Laurien Bleeker Opvoeding 31 aug 2023, 08:02

Leestijd: 5 minuten

Stephanie (30) had zwangerschapsvergiftiging: ‘We gaan bevallen mevrouw, vandaag nog!’

Stephanie werd na een hoop onzekerheid zwanger van haar eerste kindje. En die zwangerschap loopt ook niet heel lekker. Vanaf het prille begin was er een hoop onzekerheid in verband met een eerdere miskraam, maar ook door het moeilijk zwanger worden door PCOS. Onzekerheid was de rode draad door haar zwangerschap, zeker als ze uiteindelijk ook pre-eclampsie (zwangerschapsvergiftiging) blijkt te hebben.

Stephanie (30): „Bij 24 weken werd geconstateerd dat ik zwangerschapsdiabetes had en werd ik tijdelijk medisch overgenomen door het ziekenhuis. Toen mijn voeten en gezicht vol met vocht begonnen te lopen en ik net een wandelende luchtballon leek, gingen alle alarmbellen rinkelen…

Opeens begonnen mijn enkels een ander formaat aan te nemen

De eerste helft van mijn zwangerschap voelde ik mij fysiek best aardig. We zijn zelfs nog even tussendoor verhuisd en van een beetje kunstgras leggen in de tuin met mijn dikke buik was ik ook niet vies. Maar zo rond week 29 begonnen mijn enkels ineens een heel ander formaat aan te nemen. Kenkels (kuiten die meteen overgaan in enkels) was ook wel hoe ik ze noemde en samen met mijn vriendinnen maakten wij er veel grapjes over. Dit is niet meteen een heel gek symptoom in een zwangerschap, maar met de bonzende hoofdpijn die ik erbij kreeg zat het mij niet lekker.

Corona was in volle gang en door de hoofdpijnklachten die ik had, werd mij aan de telefoon verteld dat ik wel een coronatest zou krijgen. Eenmaal bij het ziekenhuis aangekomen werd ik door een vrouw volledig gekleed in maanpak (want ja ik was potentieel corona-gevaar…) opgehaald en werden de gangen ‘gecleard’ zodat ik corona-proof naar de afdeling vervoerd kon worden. Vervolgens werd ik gestationeerd in een compleet ingerichte quarantainekamer om daar vervolgens 4 uur later pas uit bevrijd te worden. De conclusie: mijn bloeddruk was verhoogd, niet heel gek na wat ik zojuist had meegemaakt, mijn urine was schoon en mijn leverwaarden waren goed. Ik mocht weer naar huis. Ik had mij vast weer druk gemaakt om niets, stomme onzekerheid!

Wekelijks werden mijn bloedwaarden slechter

Uit het bloedonderzoek van het ziekenhuis was gebleken dat mijn rode bloedplaatjes aan de lage kant waren (trombocytopenie). Deze moesten we vanaf nu goed in de gaten blijven houden, want zouden deze te laag zijn, heeft dat gevolgen voor de bevalling en kan het duiden op pre-eclampsie, oftewel zwangerschapsvergiftiging. Wekelijks moest ik mijn bloedwaarden laten checken en deze werden steeds slechter. Na weer een controle bij de verloskundige te hebben gehad, werd geconstateerd dat mijn bloeddruk weer te hoog was. Na twee weken lang om de dag aan de CTG aangesloten te worden door onzekerheid en mij niet lekker voelen, werd in overleg met het ziekenhuis besloten om mij bij week 34 medisch over te nemen.

We gaan bevallen mevrouw, vandaag nog

Na weer een CTG en bloed- en urineonderzoek bij week 37 werd besloten dat het niet langer verantwoord was om mij zwanger te laten rondlopen. Mijn lichaam was ziek en zou alleen maar zieker worden naarmate de baby in mijn buik zou blijven zitten. Ik hoor de arts nog zeggen: ‘We gaan bevallen mevrouw, vandaag nog’. Van shock wist ik niet wat ik moest zeggen en ik kon mij enkel druk maken om het feit dat mijn vluchtkoffer nog niet voor de volle 100 procent klaarstond, maar vooral dat ik de was nog niet had gedaan. ‘Hoe moet dat nou straks als de kraamhulp er is, maar het huis een zooitje is?’, dacht ik. Achteraf belachelijk natuurlijk. Ik mocht een uurtje naar huis om mijn spullen bij elkaar te zoeken, maar werd dringend verzocht mij toch wel snel weer bij het ziekenhuis te melden.”

Toch geen plek in het ziekenhuis door corona-babyboom

„Toen ik de schrik een plekje had kunnen geven en mij mentaal aan het voorbereiden was op het toch wel meest spannende moment in mijn leven, kregen wij te horen dat er helaas in het ziekenhuis in Leiden geen plek was. Door de babyboom in de coronatijd waren er te veel bevallingen op hetzelfde moment en konden ze mij niet garanderen dat ze mij de volle aandacht zouden kunnen geven tijdens het bevallen. Er werd mij een keus gesteld om toch in Leiden te bevallen met de kans dat er niet altijd iemand bij zou zijn of uitwijken naar een ander ziekenhuis in de buurt. Zo besloten we uit te wijken naar Den Haag en werd dezelfde nacht nog een ballonnetje geplaatst om de bevalling op te wekken.

Mijn kindje liep geen gevaar meer

De volgende ochtend werd het ballonnetje verwijderd, de vliezen gebroken en het infuus met de weeënopwekkers aangesloten. Na een razendsnelle bevalling van 5 uur was Louie met 3 persweeën binnen 10 minuten geboren. Het moment dat Louie begon te huilen was het gelukkigste moment uit mijn leven. Nu liep mijn kindje geen gevaar meer en kon mijn lichaam weer beter worden.”

Reacties