Japke Janneke Opvoeding 25 dec 2022, 09:02

Leestijd: 3 minuten

‘Is mijn kind wel voldoende aan me gehecht?’

Columnist Japke Janneke (31) is dol op hardlopen en wielrennen én is moeder van zoontje Len (12 maanden). Samen met haar vriend Kai woont ze in Haarlem. Voor onze collega’s van Famme schrijft Japke Janneke iedere twee weken een eerlijke column over alles waar ze tegenaan loopt in het moederschap. Die column plaatsen we ook hier.

„Eenkennigheid. Een nieuwe fase die je als ouder mee zou kúnnen maken. Ik zeg ‘kunnen’, want niet bij ieder kind merk je dit op. Het ene kind uit zich sterk, maar een ander kind voelt het minder.

Eenkennigheid is een normale fase waarin een kind laat zien dat hij zich bij een of twee opvoeders veilig voelt en angstig reageert op vreemden. De fase ontwikkelt zich bij de meeste kinderen vlak voor hun eerste verjaardag. Het kan tot een jaar duren.

Eenkennigheid

Ik wist van tevoren eigenlijk niet of ik me hierop wilde verheugen of juist niet. Door m’n postpartum psychose heb ik langere tijd moeite gehad met m’n zelfvertrouwen als moeder. Is Len wel voldoende aan me gehecht? Weet hij eigenlijk wel dat ik z’n moeder ben? Voelt hij zich bij mij wel veilig? Stiekem, ergens diep van binnen, verheugde ik me er dus wel een beetje op. Het zou toch wat vertrouwen geven als moeder. Ik was heel benieuwd of en wanneer Len een teken van eenkennigheid zou gaan geven.

En dat teken duurde en duurde maar. Regelmatig sta ik bij de opvang. Len spartelt nog net niet uit m’n handen van blijdschap als ik hem daar afzet. Hij vindt het zo leuk om daar te spelen en voelt zich helemaal thuis. Regelmatig komt het voor dat de andere kindjes daar getroost moeten worden op de schoot van leidsters, omdat hun papa of mama zojuist is vertrokken. En nee, ik ben niet jaloers op die ouders. Want stiekem voel ik ook wel trots. Dat Len het daar zo naar z’n zin heeft en gehecht is geraakt en zich vertrouwd kan voelen bij meerdere mensen.

Kleine situaties

Inmiddels hebben we toch echt wel wat kleine situaties meegemaakt waarin Len eenkennigheid laat zien. Het duurt vaak niet lang en komt niet erg vaak voor, maar het toont toch wel dat hij zich blijkbaar veilig voelt bij ons. Maar wat zegt het nou eigenlijk? Toen ik me realiseerde dat ik er een stukje zelfvertrouwen of eigenwaarde uit wilde halen, merkte ik ook meteen dat dit niet goed was. Het zegt namelijk echt niet of je een goede ouder bent of niet.

Eenkennigheid is geen maatstaf. Wanneer je kind minder ‘last’ lijkt te hebben van eenkennigheid, betekent dit vaak juist dat hij gemakkelijker met vreemden omgaat. En dat herken ik erg bij Len. Doordat hij al op jonge leeftijd naar de opvang is gegaan, maar we hem eigenlijk ook vanaf de geboorte al overal mee heen hebben genomen, lijkt hij nergens bang voor. Hij is een heel sociaal jongetje en maakt met iedereen contact. Zelfs zoveel dat ik soms twijfel of het wel een kind van ons is, met twee enorm rustige en introverte ouders.

Ophalen is een feest

Hoewel Len na het afzetten bij het kinderdagverblijf heel koeltjes en koud afscheid neemt (lees: hij kruipt lachend zonder op of om te kijken weg en gaat spelen), is het ophalen altijd feest. Zodra ik binnenkom, kruipt hij blij op me af met z’n handjes in de lucht: hét teken dat ik hem moet optillen. Dan mag die eenkennigheid bij Len niet zo sterk zijn, maar dit is ook wel heel erg genieten.

En ja laat ik dan toch maar blij zijn met die ‘niet zo eenkennigheid’ van Len. Het is een ontzettend relaxt en vrolijk kind dat zich snel overal op z’n gemak voelt. Het maakt veel dingen juist gemakkelijk en prettig. Dat zelfvertrouwen mag ik als moeder ook daar uithalen.”

‘Ik wil met Len dit kinderfeest vieren, maar hoe en in welke vorm?’