Erik Jonk Televisie 20 dec 2021, 17:01

Leestijd: 7 minuten

Na winst Expeditie Robinson: ‘Goede voornemens kwartier na de finale al vergeten’

Voor eeuwig de winnaar van een Expeditie Robinson-editie zijn. Je zou het maar op je cv hebben staan. Robbert Rodenburg (23) flikte het gisteravond. Nou ja, een half jaar geleden al; maar 1,7 miljoen kijkers zagen hem gisteren na een monsterlijke en zeer gave finale-proef het beslissende schoteltje met een bijl door midden klieven.

De presentator / acteur en succesvolle youtuber won in ieder geval de op tv langste Expeditie Robinson sinds het jaar 2000. Maar liefst 33 afleveringen lang zagen we hem op RTL 4 schitteren, vaak nét niet winnen, lachen, honger hebben, strijden en ook huilen wegens het missen van het thuisfront. Hij versloeg uiteindelijk Britte Lagcher, Anouk Maas en Do(minique Verhulst). Laatstgenoemde twee hadden al eens eerder meegedaan. 22 andere deelnemers waren inmiddels naar huis gestuurd. Metro sprak Robbert Rodenburg de dag na de finale.

‘Winnaar Expeditie Robinson, wie had dat gedacht?’

De Expeditie Robinson-winnaar kondigt aan de telefoon aan dat hij ‘nog een beetje brak’ klinkt. De tv-finale was live vanuit de studio in Amsterdam, waar Rodenburg met de andere drie finalisten in een zeer lange limo naartoe werd gereden. Uiteraard deelde de gelukkige man zijn winst gisteravond meteen op Instagram. Van zijn ruim 200.000 volgers kreeg hij tot maandag rond de middag 102.000 likes… Hoe is de euforie over de winst eigenlijk? Verviel Robbert Rodenburg snel weer in het oude levenspatroon? En zou hij overwegen nog eens mee te doen, zoals de acht kandidaten die deze editie voor het eerst een herkansing kregen?

View this post on Instagram

A post shared by Robbert Rodenburg (@robbertrodenburg)

We hebben een winnaar aan de lijn!

Robbert Rodenburg: „Jajaja, wie had dat gedacht?”

Fysiek misschien niet, maar je bent sociaal en zat er met goede zin volgens mij.

„Veel mensen zagen steeds dat ik geen proeven won, maar ik ben vaak heel dichtbij geweest. Bij de meeste individuele proeven was ik tweede of derde en was het nét niet. Als je het zo bekijkt, heb ik het over het hele seizoen Expeditie Robinson best goed gedaan. Bij de halve finale en finale viel het mijn kant op. Hopelijk heb ik de kijkers zo laten zien dat ik het fysiek aan kon en sterk ben. Die proef in de finale was natuurlijk een hele pittige.”

Robbert Rodenburg moest een half jaar zijn mond houden

Hoe was het om gisteravond naar je eigen finale te kijken terwijl die in werkelijkheid al zo lang geleden was en je al die tijd je mond moest houden?

„Eigenlijk heel erg fijn en leuk. Ik keek er ontzettend naar uit omdat ik al zes maanden lang wist hoe het afloopt. Laat het nu maar eens komen, dacht ik dus. Om de terugblik te doen met andere kandidaten was net zo leuk en bijzonder.”

Heb je veel berichtjes gehad sinds het verlossende woord?

„Je hebt geen idee en ik ook niet. Ik kan mijn smartphone niet openen of het schiet weer binnen. Van mensen die ik al tien jaar niet heb gesproken… van alle kanten, vanuit alle hoeken. Het zijn er sowieso duizenden, maar dat is alleen maar leuk.”

Kun je nagaan wat voor impact zo’n programma heeft.

„Ja, bizar. Dat heb ik wel een beetje onderschat. Ik wist dat er veel mensen kijken, maar dat die mensen dan ook zó meeleven.”

Je zult vast minder vervelende berichten hebben gehad dan bijvoorbeeld Yuki en Britte, die ‘het echte’ Expeditie Robinson-spel van bontjes en plannen smeden meer speelden dan jij.

„Ik moet inderdaad zeggen dat dat me ontzettend is meegevallen. Gelukkig. Voor mij was het 99 procent positiviteit en allemaal leuke en grappige opmerkingen.”

Met bewijsdrang Expeditie Robinson in

Hoe stapte je de Expeditie Robinson-strijd in?

„Eigenlijk zonder tactiek. En niet met dingen die allemaal per se moesten lukken. Ik ging er best relaxed in, hoewel ik Expeditie Robinson niet als eerste wilde verlaten, natuurlijk. Ik had de hele tijd iets van ‘als mensen mij weg willen stemmen en willen dat ik ga, dan is dat wat het is’. Ik had alleen de afspraak met mezelf dat ik nooit zelf zou opgeven.”

Had je wel persoonlijke doelen? Bijvoorbeeld dat je wilde weten of je lang zonder familie en bekenden kon? Of zonder de eeuwige smartphone?

