Sanne van Rij Reizen 23 nov 2017, 10:58

Leestijd: 7 minuten

Max (25) zijn drijvende huis op de oceaan

Geen baan als consultant of trader, maar met zijn eigen ‘zeilboot Anne Marie’ de wereld over: dat was Max’ (25) wens na zijn afstuderen. Hij voegde daad bij woord en is nu anderhalf jaar op avontuur. Zijn belevenissen legt hij vast in vlogs: van vijf dagen alleen op zee tot hiken door het Atlasgebergte.

Hij vertoeft nu in Kaapverdië, maar heeft al een royaal lijstje aan landen kunnen afvinken: zo feestte hij afgelopen zomer in Ibiza, maar maakte hij ook een roadtrip door Marokko, om daarna zijn surfboard in Gran Canaria overboord te gooien. En dan te bedenken dat het vanaf morgen pas écht tijd is voor de tocht van zijn leven: dan gaat hij in drie weken (‘als we geluk hebben’) de Atlantische Oceaan overvaren naar de Caraïben. Dit doet hij samen met één vriend en Zeilboot Anne Marie, volgens Instagram ook wel zijn ‘drijvende huis op de oceaan’. Hij neemt je daar mee naar een reis die verder gaat dan kapotte motoren en tropische bestemmingen: zijn zeiltocht vertelt ook wat over vriendschap, uitdagingen en persoonlijke ontwikkeling.

Familieboot

Zo lijkt het kopen van een boot op je 21ste jaar al een uitdaging op zich: waarschijnlijk was het Max dan ook niet gelukt als er niet zo’n rijke familiegeschiedenis rondom de Anne Marie hing. Zo ging de boot in 1983 al te water nadat Max’ opa er vijf jaar lang aan had gebouwd, gewoon op zijn eigen oprit. Toen hij na vijf jaar eindelijk met de Anne Marie en zijn zevenkoppige gezin het water opging, sloeg de schrik toch een beetje toe: hij had enorm onderschat hoe het zeilen zou zijn op zo’n grote boot. Zo werd de Anne Marie na de eerste zeiltocht alweer verkocht en was vervolgens dertig jaar uit beeld.

Een hele fijne verjaardag

Tot drie jaar geleden, precies op Max’ verjaardag. Zijn oom had onderweg in de auto gekeken naar boten die online in de verkoop stonden (‘We hebben een zeilfamilie’) en wist héél zeker dat de Anne Marie daartussen stond. Zowel de kleur als naam was onveranderd en zijn vader had ‘m nota bene gebouwd. Met al het spaargeld dat Max met bijbaantjes had verdiend besloot hij een bod uit te brengen. De verkoper was zo oud dat hij de boot niet meer kon gebruiken en was erg gecharmeerd van zijn verhaal. Zo kwam de boot na 30 jaar weer terug in de familie.

Van jongs af aan

Zeilen deed Max altijd al: doordat zijn opa graag boten bouwde, was er gelegenheid om ieder weekend én in de zomervakantie naar Sneek te gaan om het water te trotseren. Hij vertelt: “Ik heb leren zeilen in allerlei bootjes, zoals een optimist. Als kind vond ik het al heel lekker om op het water te zijn. Mijn ouders gaven me de kans om te leren en ondersteunden me dan ook uiteindelijk weer om een grotere boot te kopen.”

Van sneltrein naar boot

Die kans heeft Max dan ook met beide handen aangegrepen: zo begon hij met Scandinavië, voer hij daarna naar Engeland en zakte hij in 2016 af naar Athene. Nu is daar dus die ‘halve wereldreis’, ondanks het feit dat hij dit jaar cum laude afstudeerde als econometrist. Waarom dan toch niet meteen voor die carrière gaan? Volgens Max komt dat door ‘de sneltrein waar hij altijd in heeft gezeten’: “Ik heb jarenlang hard gestudeerd en mijn studie erg serieus aangepakt. Ik vond het daarom zonde om me meteen op een baan te storten: op academisch niveau ben ik misschien wel ontwikkeld, maar op persoonlijk vlak nog niet. Op een boot heb je daar alle tijd voor: zo kan je boeken lezen tot je erbij neervalt. Het leek me té moeilijk om eerst in het werkende leven te stappen en er vervolgens weer uit te ‘moeten’ voor een grote reis, dus ik wilde het andersom aanpakken.”

