Valery de Voijs Opvoeding 15 okt 2023, 08:00

Leestijd: 4 minuten

Mikki (33): ‘Ze zeiden dat hij een huilbaby was, maar ik wist dat het niet klopte’

Moedeloos. Zo kun je je voelen als je kind maar niet stopt met huilen. Vooral als je onderbuikgevoel zegt dat er meer aan de hand is. Gelukkig luisterde Mikki (33) naar haar intuïtie. Haar zoon wordt onderzocht door de KNO-arts en er worden uiteindelijk buisjes geplaatst. „Het huilen stopte meteen.”

Wanneer Mikki van haar tweede zoon bevalt, merkt ze al snel dat er iets mis is. Uit ervaring weet ze dat kinderen nu eenmaal vaak huilen, maar haar moederhart wist dat er iets anders aan de hand moest zijn. Haar boodschap? „Luister al-tijd naar je moedergevoel.”

‘Ik kon niet ontdekken wat het was’

„Twee jaar geleden ging ik met weeën naar het ziekenhuis. Daar aangekomen bleek ik al zes centimeter ontsluiting te hebben. Ze braken mijn vliezen en twee uur later kwam mijn zoon ter wereld. In het begin leek er niets aan de hand te zijn en m’n baby leek ontzettend lief en tevreden. Maar ik kreeg al snel door dat er iets niet helemaal pluis was. Iedere keer als ik hem neerlegde, begon hij keihard te huilen. Ik kon alleen maar denken: wat heeft m’n kindje toch?! Ik ben namelijk al een paar jaar moeder en heb jaren in de zorg gewerkt. Ik weet dus heus wel dat het normaal is dat baby’s huilen, maar dit was anders. Ik zag dat hij huilde omdat hij pijn had, maar ik kon niet ontdekken wat het was.

Mijn partner kreeg in die periode een hartritmestoornis en moest uiteindelijk geopereerd worden. Hij lag boven in bed en ik liep beneden door het huis. Als ik mijn zoontje namelijk in een doek tegen me aan droeg, was hij gelukkig stil. Ik heb in die tijd wel miljoenen kilometers door het huis gelopen. Ondanks dat mijn moeder een enorme steun voor me was, heb ik me ontzettend alleen gevoeld. Toch gaf ik niet op.

In het begin dachten de artsen nog dat het een allergie was. We hebben iedere test gedaan die je kunt bedenken, maar van een allergie was geen sprake. Er is gekeken naar coeliakie, eczeem, reflux, en ga zo maar door. Er werd mij verteld dat het de stress moest zijn omtrent mijn zieke partner. Maar toen ik regelmatig bloed op zijn dekentje vond, wist ik dat er meer aan de hand moest zijn.

‘De KNO-arts was ons laatste redmiddel’

Mijn zoontje was zes maanden toen ik zag dat hij vaak naar zijn oor greep. Ik wist: dit is het! Ik heb daarom tijdens een consult erop aangedrongen om hem verder te onderzoeken. Er werd namelijk geopperd om hem twee weken naar het ziekenhuis te brengen zodat hij daar geobserveerd kon worden en ik wat rust kon krijgen. Dat wilde ik helemaal niet! Het enige dat ik wilde was erachter komen waar die pijn vandaan kwam. De KNO-arts was ons laatste redmiddel.

Toen ik eenmaal terecht kon bij de KNO-arts, werd het probleem eindelijk vastgesteld. M’n zoon bleek al die tijd (terugkerende) oorontstekingen te hebben. In tegenstelling tot een reguliere arts kan een KNO-arts het oor nog beter onderzoeken. Ook als er op het moment van het consult geen ontsteking is, kan hij namelijk zien of er voorheen wel een ontsteking is geweest. Dat was bij mijn zoon het geval. De buisjes in zijn oren waren continu verstopt, waardoor het trommelvlies bol kwam te staan. De druk in zijn oren liep dan op, en dat veroorzaakt de pijn. Het plaatsen van buisjes was dan ook de enige oplossing. Zo zie je maar: de symptomen als niet goed plat kunnen liggen en overgeven, hoeven niet altijd te duiden op reflux.

Een wereld van verschil

De week erop konden we geholpen worden. Natuurlijk klinkt dat eng, maar het viel achteraf ontzettend mee. De rubberen buisjes zijn zo’n 2 mm lang. Ik vond de narcose misschien nog wel enger dan de operatie zelf! Je ziet het ziekenhuisbedje, het slangetje in zijn mond, de artsen met hun mondkapjes, en voor je het weet slaan de dubbele deuren dicht en zit je in een stille wachtkamer. Gelukkig was het allemaal heel snel gebeurd en kon ik snel naar hem toe. Het was meteen een wereld van verschil. In de auto terug naar huis merkte ik dat hij opeens op allerlei geluidjes reageerde, terwijl hij dat voorheen niet deed. Ik had mijn kind weer terug!

Een jaar later vond ik een buisje in z’n bedje, en begonnen de klachten opnieuw. Dit keer was ik er dus snel bij en konden we weer geholpen worden. Hij heeft toen opnieuw buisjes gekregen, en was meteen klachtenvrij. Het enige wat hij eraan heeft overgehouden is een lichte spraakachterstand. Voordat hij buisjes kreeg was hij praktisch doof, dus hij heeft veel woordjes niet opgepikt.

We zijn nu gelukkiger dan ooit. Mijn kerngezonde partner is hersteld van zijn operatie en mijn kids maken het goed. En ik? Ik ben tegenwoordig hartstikke gelukkig als kinderboekenschrijfster. Toen ik nachtenlang moedeloos door het huis liep ben ik begonnen met schrijven van verhalen. Ik wilde een soort ‘fantasiewereld’ creëren voor mijn oudste zoon waarin hij kon ontsnappen aan de stress thuis.”

Lyo heeft het zeldzame Apert syndroom: ‘Leek alsof er een vliesje om zijn vingertjes zat’

Reacties