Lisa van den Akker Opvoeding 29 jan 2023, 08:02

Leestijd: 6 minuten

Surraya had negen maanden lang HG: ‘Ik heb mijn hele buik kapot gespuugd’

Surraya (31) was nog maar vier weken zwanger toen de klachten van hyperemesis gravidarum (HG) begonnen. Negen maanden lang kon zij bijna niets, behalve in haar eentje in een donkere kamer liggen. Aan Metro‘s collega’s van Famme vertelde zij haar verhaal. „Als ik maar tien keer overgaf, had ik een goede dag.”

„Ik was pas vier weken zwanger toen de eerste klachten van misselijkheid begonnen. Ik werk als assistent bij een orthodontist, maar werd al snel misselijk van alle geuren en gaf toen al zo’n vier keer per dag over. Mijn collega’s wisten dat ik zwanger was en gingen in de pauze zelfs chips voor me halen, omdat ik zo’n behoefte had aan zoute dingen.

Op vakantie met HG

Een week later ging ik samen met mijn partner Elver en zijn familie op vakantie naar Kreta. Vanaf dat moment ging het bergafwaarts met me. In eerste instantie dacht ik nog dat de misselijkheid een goed teken was – dat het betekende dat ik écht zwanger was. Maar die positieve gedachte verdween tijdens die vakantie al snel.

Omdat ik me zo slecht voelde, besloten we op vakantie de familie in te lichten over mijn zwangerschap. Op het strand maakten we het bekend door ‘Baby 2022’ in het zand te schrijven. Iedereen was door het dolle heen. Mijn schoonmoeder regelde als verrassing voor ons een middag op een luxe privé jacht. Inclusief lekker eten en drinken. Precies waar ik van hou.

Toch werd het helemaal geen leuke middag. Ik was super misselijk en voelde me heel slecht. Van het gedeins op de hoge golven werd ik nóg zieker en ik heb de hele middag alleen maar overgegeven. Het was vreselijk; het hield niet meer op. In paniek belde ik mijn vriendin en zij gaf mij de tip om gemberthee te drinken. Maar het hielp niet, de misselijkheid werd alleen maar erger.

Bergafwaarts

Eenmaal terug van vakantie bleef het bergafwaarts gaan. Zelfs zo erg dat ik na twee weken al moest stoppen met werken. Ik kon niet meer normaal functioneren, niets eten of drinken en alleen maar liggen en spugen. Ik ging naar de huisarts en die stuurde me direct door naar het ziekenhuis. Daar aangekomen bleek ik ernstig uitgedroogd te zijn. Ik kreeg in 48 uur 6 liter vocht, 4 liter glucose, vitamines en medicatie tegen de misselijkheid via een infuus toegediend.

Na deze ‘oplaadsessie’ voelde ik mij een paar dagen iets beter. Dit betekende dat ik een droge cracker zonder beleg kon eten, één klein mini-hapje per vijf minuten, en een glas water kon drinken zonder het direct uit te spugen. Ook het aantal keren overgeven was iets minder. Als ik maar tien keer overgaf, in plaats van twintig keer, had ik een goede dag.

Helaas duurde deze ‘goede’ periodes steeds maar kort. In totaal werd ik zes keer opgenomen. Volledig uitgedroogd. Toch bleef de verloskundige het wegwuiven. Elke keer kreeg ik weer te horen: „Nog even doorzetten.” En: „Als je baby er is, ben je het allemaal vergeten.” Dat neem ik de verloskundige enorm kwalijk, want hierdoor heb ik ook niet de juiste medicatie en hulp gekregen. Als ze mij eerder hadden overgedragen aan het ziekenhuis, hadden sommige dingen misschien kunnen worden voorkomen.