„Vooral dat ik aan mijn omgeving wilde bewijzen dat ik dit kan. Daar had ik zelf twijfels over. Zou het wel lukken? Kan ik dit wel? Wat vooral speelde was dat ik aan iedereen wilde laten zien dat ik wel degelijke stoere dingen aan kan.”

Twijfelde je daar zelf dan echt zo aan?

„In ieder geval een beetje. Als mensen wisten dat ik meedeed, moesten ze meestal lachen. In het begin waren er nog wel berichtjes als ‘die homo houdt het nog geen week vol’. Toen wist ik zelf al hoe het ging aflopen. Misschien heb ik mezelf vooraf wel onderschat.”

Je bent redelijk van het gekonkel en de bondjes weggebleven hè? 

„Overall eigenlijk wel. Eén keer, toen we nog in de groepsfase zaten, hebben we Jasmine Sendar weggestemd. Dat vond ze niet heel erg leuk. Verder heb ik het helemaal niet met bondjes enzo hoeven spelen.”

Robbert Rodenburg hoefde geen Yuki of Britte te zijn

We kennen je van je YouTube-programma Open Kaart. Kon je die open kaart in Expeditie Robinson zelf een beetje spelen?

„Volgens mij heb ik het de hele tijd wel open en eerlijk gespeeld. Ik zei dan ook ‘ik ga vanavond op jou stemmen’. Of tegen Annemiek dat ik niet kon beloven dat ik niet op haar zou stemmen. De kant van Yuki en Britte vond ik ontzettend vet hoor, maar ik ben meer van ‘het is wat het is’. Ik ben blij dat ik het niet zoals zij heb hoeven doen, want dat had ik wel pittig gevonden.”

Toen Expeditie Robinson van start ging, was kleine Robbert Rodenburg 2 jaar. En toen finaliste Do voor de eerste keer meedeed, was je 13. Zat je altijd als fan met fris gewassen haartjes op de bank?

„Ik durf niet te zeggen dat ik álles heb gezien. Maar ik denk wel dat ik 90 procent van de Expeditie Robinson-seizoenen heb gekeken. Als kleine Robbert keek ik alles met mijn zus. En dan zei ik steeds dat ik dat zo graag een keertje zelf mee wilde doen. Ja, het was toch een soort kleine jongens-droom.”

Is het dan schrikken als je wordt gevraagd of gelijk een keiharde ‘ja’?

„Ik heb wel wat twijfeltjes gehad, hoor. Het onzekere van ‘kan ik dat wel’ kwam weer naar boven. Maar uiteindelijk dacht ik: we gaan het doen. We zaten in de coronatijd met alleen maar werken en thuis zitten, dus ik had wel zin in een avontuur. Eenmaal weer thuis zou ik in elk geval een goed verhaal hebben.”

Bier na finale Expeditie Robinson

Verviel je eenmaal terug snel in het oude levenspatroon?

„Helaas wel. Ik had tijdens Expeditie Robinson best wat voornemens. Die waren binnen anderhalf uur, of misschien wel binnen een kwartier na de finale, overboord gegooid. Ik wilde bijvoorbeeld minder op mijn telefoon en geen bewerkt voedsel meer eten. Allemaal mislukt. Maar ik moet erbij zeggen dat ik niet ging meedoen om daarna heel anders in het leven te staan.”

Wat heb je na de finale in Kroatië als eerste naar binnen gepropt?

„Bier. Daarna chocola, snoep en chips. Vervolgens kaas en worst. En ‘s avonds pizza, vlees, patat… Volgens mij heb ik er de eerste dag meteen weer twee kilo aan gegeten, haha.”

Wat was uiteindelijk het allertofste aan Expeditie Robinson? Dat laatste schoteltje door midden gooien of meer het hele avontuur?

„Ik kijk heel positief terug op dat hele avontuur. Het was leuk, ik vond het soms ook zwaar, heb gehuild, ben boos geweest en heb heel veel gelachen. Ik vond het een rollercoaster, maar vooral één groot avontuur. Soms hoor ik mensen zeggen dat ze never nooit aan Expeditie Robinson zouden meedoen, maar ik zou ze aanraden er nog eens goed over na te denken. Ik ben in elk geval heel blij dat ik het heb gedaan, al ben ik natuurlijk bevoorrecht omdat ik heb gewonnen.”

Als Robbert Rodenburg nog eens gevraagd wordt…

Voor eeuwig ben je nu een van de winnaars van Expeditie Robinson.

„Vet hè! Daar ben ik heel blij mee. Ze pakken het me in ieder geval nooit meer af.”

En als de telefoon ooit gaat voor een tweede keer?

„Oeh… Het ding is dat ik het niet beter kan doen dan nu. Tenzij je Expeditie Robinson twee keer wint natuurlijk, maar dat vind ik vrij ambitieus. Op dit moment denk ik dat ik niet snel voor de tweede keer zou meedoen, maar zeg nooit nooit.”

Dave Roelvink moest in Special Forces VIPS afscheidsbrief aan pasgeboren zoon schrijven