Roos Ravensbergen Opvoeding 23 jun 2024, 08:02

Leestijd: 9 minuten

Chamali had een postnatale depressie: ‘Heeft me ook veel gebracht’

In onze rubriek Leven op z’n kop gaan we in gesprek met mensen die iets hebben meegemaakt wat de koers van hun leven drastisch veranderde. Een tragisch ongeluk, afkicken van een verslaving of het verlies van een kind. Deze week: Chamali, die na de geboorte van haar eerste dochter niet op een roze, maar een grijze wolk zat.

Naam: Chamali
Leeftijd: 34
Gebeurtenis: na de geboorte van haar dochter had ze een postnatale depressie

Chamali had een postnatale depressie

Als Chamali’s dochter na een soepele zwangerschap, maar een zware bevalling, op haar borst wordt gelegd, ontbreekt het gelukzalige gevoel dat veel vrouwen na een bevalling beschrijven. „Ik dacht ja, je bent er, en ik vond haar mooi en ik wist dat ze mijn dochter was, maar ik wist niet zo goed wat ik moest voelen.”

Op wat last van harde buiken na, verliep de zwangerschap soepel. Met 34 weken vond er wel een verhuizing plaats, volgens Chamali zelf „nooit echt een hele goede set als je zwanger bent”, maar grote problemen waren er niet. Wel had ze eerder in haar leven last gehad van depressieve periodes, maar dat dat de kans op een postnatale depressie verhoogt, dat was Chamali niet verteld.

Gelukkig zit het in haar systeem dat ze snel aan de bel trekt: „Al vrij vroeg in de kraamperiode gaf ik aan dat er iets niet helemaal goed zat. Ik wist niet goed wat ik moest voelen en die roze wolk ontbrak. De kraamverzorgster zei dat dat vast kraamtranen waren en raadde aan om het maar even af te wachten. Ik heb het een maand aangekeken, maar het werd alleen maar erger. Uiteindelijk klopte ik in november aan bij de huisarts.”

Dat die roze wolk ontbrak, betekent geenszins dat Chamali niet van haar dochter hield. „Ik vond haar geweldig, ze was de allermooiste baby”, legt ze uit. „En ik was zo blij dat ik eindelijk iets van mezelf had.” Chamali is zelf geadopteerd, dus een bloedband met een familielid is iets waar ze altijd naar verlangde, en nu eindelijk had. „Ik heb eindelijk iets van mezelf, besefte ik wel. Maar ik was ook op zoek naar het gevoel dat daar bij hoort. Met mijn Nederlandse moeder kon ik daar wel goed over praten, maar omdat zij dat gevoel zo net na de bevalling niet heeft gehad, kon ze mij niet vertellen welk gevoel erbij hoort. Dus ik was heel erg op zoek: wat hoor ik te voelen?”

Intrusies en angst

Omdat het gevoel ontbrak, begon Chamali te overcompenseren, vertelt ze. „Ik deed alles, ik wilde alles zelf doen. Ik sliep niet, voelde veel angst en had paniekaanvallen. Wat een heel mooie tijd had moeten zijn, was eigenlijk heel verdrietig en zwaar. Het was heel zwaar om daar doorheen te moeten gaan.”

Mede omdat Chamali zo open was – en is – over hoe zij zich voelt, vond ze veel steun bij haar partner. „Juist omdat ik al zo snel aangaf ‘dit klopt niet’, was hij heel erg op de hoogte. Hij ging ook altijd mee als ik hulp nodig had, maar uiteindelijk kon ik pas in februari bij de psychiater langskomen. De feestdagen waren dus alles behalve leuk, dat vergeet ik nooit meer. Hij was er wel altijd, we konden het er zeker over hebben. Maar voor hem was alles ook nieuw, hij was net papa geworden.”

Naast dat ze zich angstig en somber voelde en paniekaanvallen had, had Chamali ook last van intrusies. Dat zijn negatieve gedachten of beelden die zich op onverwachte momenten opdringen en uit het niets lijken te komen. Chamali: „Als ik mijn dochter in bad deed, kreeg ik een soort stemmetje in mijn hoofd van: ‘Ja, wat nou als je haar loslaat? Dat durf je niet. Dat ga je doen. Doe maar gewoon. Durf je niet, hè?’ Eén keer heb ik dat wel gedaan. Ik schrok meteen wakker, rende met haar naar mijn man en zei dat ik nu hulp nodig had, want dit wilde ik niet. Daarna hebben we hulp gekregen en mocht ik een tijdje niet alleen met haar zijn.” 

Tijdens die periode wordt Chamali twee keer per dag gebeld en is er altijd iemand bij als zij met haar dochter samen is. „Gelukkig wilden ze me niet opnemen. Volgens mijn psychiater was dat geen goed plan, omdat ik dan van mijn dochtertje gescheiden zou worden. Zij was juist dé reden dat ik nog doorging, ik heb altijd gezegd dat als ik ‘gewoon’ depressief was geweest, en zij er dus niet was, het heel slecht had kunnen aflopen. Dankzij haar voelde ik een oerkracht: ik móét beter worden.”

‘Alles aangegrepen om beter te worden’

Pas toen haar dochter zo’n 8 maanden oud was, begon ze de beroemde roze wolk een beetje te voelen. Daarvoor was ze veel bezig met therapie – een tijd lang wel drie keer per week – en slikt ze medicijnen. „Ik heb alles aangegrepen om maar beter te worden. Alleen denk ik niet dat het toen helemaal duidelijk was wat postpartum-moeders qua zorg nodig hebben.”

