen met mentale uitdagingen en met vier kinderen op zeventig vierkante meter in Amsterdam-Noord wonen. Astrid krijgt regelmatig een emotionele uitbarsting en het stel probeert, ondanks hun worstelingen, een gezin te runnen. Of ze zichzelf een probleemgezin vinden? „Soms wel en soms niet”, reageert Astrid.  

Ook is daar het gezin van Marjolein en Ronald, die naar België vluchtten met hun drie kinderen om uit de handen van de Nederlandse jeugdzorg te blijven. Hun drie hoogbegaafde kinderen kampen met psychische problemen en ook Marjolein worstelt met haar emotionele toestand. Zo vertelt ze in tranen onder meer hoe het kapsel van haar zoon per ongeluk te kort werd geknipt en over de knuffelberen die in bed liggen, onder meer de ‘ellende-beer.’ Voor alle ellende die ze meemaakt.

Medeleven voor ouders en kinderen

De documentairemaakster vraagt Marjolein of ze haar kinderen psychisch mishandelt en emotioneel instabiel is. „Nee dat denk ik niet. Als je maar lang genoeg door instanties bedreigd wordt, en daar is in mijn geval sprake van, dan raak je daar emotioneel niet stabieler van.” Ze is ervan overtuigd dat ze een goede moeder is, maar begrijpt ook dat haar emotionele buien soms heftig voor haar kinderen kunnen zijn. Als de filmmaakster de kinderen van Marjolein en Ronald vraagt wat ze hopen te bereiken met de documentaire, antwoordt een van de zoons: „Medeleven.”

Tot slot ziet de kijker ook het gezin van de Rotterdamse Gerson en Merel, die zoeken naar de juiste omgang met hun autistische dochter. Het stel heeft twee kinderen en is behoorlijk uitgeblust door de uitdagingen die het autisme van dochter Nohemy met zich meebrengt. Als de regisseuse vraagt of het koppel het leuk vindt om ouders te zijn, moeten ze lachen. „Ik vind het heel pittig. Ik denk weleens: ‘Waarom wilde ik überhaupt twee kinderen?’”, vertelt Merel eerlijk. Maar naast oplaaiende wanhoop, is daar ook veel liefde in het Rotterdamse gezin. 

Harde reacties van kritische kijkers, maar ook steun

De reacties van kijkers lopen uiteen. Het lijkt erop dat de meesten vol verbijstering hebben gekeken en geschrokken zijn van de verhalen. Sommige kijkers uiten hun verontwaardiging voor de ouders en hun opvoedstijl. En die reacties zijn niet altijd even aardig. Maar naast een hoop kritiek, klinkt daar ook medeleven en steun. Want sommige kijkers vinden het ook erg dapper en kwetsbaar dat deze ouders hun verhaal delen.

Boodschap over opvoeding

Aan het einde van de aflevering vraagt de filmmaakster de drie gezinnen naar reflectie op hun eigen gezinssituatie. Het gezin van Marjolein en Ronald worstelt nog steeds met instanties en jeugdzorg en probeert in België de boel op de rit te krijgen. Merel vertelt dat ze, met thuisondersteuning, de boel beter kan accepteren. En dat ze zich realiseert dat zij en haar man toch best met een ingewikkelde situatie te maken hebben.

„In elk gezin zijn er problemen”, concludeert Peter. Volgens hem is ruzie menselijk. „En als mensen zeggen dat hebben wij niet, dan liegen ze.” En daar is Astrid het mee eens. „Als mensen zeggen dat alles perfect gaat in hun gezinsleven.. nooit ruzie, nooit dit, nooit dat, dan durf ik mijn hand in de stront te leggen. Dan ben jij niet gelukkig.” Waarna ze uitlegt dat als je dingen niet met elkaar uitspreekt of geen ruzie maakt, mensen met stress blijven lopen. „Dan lig jij met zeventig jaar in je kist en ik ben negentig als ik in mijn kist lig. Want ik heb geen stress, ik raak het kwijt als ik het zeg. En een gezin dat denkt dat het gelukkig is en het niet uit, dat leeft met stress.” En bij haar eigen gezin weet ze, mét of zonder obstakels: „Alles komt goed.” 

https://twitter.com/tmvanaalst/status/1595798802169995268

https://twitter.com/PerezITQ/status/1595895838764679177

Je kijkt Verloren Kinderen terug via NPO.

Opvoedvraag: ‘Mijn dochter (9) is hondsbrutaal, ook tegen vreemden’

Foutje gezien? Mail ons. Wij zijn je dankbaar.

Het beste van Metro in je inbox 🌐

Meld je aan voor onze nieuwsbrief en ontvang tot drie keer per week een selectie van onze mooiste verhalen.