Afgesloten van de wereld

De hele zwangerschap heb ik me eigenlijk afgesloten gevoeld van de wereld. Ik had geen besef wat er buiten gebeurde en kon geen licht en geluid verdragen. Ook had ik door de ondervoeding zo’n erge honger dat mijn lichaam in een spaarstand ging. Alle dingen die zo normaal zijn, kon ik niet meer – denk aan lopen, zien en praten. Het kostte mijn lichaam te veel energie. Als ik het toch deed, moest ik direct overgeven. Ik lag in mijn eentje in bed, in een donkere kamer en was zo verzwakt dat ik niet meer kon nadenken. Het enige waar ik positiviteit uit haalde, waren de schopjes van mijn zoontje in mijn buik. Die band met hem voelde ik heel sterk.

Aan het einde van de zwangerschap begon ik ook continu bloed te spugen. In het ziekenhuis ontdekten ze toen dat ik een slokdarmontsteking had opgelopen door al het overgeven. De zoveelste tegenslag. Ik was op, het ging echt niet meer en er werd daarom overwogen om mij sondevoeding toe te dienen, maar mijn situatie was zo ernstig dat dit te zwaar voor mijn lichaam zou zijn.

Specialist in hyperemesis gravidarum

Uiteindelijk kwam ik daarna via vrienden terecht bij professor Dr. Rebecca Painter, zij is gespecialiseerd in hyperemesis gravidarum. Toen ik bij haar mijn verhaal deed, brak ik. Ik voelde mij voor het eerst gehoord, terwijl ik al zo vaak was opgenomen en al ruim zeven maanden zwanger was. Dankzij haar kreeg ik een ander type medicatie en dit sloeg direct aan. Hierdoor voelde ik mij de laatste drie weken van mijn zwangerschap veel beter, en heb ik zelfs wat kleine hapjes kunnen eten.

Uiteindelijk ben ik na mijn laatste ‘oplaadsessie’ in het ziekenhuis ingeleid door de gynaecoloog. De bevalling ging gelukkig helemaal goed en onze zoon Vince kwam gezond ter wereld. Toch was dat nog niet het einde van alle ellende, want hoewel het spugen stopte, bleef de misselijkheid. Bovendien moest ik opnieuw leren eten en was ik nog steeds erg verzwakt. Ook mentaal zat ik er doorheen, want ik had verwacht dat het na de bevalling allemaal weer over zou zijn.

Maagkuilbreuk

Het tegendeel bleek waar, want een paar dagen later werd geconstateerd dat ik een maagkuilbreuk had opgelopen door het vele overgeven. Ik heb mijn buik letterlijk kapot gespuugd en moest zo snel mogelijk worden geopereerd. Het herstel was heftig, ik had veel pijn en moest intensief fysiotherapie volgen om te herstellen.

Ook werd geadviseerd om naar een psycholoog te gaan. Het komt vaak voor dat vrouwen met HG een postnatale depressie ontwikkelen. Dit was bij mij niet het geval, maar de ondersteuning van een psycholoog kon ik wel goed gebruiken.

Inmiddels is Vince zeven maanden oud en gaat het gelukkig een stuk beter. Ik ben nog steeds niet de oude, maar dit heeft tijd nodig. Zo moet ik nog wekkertjes zetten om mezelf eraan te herinneren dat ik iets eet en drink, want de hongersignalen herken ik niet meer. Ook is mijn maag enorm gekrompen waardoor ik nog steeds maar kleine hoeveelheden kan eten.

Langzaam begin ik mijn leven weer op te pakken. Dat is gek, want het voelt voor mij alsof de wereld anderhalf jaar heeft stilgestaan. Ik kijk terug naar mijn zwangerschap met een lach en een traan. Deels omdat het heel heftig was, maar ook omdat ik ondanks alles heel erg heb genoten van het mannetje wat in mijn buik groeide. Soms mis ik zijn getrappel in mijn buik nog steeds, zonder die misselijkheid dan.”

Debbie’s zoontje werd geboren met een schisis: ‘Ik was bang dat ik zou schrikken’