Waar Chamali wel veel aan heeft gehad, is ouder-baby interventie. Daarbij worden ouders gefilmd tijdens de omgang met de baby, bijvoorbeeld terwijl ze hun kind een badje geven. „Na afloop bekeek ik dat samen met een psycholoog, en zei ik: ‘Die persoon doet het eigenlijk heel goed, wat een leuke moeder’. Maar ‘die persoon’ was ik zelf.” Na een tijdje is Chamali wel klaar met alle therapie, het bracht haar niet meer wat het zou moeten brengen.

Wel begint ze rond die periode met het delen van haar verhaal via Instagram en YouTube. „Dat heeft mij heel veel geholpen. Voor mijn eigen herstel, maar ook om lotgenoten te vinden.” In augustus, haar dochter is dan ongeveer 8 maanden oud, verandert er ineens iets. „Zij was sowieso erg aanhankelijk en wilde altijd bij mij zijn. Ik zat met haar in de draagzak en op een gegeven moment voelde ik dat het heel fijn was dat ze zo dichtbij mij was. ‘Dit is mijn kind’, besefte ik opeens heel erg. Dat moederlijke gevoel overviel me ineens, en ik dacht, ik moet hier een foto van hebben.”

‘Voelde meteen die warme en dat geluk’

Inmiddels is Chamali moeder van drie kinderen, twee meisjes en een jongen. „Tijdens mijn herstel ben ik bij de moederraad terecht gekomen, een vrijwilligersgroep voor ouders om de geboortezorg te verbeteren. Ik heb mede met verschillende zorgverleners een zorgpad opgezet voor moeders, dus ook uiteindelijk voor mezelf. Met dat plan kijk je meer naar wat je nodig hebt en hoe je dingen aanpakt, vroeg in de zwangerschap al. Voor mezelf, toen ik weer zwanger was, heb ik naast een geboorteplan ook een kraamplan gemaakt. Ik dacht: die geboorte geloof ik wel, de kraamweek vind ik veel enger. Wie weet komt het weer terug.”

Bij haar tweede zwangerschap waren de zorgen dan ook groot: komt de postnatale depressie weer terug? „Ik werd ingeleid en de bevalling ging heel vlot. Toen mijn dochter bij me werd gelegd, zei ik: ‘Oh Maeve, daar ben je eindelijk’. Ik weet dat nog zo goed, ik voelde meteen die warmte en dat geluk dat ik de eerste keer miste. De psychiater kwam op bezoek en zei: ‘Ik weet niet wat ik zie’, omdat ik met een glimlach op mijn gezicht mijn dochter vasthield.”

Anderhalf jaar geleden bevalt Chamali van haar zoon en ook bij hem ging alles goed. „Ik ben sowieso iemand die snel aan de bel trekt. Wanneer ik me zorgen maak, ga ik gewoon langs de huisarts of de praktijkondersteuner. Als iemand een gebroken arm heeft, ga je ook even naar de dokter. Als je migraine hebt, wil je ook een pilletje. Dus waarom zou dat anders zijn bij mentale klachten?”

Taboe rond postnatale depressies

Het taboe moet van mentale klachten én van postnatale depressies af. „Een postnatale depressie, dat overkomt je. Dat is niemands schuld. Je bent moeder en je bent niet minder omdat zoiets je is overkomen.” Zoals gezegd had Chamali dus al eerder in haar leven depressieve periodes gekend. Daardoor was de kans op een postnatale depressie bij haar groter.

„Toen ik zwanger raakte, slikte ik nog antidepressiva. Ik ben daar cold turkey mee gestopt en dat ging prima. Maar ik gaf dat ook aan bij de verloskundige, alleen zei zij dat omdat het nu goed ging, het wel goed zou blijven gaan. Er werd niet zoveel mee gedaan. Dat was een gemiste kans, ze hadden met direct bij de POP-poli aan kunnen melden.” Een POP-poli helpt vrouwen met een geschiedenis van mentale problemen na hun zwangerschap. Chamali: „Het is goed als de verloskundige aangeeft: die wolk hoeft niet altijd roze te zijn. Dat is niet gek.”

‘Zwaarste dat ik ooit heb meegebracht’

Alhoewel het een zware periode was, kijkt Chamali er enigszins goed op terug. „Ik zeg altijd: het is het zwaarste wat ik ooit heb meegemaakt, maar het heeft me zoveel gebracht. Naast drie prachtige kinderen heeft het mij persoonlijk veel sterker gemaakt. Ik heb heel veel mogen delen met andere moeders en delen is helen, vind ik. Ik vind het gewoon echt heel fijn dat er zoveel aandacht aan wordt gegeven, want we zijn er nog lang niet.”

Chamali’s positieve instelling heeft er mede voor gezorgd dat ze uit haar depressie kwam. „Ik heb altijd gedacht, ook tijdens mijn depressie, ik word beter. Misschien gaan we drie stappen vooruit en dan gaan we er weer vijf naar achter, maar het gaat me lukken.” Tot op de dag van vandaag kijkt ze om zich heen met een positieve blik. „Dat is misschien niet altijd even handig, maar dat heeft me wel gebracht dat ik beter ben geworden. Als ik dat niet had gehad, dan denk ik dat het veel erger was afgelopen.”

Marieke en Marieke verloren kort na elkaar hun man aan zelfdoding: ‘Hij zal altijd de eerste zijn aan wie ik me verbond’

Toen Marloes dacht dat de zon weer zou schijnen, moest grootste verlies nog komen: ‘Missie gevonden’

Reacties