Mirthe Diemel Opvoeding 29 mrt 2024, 19:35

Leestijd: 4 minuten

Opgebiecht: ‘Ik neem stiekem vrij als mijn kinderen op de crèche zitten’

Iedereen heeft weleens een geheim, een leugentje om bestwil, iets wat ze liever niet hardop zeggen. In Metro’s rubriek Opgebiecht durft een Metro-lezer dat toch te doen. Deze week: Anneke (32), die opbiecht dat ze geregeld een snipperdag neemt als haar kinderen op de crèche zitten.

„‘Gefeliciteerd mevrouw, het is een tweeling’. De verloskundige keek me verwachtingsvol aan, rekende op een blije reactie, maar ik schrok me vooral wezenloos toen mijn man en ik langsgingen voor een eerste echo. Het was ons tweede kind, we hadden al een dochter van net 1 jaar. De wens voor een tweede was diepgeworteld, dat het zó snel zou lukken, wisten we niet, want de eerste poging duurde anderhalf jaar. Een tweeling kwam dus helemaal als een totale verrassing. De gedachte dat ik straks drie kinderen onder de twee jaar zou hebben, benam me de adem.

Opgebiecht: pittig, drie kinderen

Maar goed, natúúrlijk trok dat gevoel bij. Ik ging steeds meer wennen aan het idee en vond het ook wel heel bijzonder, twee dezelfde minimensjes die altijd elkaar zouden hebben. Én hun grote zus, natuurlijk. Het zou thuis in elk geval nooit saai zijn. Mijn zwangerschap verliep gelukkig zonder al te veel complicaties en met 34 weken werden Stijn en Joep geboren. Een paar weken later mochten ze al naar huis, zo goed deden ze het.

Inmiddels zijn Stijn en Joep net een jaar geworden, en wordt Cato bijna drie. Nou, saai in huis is het zeker niet. Om eerlijk te zijn vind ik het pittig, drie piepjonge kinderen. En dan heb ik het niet alleen maar over de gebroken nachten die we nog steeds hebben – tanden, snotneuzen, waterpokken, enzovoorts. Ook de dagen zijn druk. De tweeling trekt zich overal aan op en maakt alles stuk, Cato wordt woest als ze aan haar spullen zitten en het huis is meerdere malen per dag te klein.

Weinig me-time

Onze kinderen gaan vier dagen naar de opvang. Dat is veel, maar wel een bewuste keuze. Mijn man en ik werken allebei veel – hij in de bouwsector, ik ben freelance illustrator. Op woensdagen ben ik thuis met de kinderen, de weekenden doen we samen, de rest werken we. Maar goed, dat betekent ook dat ik eigenlijk nooit een moment voor mezelf heb. Op werkdagen moet ik me focussen op mijn werk, op vrije dagen zijn de kinderen er. Altijd. Overal. En dat vind ik dus behoorlijk zwaar. Natuurlijk wisselen mijn man en ik elkaar wel af door in de weekenden soms zelf even op pad te gaan, maar van me-time is weinig over. Ook ’s avonds duik ik het liefst zo snel mogelijk mijn bed in, in plaats van met vriendinnen af te spreken – slaap is wat dat betreft heilig.

Een maand geleden zat het me ineens hoog: ik had de zoveelste gebroken nacht gehad, werd knettergek van de hele dag ‘mama’ aan mijn hoofd en zag het allemaal niet meer zitten. Dus besloot ik een snipperdag voor mezelf te nemen terwijl de kinderen op de crèche zaten. Nadat ik ze had weggebracht, dook ik thuis meteen mijn bed weer in voor een paar uurtjes slaap. Ik dronk warme (!) koffie op mijn dooie gemak, maakte een ommetje buiten, keek een serie en voelde me als herboren. Zálig vond ik het, ik was helemaal opgeladen. En het mooie is dat ik voor mezelf werk, dus geen baas die me op de vingers tikte.

Vaker een snipperdag

Ik vond het zelfs zó fijn, dat ik inmiddels al een paar keer zo’n snipperdag heb genomen. Zo ben ik een ochtend gaan winkelen, in mijn eentje naar de film geweest en heb ik uitgebreid geluncht met een krantje erbij. Ik geniet volop van die momenten, maar voel me ook schuldig. Naar mijn kinderen toe, maar ook naar mijn man – hij is immers wél hard aan het werk en kan niet zomaar vrij nemen. Daarbij hebben we het geld van deze werkdag ook echt nodig – kinderopvang is al duur genoeg.

Toch kan ik het niet laten, ik merk dat ik dit nodig heb om de andere dagen aan te kunnen. De kinderen een dagje naar familie brengen kan ook niet, want iedereen woont ver weg. Bovendien vind ik het nogal wat om mensen met drie kinderen op te zadelen.

Daarom probeer ik op mijn overige werkdagen nóg sneller en harder te werken, zodat het wel afkomt en ik geen deadline mis. Ik neem saaiere klussen aan die niet zo leuk zijn om te doen, maar beter betalen. En ik geniet stiekem van mijn snipperdagen. Want dat écht opbiechten aan mijn omgeving? Dat durf ik niet.”

Vanwege privacy in combinatie met gevoelige onderwerpen zijn de namen gefingeerd. De echte namen zijn bekend bij de redactie.

Opgebiecht: ‘Mijn vriendin weet niet dat mijn geld bijna op is’

Opgebiecht: ‘Mijn vriend weet niet dat ik stiekem een schoonmaakster inhuur voor ons huis’

Reacties