Redactie Metro Nieuws 27 feb 2018, 13:22

Leestijd: 3 minuten

Onzichtbare ghb-verslaving

Renee Kelder leidde zes jaar lang een dubbelleven: ze was succesvol, maar tegelijkertijd ook verslaafd aan ghb. ,,Je wil natuurlijk niet verslaafd zijn, maar ondertussen ben je er wel de hele tijd mee bezig.”

„Ik wist precies hoeveel ghb ik kon gebruiken, zodat ik er wel gewoon normaal uitzag en prima kon functioneren.” Succesvol zijn op je werk, een gezin onderhouden én ondertussen non-stop denken aan je verslaving. Renee Kelder leidde zes jaar lang zo’n dubbelleven. In haar onlangs opnieuw verschenen boek Parttime Junkie vertelt ze over haar ghb-verslaving.

Je was een zogenaamde high functional addict, wat is dat precies?

Mensen die aan de buitenkant alles op orde lijken te hebben, maar ondertussen verslaafd zijn. Vaak hebben ze gewoon een gezin, een goede baan of studie. Alles lijkt in orde, maar vaak zijn het mensen die onder grote druk staan en een heftige baan hebben. Door hun verslaving kunnen ze het allemaal volhouden. Ik hoorde laatst van een arts dat 9 tot 12 procent van de mensen binnen die beroepsgroep op een zeker moment verslaafd raakt. Soms beginnen ze met drugs om gewoonweg stoom af te blazen of om even te ontsnappen aan die enorme ratrace.

Wat maakt deze soort verslaving lastig?

Andere mensen hebben niet door dat je verslaafd bent, omdat je niet als een junkie door de stad zwerft of elke dag naar feestjes gaat. Ik deed er alles aan om het verborgen te houden; ik loog alles bij elkaar. Daarnaast word je heel geraffineerd in het gebruik van drugs. Ik wist precies hoeveel ik kon gebruiken, zodat ik er wel gewoon normaal uitzag en prima kon functioneren. Ik deed er echt alles aan om onder de radar te blijven, uit schaamte. Ik moest er niet aan denken dat mijn verslaving bekend zou worden. Ik werkte in de verslavingszorg, dus zelf verslaafd zijn – dat zou echt niet kunnen.

Is een groot deel van de verslaafden zo?

Ja! Ik weet zeker dat er veel meer mensen verslaafd zijn dan we denken. Maar ze vallen niet op en we hebben er ook geen zicht op. Van de junkies op straat weten we het wel, die zijn meestal ook geregistreerd bij de GGD of een opvang. Van de high functional addicts weten we gewoon niet precies hoeveel het er zijn.

Het is heel heftig. Je wil natuurlijk niet verslaafd zijn, maar ondertussen ben je er wel de hele tijd mee bezig. Waarschijnlijk is het ook echt iets van deze tijd. We willen heel veel en alles gaat zo snel. Door drugs hoef je niets te missen. Hoe vaak ik om mij heen wel niet hoor dat jonge ouders in het weekend ook gewoon even losgaan en een pilletje poppen. Dat is nu heel normaal, maar het kan doorslaan.

Hoe is het uiteindelijk bij jou aan het licht gekomen dat je verslaafd was?

Dat heeft best lang geduurd. En ik heb het ook heel erg lang ontkend, dat ik een verslaving had. Uiteindelijk was het mijn moeder die erachter kwam. Ze merkte weleens op dat ik beetje trilde of zweette. Dat gebeurde als ik een paar uur niet had gebruikt. Ik had daar natuurlijk altijd wel een een excuus voor, maar na een tijdje geloofde ze het niet meer. Op een gegeven moment was ik ook zelf wel klaar met de leugens en dat leven. Dus toen ze er opnieuw naar vroeg, heb ik het toegegeven.