Imre Himmelbauer
Imre Himmelbauer Tech 31 dec 2017, 
Leestijd: 3 minuten

‘Games zijn net The Bold & The Beautiful’

‘Games zijn net The Bold & The Beautiful’
Voor sommigen is het niet zo makkelijk om de controller neer te leggen. / Picjumbo

Gameverslaving lijkt een steeds groter probleem te worden. Nu wil zelfs de World Health Organization de verslaving classificeren als een mentale stoornis. Welke gevolgen heeft dat en hoe behandel je überhaupt deze relatief nieuwe verslaving? Metro sprak met Dick Trubendorffer, algemeen directeur van Trubendorffer Verslavingszorg.

„Door het te classificeren als een psychiatrische stoornis, geef je het natuurlijk veel meer gewicht en haal je het uit de sfeer van vrijblijvendheid”, begint Trubendorffer zijn verhaal. „In Nederland valt het dan bijvoorbeeld opeens binnen het basispakket van de GGZ. Zorgverzekeraars zitten hier waarschijnlijk ook niet op te wachten.”

Want het aantal potentiële patiënten is bij gameverslaving erg hoog, denkt de algemeen directeur. „Ik hoorde laatst dat het Trimbos Instituut het aantal gameverslaafde jongeren op 15.000 had gezet. Dat leek mij zeer wezensvreemd. Ik denk dat de werkelijke problematiek veel groter is en ook toeneemt. Je ziet het steeds vaker en steeds meer.” Hij wijst naar zijn eigen kliniek. „Wij behandelen vanaf 17, 18 jaar, dus wij krijgen niet het hele jonge grut binnen. Maar je ziet toch ook de oudere tieners en jonge twintigers regelmatig te buiten gaan aan games, al dan niet in combinatie met een drug als blowen of alcohol. Dat is wel een probleem.”

Probleem?

Op het voornemen van de WHO werd veel kritiek geuit op internet. Sommigen vinden dat het geld beter aan ‘serieuze mentale problemen’ kan worden uitgegeven. Zij zien het probleem van een spelletje spelen niet echt in.

Trubendorffer vertelt echter dat de verslaving meer is dan ‘een spelletje spelen’. „Het negatieve effect is dat je een online bestaan creëert. Daarbij word je steeds minder capabel om sociale interacties in het echte leven aan te gaan. Vooralsnog is het echte leven toch ook een belangrijke omgeving om mensen te ontmoeten en zaken te doen. Het risico is dus dat je steeds minder in staat bent om aan dat sociale verkeer deel te nemen en de drempel steeds hoger wordt.”

Bovendien zijn games gemaakt om je zo lang mogelijk bezig te houden. Je bent er dus ook behoorlijk wat tijd aan kwijt, die je ook aan school of werk had kunnen besteden. „Gamen is tegenwoordig een industrie waar veel geld in te verdienen is”, vertelt Trubendorffer. „Daarom zitten er onder meer psychologen achter. Die weten hoe ze je van je verslaving af kunnen helpen, maar ook hoe ze je eraan kunnen helpen. Het is eigenlijk de kunst om zo’n game oneindig te laten duren. Er zitten bijvoorbeld cliffhangers in, je kunt naar een ander level of je kunt wat bijkopen. Wat dat betreft is het net The Bold & The Beautiful: er komt geen einde aan.”

Afkicken

Toch kun je uiteraard niet voor eeuwig met een game bezig blijven. Op een gegeven moment moet een verslaafde dus afkicken. Dat begint met het weghalen van hetgeen de verslaving veroorzaakt. Trubendorffer: „Je moet net als bij andere verslavingen abstinent geraken. Een alcoholist stopt met drinken als hij hier komt, maar die loopt ook niet meer langs de kroeg of de slijterij. Bij gameverslaafden beperken wij ook de toegang tot de technologie tot het hoogstnoodzakelijke.”

Daarna moet je als verslaafde in therapie. „Vaak zie je dat gameverslaafden worstelen met dezelfde thema’s, zoals een basaal gevoel van onveiligheid en sterke gevoelens van eenzaamheid en nutteloosheid. Als je niet meer kan gamen, zal je jezelf onder ogen moeten zien en komen die issues naar boven. Daar kun je met een therapeut over praten. En met het contact met andere verslaafden door zelfhulpgroepen, kun je door identificatie en kameraadschap weer relaties aangaan”, aldus Trubendorffer.

Foutje gezien? Mail ons. Wij zijn je dankbaar.