Wilma Groothuis Opvoeding 18 aug 2023, 07:02

Leestijd: 5 minuten

Het lukte Yentl (30) niet om zwanger te worden: ‘Ik zat in een tunnel met alleen maar een blik op die kinderwens’

Zwanger worden is voor veel vrouwen een droom. Bij de één komt het snel of onverwachts, bij de ander duurt het helaas wat langer voor het raak is. Zo ook bij Yentl (30). „We hebben vijf rondes IUI gedaan, zonder het gewenste resultaat.”

„In 2019 besloten mijn partner en ik dat we voor een kind wilden gaan, maar een zwangerschap bleef uit. In het begin is het nog leuk en spannend, maar na een tijdje slaat de onzekerheid toe. Wat als er toch iets mis is? En zo zit je ineens in de medische molen en praat je over follikels, insemineren en hoeveelheid zaadcellen. De eerste onderzoeken wezen niks bijzonders uit. ‘Jullie zijn een jong stel en bij beide ziet het er goed uit, we adviseren om het weer een tijdje zelf te proberen’, kregen we te horen.

Endometriose

Een half jaar later zat ik weer bij de kliniek, in mijn eentje, want corona speelde toen. Na een foamecho, dat is een eileideronderzoek, wilden ze toch een kijkoperatie doen, want mijn linker eileider leek dicht te zitten. Twee maanden later lag ik op de operatietafel. Mijn eileiders bleken beide gewoon open, wel vonden ze wat plekken endometriose wat ze direct hebben weggehaald. Toch zou dit een zwangerschap niet in de weg moeten staan, de endometriose was minimaal en zat niet op plekken waar het een zwangerschap tegen kon houden.

Ik was hoopvol dat het de maanden daarna misschien toch nog spontaan zou lukken. Als er toch iets in de weg had gezeten, dan was dat nu weg. In juli hadden we een belafspraak met de fertiliteitsarts om de stand van zaken te bespreken. Op onze hotelkamer op Gran Canaria namen we de telefoon op. We konden direct starten met IUI, hierbij zou ik hormonen krijgen om meer ‘eitjes’ te laten groeien. Ook werd het zaad rond mijn eisprong via een katheter hoog ingebracht, zodat het minder afstand hoeft af te leggen. Niet heel romantisch, maar als ik hierdoor zwanger zou raken, dan graag! Er viel een last van onze schouders, eindelijk krijgen we hulp bij het verwezenlijken van onze kinderwens.

Eisprong gemist

Bij terugkomst in Nederland haalde ik de medicatie op. Ik verliet de kliniek met een tas vol injectiepennen, ampullen en naaldjes. De eerste ronde IUI waren we nog erg optimistisch, misschien is dit het zetje wat we nodig hebben? Maar die poging verliep helaas niet vlekkeloos. Ze hadden mijn eisprong gemist, waardoor de inseminatie niet plaats kon vinden. Dat was een teleurstelling, alle hormonen voor niks en ik moest wachten op mijn menstruatie, zodat we het riedeltje weer opnieuw konden doen. Uiteindelijk hebben we dit vijf keer gedaan, zonder het gewenste resultaat.

Ik was zó klaar met alle hormonen. Ik was mezelf niet meer, ik zat in een tunnel met alleen maar een blik op die kinderwens. Bij elke hap eten en slok drinken die naar binnen ging, dacht ik: moet ik dit wel doen? Is het badwater niet te heet voor de innesteling? Hoeveel dagen moeten we ertussen laten als het op seks aankomt? Ik word alweer moe als ik eraan denk. Daarnaast moest ik in mijn eentje naar alle afspraken, want Marijn mocht er vanwege corona niet bij zijn. Dat voelde ook echt niet goed. Een inseminatie via Facetime, onpersoonlijker wordt het niet.

Het was even goed zo. De kliniek adviseerde om een IVF traject op te starten, maar wij waren even op. We waren toe aan tijd voor elkaar en klaar met alle teleurstellingen. Uiteindelijk hebben we negen maanden een pauze van het zwanger proberen te worden ingelast. Ik had nooit gedacht dat we dat zouden doen, want we wilden het zo graag. Maar op een gegeven moment weet je niet meer hoelang het gaat duren en in de tussentijd wil je ook nog samen kunnen genieten. We hebben een mooie reis naar New York gemaakt en onszelf en onze relatie op één gezet. Hier hebben we geen moment spijt van gehad.

Fertiliteitscircus

In september besloten we om het fertiliteitscircus weer in te stappen, met frisse moed. Eerst moest ik een aantal weken aan de pil. Ik had die pil jaren geleden in de prullenbak gegooid en nu lag de pilstrip weer braaf op mijn nachtkastje. Daarna volgden injecties waarmee ik in de kunstmatige overgang werd gebracht. Het wordt er dan niet bepaald leuker op, maar je hebt het ervoor over. Vervolgens kwam daar dagelijks een stimulerende injectie bij om veel eitjes te laten groeien. Die groei werd met inwendige echo’s in de gaten gehouden. Uiteindelijk lagen er zestien eitjes klaar om geoogst te worden tijdens de punctie. Hiervan hebben ze er uiteindelijk negen uit kunnen halen en waren er zes rijp om in het lab bevrucht te worden. Dit gebeurde via ICSI, waarbij ze een zaadcel in een eicel injecteren en hiermee de bevruchting een handje helpen.

Toen braken er spannende dagen aan, want hoeveel embryo’s ontstaan hieruit? Elke dag werden we gebeld met een update over hoeveel embryo’s er nog in de race waren. De eindstand: drie mooie embryo’s! Hiervan plaatsten er één ‘vers’ bij mij terug, de andere twee vroren ze in. Het was zo bijzonder, maar tegelijkertijd voel je je ook heel kwetsbaar na zo’n terugplaatsing. Je draagt nu iets bij je wat je kwijt kunt raken. Gelukkig was dit een blijvertje, negen dagen later hadden we een positieve test in onze handen. Na ongeveer drie jaar wachten en proberen zwanger te worden, zijn we nu eindelijk in verwachting. En het was het allemaal waard.”

Is er in jouw gezin een ‘favoriet kind’? Dat komt namelijk verrassend vaak voor