Mirthe Diemel Relaties & seks Vandaag, 19:17

Leestijd: 4 minuten

Opgebiecht: ‘Ik heb tegen mijn man gelogen over mijn aantal bedpartners’

Iedereen heeft weleens een geheim, een leugentje om bestwil, iets wat ze liever niet hardop zeggen. In Metro’s rubriek Opgebiecht durft een Metro-lezer dat toch te doen. Deze week: Manon, die tegen haar man heeft gelogen over haar aantal bedpartners.

„Ik kom uit een gelovig nest, mijn ouders zijn aanhangers van het christendom en ik ben dus als christen opgevoed. Niet superstreng, maar aan tafel werd eerst altijd gebeden en twee keer per week gingen we naar de kerk. Televisiekijken mocht ik maar beperkt, zodat ik niet te veel in aanraking kwam met ‘zondige’ programma’s. Als klein kind had ik er weinig last van, maar toen ik op de middelbare school zat en ik ook klasgenoten had die niet-gelovig waren, wilde ik die vrijheid ook. Dus ging ik vanaf vier havo elk weekend stappen en hing ik het feestbeest uit met mijn vriendinnen. Die levensstijl zette ik voort toen ik in Amsterdam ging studeren – als je het dan toch over een stad met onbeperkte mogelijkheden hebt.

Lang leve de lol

Nee, mijn ouders stonden niet te springen om mijn losbandigheid, maar ze hadden ook wel door dat ze mij niet konden tegenhouden. En zolang ik af en toe maar naar huis kwam en ook de kerk bezocht, konden ze ermee leven. Ik heb zoals gezegd dus behoorlijk het feestbeest uitgehangen en ik bracht veel tijd door in de kroeg, waar ik ook zo nu en dan een jongen leerde kennen. Dat was dan leuk voor één avond, aan een relatie had ik geen behoefte – lang leve de lol.

En toen had ik een bruiloft van mijn nicht en leerde ik daar Jurre kennen. Een boom van een vent, ontzettend vriendelijk en extreem knap. Jurre kwam ook uit een gelovig gezin, maar waar ik was ‘uitgebroken’, hield hij nog stevig vast aan het christendom. O, begin er niet aan, dacht ik eerst nog, maar ik viel die dag als een blok voor hem – een romantische date volgde al snel.

Opgebiecht: gelogen over aantal bedpartners

En daar, tijdens die eerste date, floepte het er al uit. Ik weet niet waarom, misschien waren het de zenuwen, misschien was ik bang voor afkeuring, maar toen Jurre vroeg naar mijn eerdere relaties, loog ik dat ik pas twee bedpartners had gehad. Twee waarmee ik ook nog eens een serieuze relatie had gehad. Ik zag dat hij het even moest verwerken – misschien had hij gehoopt dat ik mezelf voor het huwelijk had bewaard, maar hij realiseerde zich ook dat dit niet in de huidige tijdsgeest paste. Dáár kwam ik goed mee weg. Maar ja, in welke zin?

In werkelijkheid had ik met zeker vijftien jongens een wilde nacht beleefd – wel een tikkie anders dan twee serieuze ex-vriendjes. Misschien voelde ik toen al aan dat Jurre de waarheid nooit zou accepteren. En dat ik dat erg vond, want ik vond hem echt leuk. We kregen een relatie en anderhalf jaar later vroeg hij me al ten huwelijk – inmiddels hebben we zelfs een 2-jarige dochter.

Bang dat hij er ooit achter komt

Mijn leven is daardoor wel totaal veranderd, van het wilde feestbeest is niks meer over. Ik ga weer vaker naar de kerk, al doe ik dat vooral voor Jurre, en een ‘wilde’ avond is nu een hapje eten met een vriendin. Ik vind het ergens wel prima, die tijd ligt achter me en het werd tijd om serieus te gaan doen. Over het aantal bedpartners hebben Jurre en ik het nooit meer gehad, dus in principe kan ik dat hele gesprek vergeten, maar toch. Het vreet aan me. Het feit dat ik niet eerlijk ben geweest en tegen Jurre heb gelogen, zit me niet lekker. Al denk ik dat het voorál te maken heeft met de angst dat Jurre er misschien ooit achter komt. Zo was er laatst een vriendin uit mijn studietijd op bezoek en maakte ze een schuine grap over een van onze stapavonden – ik kon het nog net in de kiem smoren, maar siste in de keuken tegen haar dat ze het niet over mijn verleden mocht hebben.

Ik merk dat het me soms in de weg zit, die leugen. En als Jurre meegaat naar mijn vriendinnen, kunnen we ook nooit meer openlijk praten. We zijn notabene zes jaar getrouwd, en nog steeds voel ik me schuldig. Maar het aan hem opbiechten durf ik echt niet, dan heb ik meteen een relatiecrisis, dat weet ik zeker. Die leugen is gebeurd, daar kan ik niks meer aan veranderen. Nu moet ik op de blaren zitten.”

Vanwege privacy in combinatie met gevoelige onderwerpen zijn de namen gefingeerd. De echte namen zijn bekend bij de redactie.

Meer edities van Opgebiecht lees je hier.

Opgebiecht: ‘Ik scheid mijn afval niet, maar dump het stiekem in de buurtcontainer’

Reacties