Tweejarenplan

Of zo’n reis onmogelijk te bekostigen is? Volgens Max niet: “Veel mensen denken dat zeilen alleen voor rijke mensen is, maar dat is niet zo. Als je niet per se de allermooiste boot wil hebben en het echt graag wil, is het wel te realiseren. Zo was mijn reis een tweejarenplan: ik heb anderhalf jaar bij een consultancybedrijf gewerkt, waarvan zes maanden fulltime, en al dat geld opgespaard. Daarnaast heb ik erg zuinig geleefd – ik heb twee jaar lang amper kleding gekocht en ben zelden uit eten geweest. En tja, zo’n DUO-lening kan ook wel helpen bij een spaarplan… Ook tijdens je reis kan je het zo duur maken als je zelf wil: zo is op anker liggen gratis en kan je vaak op de boot eten. Het is alleen niet zo dat je zomaar kan denken: ik ga dit over twee maanden doen. Zo heb ik voor deze reis ook mijn huis opgezegd en een paar maanden bij een vriend gewoond voor mijn vertrek. Ik zei: jij mag gratis mee zeilen, ik slaap op jouw bank. Oké?”

Vloggend ter water

Toch is anderhalf jaar nog stééds vrij lang, zelfs wanneer je een flinke spaarpot hebt. Ook daar heeft Max wat op gevonden: “Tijdens mijn tocht naar Athene ben ik begonnen met vloggen: ik vond het een mooie herinnering voor later en wilde andere mensen enthousiasmeren wat betreft zeilen. Van website zeilen.nl krijg ik nu betaald voor die video’s, en aangezien zij een vrij groot bereik hebben benaderen steeds meer bedrijven me nu. Niet per se ter promotie: ze sturen me gewoon producten op zoals horloges en zonnebrillen, en die fotografeer ik vervolgens op zonnige locaties. Daarnaast verkoop ik in samenwerking met mijn nichtje, Roos van Kleef, armbandjes vervaardigd uit zeilmateriaal op www.zeilbootannemarie.nl.”

Gezellig, maar onveilig

De grootste uitdaging van zijn reis is in ieder geval geen heimwee, al mist hij soms wel het dagelijks leven in Nederland: “Chillen op de bank met je vriendin of een biertje met je vrienden zit er nu niet in. Gelukkig stappen er de hele tijd mensen op allerlei verschillende plekken op om me te vergezellen: op die manier begint mijn reis eigenlijk elke keer weer opnieuw.” De dingen die Max af en toe moet ‘fixen’ zijn wel spannend: “Ik ben alles al wel een keer tegengekomen: zeilen die naar beneden zijn gevallen en gescheurd, een lekkende boot, kapotte motor, inbraken op de boot… In landen zoals Spanje of Griekenland komen mensen hun afspraken ook niet zo na als hier. Toen ik in Gran Canaria een onderhoudsbeurt voor mijn motor nodig had, kwam de ‘motorman’ niet –zoals afgesproken- om 9 ’s ochtends opdagen, maar om half vijf ’s middags. Daarnaast ben je altijd wel een beetje bang dat er iets mis gaat: als je mast breekt, drijf je hopeloos rond in je eentje. Als er vrienden aan boord zijn vind ik dat dan ook heel gezellig, maar ook onveilig: ik heb letterlijk hun leven in mijn handen.”

Verkleurde coupe

Toch gaat Max de Atlantische oceaan over met Hilmar Heijmans, een vriend die nul zeilervaring heeft. Hij denkt drie weken onderweg te zijn, maar rekent eigenlijk op vier weken: “Ik heb gevriesdroogde maaltijden en blikvoer voor een maand gekocht. Denk aan bonen, rode kool, asperges… Daarvoor heb ik in Excel een eetschema gemaakt: daardoor wist ik precies wat en hoeveel ik moest kopen, en waar ik het vervolgens zou opbergen op de boot. Douchen doe ik met zeewater: m’n haar is al helemaal verkleurd door het zout. Wat betreft water vul ik jerrycans van 20 liter. Best klote, kost een hoop ruimte.”

Herinneringen

De mooiste herinnering die Max tot nu toe opgedaan heeft? “Op de Eolische eilanden heb je Mount Stromboli, een vulkaan die vaak kleine uitbarstingen heeft. Daar zijn we toen op anker onder gaan liggen met de boot. Dat gaf een heel vet uitzicht.” Als Max terug is, gaat hij of ondernemen, of een baan zoeken. Non-stop de wereld rondzeilen lijkt hem dan voor in de toekomst nog weleens wat. En oh, wie is nou eigenlijk die Anne Marie, waar zijn boot naar vernoemd is? “Mijn moeder”, lacht Max. Zo mag hij zelf wel ver weg zijn, maar is zijn familie in ieder geval altijd dichtbij.

Je volgt Max zijn reis op Instagram via @zeilbootannemarie en op Facebook via ‘Zeilboot Anne Marie’.