Iris Hermans Binnenland 20 sep 2017, 19:04

Leestijd: 3 minuten

Oh Oh Amsterdam: gespannen in Chinese massagesalon

Metro’s Iris neemt je elke week mee in haar geliefde Amsterdam

Eigen schuld dikke Chinese muur

Ik lig bijna naakt op een tafel ergens in Oud-Zuid en voel kippenvel, overal. Ik heb alleen nog mijn onderbroek aan en ik vervloek mezelf dat ik net de meeste sloerige uit mijn hele lingerie-assortiment die ochtend heb aangetrokken. Want in plaats van op de keukentafel bij een of andere hete vent die net het voltallige messenblok en z’n hippe Espresso-machine woest eraf heeft gesmeten alvorens mij keihard doch liefdevol te nemen, lig ik in een veel te koude massagesalon onder de handen van een nog adolescente Chinese jongen die maar onwennig over mijn lichaam gaat.

Met zijn harken ik bedoel handen die meer aanvoelen als van die spaghetti-opscheplepels, dan de sensitieve vingers toebehorend aan een pro. Hij spreekt geen Nederlands en eigenlijk ook geen Engels, want als ik vraag om een towel, knikt hij, zegt ‘me too well’ en lacht een beetje. En gaat weer verder.

Geen soepele massageolie hier, maar een soort Vicks Vaporub-achtige substantie die niet alleen heel sterk ruikt, maar ook met grote moeite over mijn rug wordt gemasseerd. Al is masseren nog zacht uitgedrukt, het lijkt meer op wrijven, of schrobben.

De Chinese variant van SkyRadio staat op, maar in plaats van een tool om te ontspannen, word ik gefuckt van al die hoge piepstemmetjes en instrumenten die ik totaal niet kan thuisbrengen en waarvan ik bij alles even opveer: is dít dan Het Geluid? (Maar nee. Toch?)

Eigen schuld, dikke bult.

Iets daarvoor vroeg ik namelijk nog aan de bazin van de salon of deze jongen me kon masseren. Ik wist niet of ze me goed had begrepen, dus ik wees nog maar even extra duidelijk naar hem en glimlachte er enthousiast bij. Ik had namelijk wel zin in een stevige massage en eerlijk gezegd niet heel veel fiducie meer in een vrouwelijke variant na mijn eerste bezoekje aan een dergelijke salon.

Drie jaar geleden werd ik ergens naar binnen gezogen in de Pijp door de bijna hypnotiserende gouden megapoes met het op en neer gaande pootje die mij toe leek te mauwen. Kommm hierrr… Eenmaal binnen kreeg ik een vrouwelijke masseuse, al kon ik dat niet raden toen ik andersom op de tafel lag en m’n gezelschap in de 3 bij 3 kamer de lunch van die dag aan het verwerken was. Haar boeren roken naar Babi Pang Pang. Schiet mij maar lek, dacht ik nog.

En daar lig je dan drie jaar later in je stoeipoezerige onderbroek, heb je breed lachend en wijzend deze jongen uitgekozen en heb je net per ongeluk tot twee keer toe zijn joggingbroek op kruishoogte aangeraakt toen je even wilde gaan verliggen (,,oh fuck, i mean sorry”). Zestig minuten lang is het enige wat door mijn hoofd schiet: hij zal toch niet denken dat ik een happy ending wil?!

In gedachten ben ik al druk bezig met een muur om me heen te bouwen en wat ik zou doen als hij echt te dicht down there komt met die spaghettiharken van hem en vooral wat nee, dank je in het Chinees is, maar kom niet verder dan ni hao of zelfs huanying, maar dat betekent welkom en dat lijkt me in casu niet heel gepast. Van ontspannen is dan ook geen sprake en na het uur kleed ik me opgelucht weer aan.

Als ik afreken, kijkt hij me blij aan. ,,You, my first.” Mijn hart breekt en als hij dan ook vraagt: you happy? eindig ik met een grote lach. Yes, me happy. Ben ik toch nog een keer iemands eerste geweest hier in Amsterdam.