Japke Janneke Opvoeding 26 feb 2023, 08:02

Leestijd: 3 minuten

‘De geur van poepluiers komt je tegemoet, het is een mini-krijspaleis’

Columnist Japke Janneke (31) is dol op hardlopen en wielrennen én is moeder van zoontje Len (14 maanden). Samen met haar vriend Kai woont ze in Haarlem. Voor onze collega’s van Famme schrijft Japke Janneke iedere twee weken een eerlijke column over alles waar ze tegenaan loopt in het moederschap. Die column plaatsen we ook hier.

„’We vertellen Len gewoon nooit dat er een indoorspeeltuin bestaat, oké?’ Maanden geleden beloofden Kai en ik elkaar dit. Het leek ons verschrikkelijk, zo’n krijspaleis.

Nog steeds heeft Len er gelukkig geen weet van. Ten eerste zijn we er nog nooit met hem geweest en daarnaast is hij nog te klein te begrijpen dat zoiets bestaat.

Krijspaleis

Echter begrijp ik echt wel dat kinderen zo’n indoorspeeltuin geweldig vinden. Ze kunnen even ongestoord hun energie kwijt. Rennen, springen, klimmen, klauteren en lekker schreeuwen. En ik merk inmiddels wel dat Len op een leeftijd begint te komen dat de woonkamer soms iets te klein is. Hij is een energiek mannetje en heeft ook behoefte om dat kwijt te kunnen. Dat lukt thuis niet altijd en op mijn mama-dagen wil ik er ook weleens met hem uit.

Het liefst zou ik lekker naar buiten met hem gaan, maar in deze tijd van het jaar zijn de speeltuinen buiten ook niet de meest prettige plek. Het is vaak koud, nat, grijs en grauw. Ik zie mezelf daar niet een middag blauwbekken. Daarnaast loopt Len nog niet volledig zelf dus is een speeltuin buiten net een beetje onhandig in de winter.

Decibellen

De laatste weken heb ik dus nagedacht over waar ik wel met Len heen zou kunnen op de mama-dagen. Ik zocht iets waar we beide blij van worden. Al gauw kwam ik uit bij Meneer Paprika in Haarlem. Het is een begrip voor alle ouders uit deze omgeving. De speelgoedwinkel en speelcafé ineen is gemakkelijk van veraf te herkennen aan alle geparkeerde bakfietsen, die de gehele straat blokkeren. Wanneer je binnenstapt, komt de geur van poepluiers je al tegemoet en net als bij een indoorspeeltuin, moet je even wennen aan de hoeveelheid decibellen die er geproduceerd worden. Het is een soort krijspaleis, maar dan in het klein.

Toch wilde ik het een kans geven. Ze zijn dagelijks lekker vroeg open en dat is voor veel ouders ook een pluspunt. Het is er dan ook vanaf de openingstijd al lekker druk. Wanneer ik het speelcafé binnenrijd, begint Len al te lachen. Hij wordt alleen al zo blij van andere kinderen. Dit gaat vast leuk worden!

Ik zet Len aan de grote speeltafel in het midden en zoek zelf een plekje langs de rand. Op de menukaart bespeur ik genoeg verschillende soorten koffie. Én havermelk. Aan de moderne ouders is in ieder geval gedacht. Win!

Len kijkt niet op of om speelt non-stop met auto’s, poppen, treinen en andere kindjes. Ik heb alle tijd om m’n koffie (nog warm!) op te drinken en een tijdschrift te lezen, die ook in groten getale klaarliggen. Wat is dit heerlijk! Len blij, ik blij.

Succes

Na een uur spelen zet ik hem uitgeteld in de wagen. Het was een succes en zeker voor herhaling vatbaar. Of ik nu een indoorspeeltuin ga overwegen? Zeker niet. Vooralsnog ben ik heel blij met dit mini-krijspaleisje bij ons in de stad dat ook nog goede koffie serveert. En als het straks voorjaar wordt, en Len volledig zelf gaat lopen, gaan we eerst de buiten speeltuinen in deze omgeving eens flink uitspelen.”

‘Wanneer Len z’n zin niet krijgt, begint hij met z’n pruillip heel theatraal te jammeren’