Zoë Boven Reizen 1 sep 2017, 12:04

Leestijd: 5 minuten

Reisgek? Deze landen kom je niet zomaar in

Reizen betekent voor veel mensen vrijheid. Maar niet iedereen kan zomaar gaan en staan waar hij wil. Zo is vanaf deze vrijdag een reisverbod van kracht voor Amerikanen die naar Noord-Korea willen. Dat betekent dat iemand met een Amerikaans paspoort niet meer naar Noord-Korea op reis mag en dat Amerikanen die er verblijven, weg moeten.

Nederlanders hebben mazzel, want er zijn volgens het Ministerie van Buitenlandse Zaken geen landen waar we categorisch geweigerd worden. De paspoortindex laat zelfs zien dat wij zonder problemen voet kunnen zetten in 155 landen – zonder visum. Onze wereld telt in totaal echter 195 internationaal erkende onafhankelijke staten, wat betekent dat er nog veertig landen overblijven waarvoor we wel een visum moeten aanvragen.

Meestal is dit een kwestie van wat papieren invullen en geduld hebben, maar er zijn ook plekken waarvoor je wat meer doorzettingsvermogen nodig hebt als je ze wil bezoeken. Metro zet vier van deze ‘ongrijpbare’ bestemmingen op een rij.

Bhutan

Dit afgelegen Aziatische koninkrijk middenin de Himalaya heeft een bijzonder beleid: alles staat er in het teken van het ‘bruto nationaal geluk’. De Bhuthaanse regering wil haar inwoners ‘gelukkig houden’, dat betekent dat tradities voorop staan en dat teveel invloed van buitenaf voorkomen moet worden. Je voelt het al aankomen: op massatoerisme zitten ze hier niet te wachten. Daarom moeten mensen die het land wel willen bezoeken, daar een flinke prijs voor betalen.

Het is niet mogelijk Bhutan op eigen houtje te bezoeken: de regering heeft een aantal reisorganisaties goedgekeurd om reizen door het land te organiseren. Via deze organisaties zal je je reis moeten boeken en zij helpen je met het regelen van een visum. Als dat gelukt is, betaal je in Bhutan een verplicht bedrag van ongeveer 200 euro per dag voor overnachtingen, maaltijden en een gids. Deze gids wijkt niet van je zijde; gaan en staan waar je wil is dus geen optie.

Als je ervoor kiest extra geld opzij te leggen en Bhutan te bezoeken, dan krijg je daar wel wat voor terug. De eeuwenoude gebruiken, ongerepte natuur en bijzondere kloostercomplexen maken het mini-koninkrijk tot een bijzondere bestemming.

Equatoriaal-Guinea

Equatoriaal-Guinea is een klein land in west-Afrika. Het heeft een continentaal gedeelte, Mbini, dat grenst aan Gabon en Kameroen, en de eilanden Bioko en Annobón, de toeristische trekpleisters van het kleine land. Nou ja trekpleisters, er zijn weinig mensen die dit land bezoeken.

Het land wordt namelijk bestuurd door dictator Teodoro Obiang Nguema Mbasogo en deze neemt het niet erg nauw met mensenrechten. Op nieuwsgierige buitenlanders zit hij dan ook niet per se te wachten, wat het verkrijgen van een toeristenvisum haast onmogelijk maakt. Je moet het visum aanvragen bij de ambassade van Equatoriaal-Guinea in Brussel.

Je hebt een Verklaring Omtrent Gedrag nodig, een hotelreservering met een stempel van de autoriteiten in de hoofdstad Malabo en alle gegevens die je verder aanlevert, moeten zijn vertaald naar het Spaans. Equatoriaal-Guinea is namelijk het enige Spaans-talige land in Afrika.

Te veel gedoe voor veel reizigers. En dat is best jammer, want voor avonturiers is het land een goede bestemming: je hebt er adembenemende regenwouden, mangroven, de 3007 meter hoge vulkaan Pico Basile en zandstranden. De regenwouden zijn daarnaast de thuisbasis van gorilla’s, bosolifanten en chimpansees.

Saudi-Arabië

Saudi-Arabië is een streng Islamitisch land met strikte wetgeving, geïnspireerd op de sharia. Alcohol is er verboden, er gelden strenge kledingvoorschriften en mannen en vrouwen worden op veel plekken strikt van elkaar gescheiden. Toerisme bestaat er voornamelijk uit de miljoenen moslims die ieder jaar een pelgrimstocht maken naar de heilige steden Mekka en Medina.

Toch heeft dit gigantische koninkrijk in het Midden Oosten ook dingen te bieden die de ‘normale’ reiziger aantrekt: uitgestrekte woestijnen, stranden waar je dromedarissen tegen het lijf loopt, de Rode Zee met kleurrijke vissoorten en koraalriffen en de hoofdstad Riyadh met een indrukwekkende skyline van wolkenkrabbers en moskeeën.

Een visum voor Saudi-Arabië krijg je niet zomaar; het wordt alleen verstrekt aan familieleden en zakenlieden die beschikken over een uitnodiging van een Saoedisch bedrijf. Alleen reizende vrouwen mogen het land alleen in wanneer zij een man of verloofde in het land hebben of samen met deze man de grens over reizen. Mocht je het lukken aan deze voorwaarden te voldoen: let er dan op dat er geen Israëlische stempel in je paspoort staat, want ook dan kom je het land niet in.

Het land lijkt zich te beseffen dat het door deze strenge regels veel toeristen (en daarmee inkomsten) misloopt. Daarom heeft Saudi-Arabië grootse plannen om vanaf eind 2019 hordes rijke toeristen naar zijn westkust te lokken. Aan de archipel met onbewoonde eilanden verrijzen binnenkort hotels, luxe vakantiewoningen, natuur en een nieuw vliegveld. Het is niet bekend of de visumeisen door het zogenoemde Red Sea Project zullen versoepelen.

Noord-Korea

Jaarlijks worden er maar een paar honderd toeristen Noord-Korea binnen gelaten. Voor deze reis heb je een double entry visum voor China nodig, dat je in Nederland aanvraagt, en een single entry visum voor Noord-Korea. Het aanvragen van deze documenten kost (veel) geld en tijd. Probeer dit vooral niet zelf, maar laat het over aan een ervaren reisorganisatie.

Wie het land binnenkomt, wordt 24 uur per dag in de gaten gehouden door een of meerdere gidsen. Alleen reizen is in dit land namelijk niet toegestaan. De gids zal je in groepsverband de hoofdstad, en tevens het paradepaardje, van Noord-Korea laten zien: Pyongyang. De rest van het reisprogramma bestaat uit bezoeken aan door de overheid goedgekeurde gebieden. Een reisgids kan je thuislaten, literatuur over Noord-Korea die in het buitenland is gepubliceerd, is namelijk verboden.

Veel vrijheid heeft een toerist dus niet. Maar aan de andere kant ervaren reizigers een reis naar een van de laatst overgebleven communistische staten ter wereld als een unieke ervaring.