Mirthe Diemel Relaties & seks Gisteren, 19:28

Leestijd: 4 minuten

Opgebiecht: ‘Twee keer per jaar zoen ik met een ander’

Iedereen heeft weleens een geheim, een leugentje om bestwil, iets wat ze liever niet hardop zeggen. In Metro’s rubriek Opgebiecht durft een Metro-lezer dat toch te doen. Deze week: Hanneke (45), die twee keer per jaar met een ander zoent.

„Op zich heb ik een gelukkig leven, hoor. Ik ben al vijftien jaar samen met mijn man Roel, waarvan tien jaar getrouwd. We hebben drie kinderen, die gelukkig allemaal al uit de baby- en peuterfase zijn. De jongste zit nu net op de basisschool, dus dat maakt het leven een stuk makkelijker. Het heeft ook rust gebracht in mijn relatie met Roel. Toen de kinderen kleiner waren, waren we ook wat meer gestrest, soms ook best onaardig tegen elkaar – die gebroken nachten doen veel met een mens. Maar gelukkig is de rust weer wedergekeerd en zitten we op dezelfde golflengte; een verademing.

Sleur

Maar dat is meteen ook het probleem, die rust. Hoe gek ik ook ben op Roel en ik hem nooit kwijt zou willen, is de sleur er wel behoorlijk ingeslopen. Zitten we ’s avonds op de bank, dan gebeurt er weinig actie – ja, behalve op televisie, dan kijken we samen onze favoriete misdaadserie. Tussen de lakens is het ook allemaal vanilleseks, niks spannends, niks sprankelends. Weekendjes weg gaan we bijna niet. Ik zou het wel willen hoor, maar Roel vindt dat onzin, die gaat dan liever met het hele gezin op vakantie. En ja, ik wéét dat het gras elders altijd groener lijkt en prijs me gelukkig met mijn gezin, maar soms denk ik wel: is er niet meer dan dit?

Toen begin dit jaar het zoveelste weekend was aangebroken en er niks spannends op de planning stond, hapte ik dus gretig toe toen mijn twee beste vriendinnen vroegen of ik mee ging stappen. Zij zijn allebei na een lang huwelijk weer single en gaan geregeld samen de hort op. Ze vragen me altijd mee, maar negen van de tien keer ben ik te druk of te gaar. Nu dacht ik eens: kan mij het schelen, ik ga gewoon mee.

Lossere sfeer

We bezochten een 40+ feestje, waar er tegenwoordig zoveel van zijn. Allemaal jaren tachtig en negentig muziek, ongeremd dansen, heerlijk. Ja, en mijn vriendinnen natuurlijk ook op mannenjacht, die hadden wat in te halen. Zelf was ik er niet naar op zoek, maar toch had ik die avond ook geregeld aanspraak van mannen. Die een praatje kwamen maken, wilden dansen, een beetje flirtten. Tja, ik ben niet van steen, natúúrlijk deed dat wat met me. Helemaal toen Jean op me afkwam en we ondanks de harde muziek best een intiem gesprek hadden.

De sfeer werd losser, hij sloeg een arm om me heen en voor ik het wist, zoenden we met elkaar. Nou, alsof er duizend vlinders in me fladderden. Wat wás dit opwindend! Mijn vriendinnen waren hartstikke jolig, begonnen te joelen en moedigden het aan. Ik liep op wolkjes, maar eenmaal thuis voelde ik me na die kus wel schuldig. Ik vertelde het ook niet aan Roel; vond het niet noemenswaardig genoeg om mijn relatie ervoor op het spel te zetten.

Opgebiecht: wéér gezoend

Dus nam ik me meteen voor om nooit meer naar een andere man te kijken. Maar goed, toen was er vorige maand wéér zo’n feestje – het wordt twee keer per jaar georganiseerd – en ging ik toch weer mee toen mijn vriendinnen me vroegen. Ik had me voorgenomen me keurig te gedragen, maar na een uur spotte ik Jean, die ook weer van de partij was. En als een magneet werd ik naar hem toegetrokken. We hebben de hele avond samen gestaan, dansten, flirtten en zoenden ook weer.

Ik ben niet op zoek naar een nieuwe relatie. Maar de aandacht van Jean is wel goed voor mijn zelfvertrouwen. Ik voel me weer vrouw, ben vrolijker, gezelliger. Het grappige is: mijn relatie knapt er ook van op, want het valt Roel ook op dat ik beter in mijn vel zit. Maar het opbiechten? No way, dat ga ik echt niet doen. Ik hou dit gewoon als mijn kleine geheimpje. Van Jean weet ik dat hij volgende keer ook weer gaat, dus ik heb met mezelf afgesproken dat ik me het hele jaar door keurig gedraag, behalve op die feestjes; dan trek ik voor mezelf de zoen-kaart. Mijn vriendinnen zijn loyaal, die houden hun lippen stijf op elkaar. Helemaal netjes is het niet, maar mijn kinderen en man krijgen er wel een betere versie van mij voor terug – dat is ook wat waard.”

Vanwege privacy in combinatie met gevoelige onderwerpen zijn de namen gefingeerd. De echte namen zijn bekend bij de redactie.

Meer edities van Opgebiecht lees je hier.

Opgebiecht: ‘Ik vind mijn nieuwe baan niet leuk’

Reacties