Wilma Groothuis Opvoeding 26 dec 2022, 09:01

Leestijd: 6 minuten

Brenda’s pasgeboren zoontje kreeg het RS-virus: ‘Hij leek wel een lappenpop’

Het zoontje van Brenda werd drie jaar geleden ernstig ziek door het RS-virus. Na meerdere keren bij de huisarts weggestuurd te worden, vertrouwde Brenda het nog steeds niet. Terecht, want uiteindelijk had ze niet nog een minuut langer moeten wachten. „Hij leek wel een lappenpop, het was verschrikkelijk om te zien.”

„Thomas was bijna drie weken oud toen hij verkouden werd. Zijn oudere broer was al ziek, hij had een oorontsteking en was verkouden. We vonden het dan ook niet gek dat Thomas niet helemaal fit was, want dat hoort er nou eenmaal bij. We waren wel extra alert, omdat hij nog zo jong was en omdat ik net een paar dagen ervoor een artikel had gelezen over volle ziekenhuizen door het RS-virus, daarvoor had ik nog nooit over dit virus gehoord.

Gewone verkoudheid

’s Nachts werd Thomas benauwd, zijn neus zat verstopt en hij had moeite met slapen. We zagen dat hij zieker werd en we probeerden allerlei trucjes: een warme douche, een ui naast zijn bed en hem overeind houden. Niks hielp en de volgende dag belde ik de huisarts, want het zat me niet lekker. Daar hoorden we dat Thomas gewoon verkouden was en dat we zijn neus moesten spoelen met zout water.

Ik vroeg nog naar het RS-virus en op welke symptomen ik moest letten. Volgens de huisarts moesten we aan de bel trekken als Thomas koorts kreeg, blauw kleurde of ging neusvleugelen. De volgende dag bleven de klachten hetzelfde, maar die ochtend daarna had hij lichte verhoging. Ik ging met hem naar de huisartsenpost en opnieuw vroeg ik of het RS kon zijn, maar ook daar kreeg ik te horen dat het een gewone verkoudheid was. Hij had geen koorts en alleen bij koorts, blauwkleuring of neusvleugelen moesten we terugkomen.

Gek huiltje

In de loop van die dag merkten we een gek huiltje bij Thomas. Zijn temperatuur was nog hetzelfde, maar we kregen steeds slechter contact met hem. ‘s Avonds toen ik hem wakker wilde maken om te drinken, viel hij steeds weg, ook toen we een koud washandje tegen zijn gezicht hielden. Ik vertrouwde het niet en belde de huisartsenpost. Deze keer kwam een huisarts naar ons huis toe. Thomas zag grauwig en toen de huisarts dat zag, belde ze direct een ambulance. Hij moest gelijk mee naar het ziekenhuis, er was niet eens meer tijd om hem aan te kleden.

Ik rende naar de ambulance en hield Thomas stevig vast. In de ambulance werd Thomas meerdere keren flink door elkaar geschud, omdat hij elke keer weg viel. Ik was op dat moment echt in shock, maar schoot automatisch in de overlevingsstand. Ik besefte nog niet wat er daadwerkelijk gebeurde. Nu ik eraan terugdenk, krijg ik kippenvel over mijn hele lichaam.

Het RS-virus

In het ziekenhuis werd Thomas aan het infuus gelegd, maar hij was zo ver weg dat hij niet eens huilde. Hij kreeg steeds meer ondersteuning bij het ademen omdat hij ademstops, ofwel apnoe’s had. Ik was op dat moment nog steeds in shock. Ik weet nog dat ik zei: ‘Dan is het wel heel erg’, maar ik voelde verder niet een bepaalde emotie. Ze hadden al snel door dat Thomas het RS-virus had en hij moest naar het kinderziekenhuis toe, maar ik mocht niet mee met de ambulance. Dat vond ik heel moeilijk, tot dan toe was ik de hele tijd bij hem geweest. Nu kon ik hem niet meer zien, daar kreeg ik echt stress van.

In het kinderziekenhuis kwam Thomas op de IC terecht, waar een heel team om hem heen stond. Ik zie het nog voor me: een groot volwassen bed, waar mijn kleine baby in lag, puur zodat iedereen erbij kon. Hij lag aan de beademing en kreeg allemaal medicijnen toegediend. Hij werd eigenlijk gewoon platgespoten, hij leek wel een lappenpop. Dat was verschrikkelijk om te zien.

Hartmassage

De eerste dagen ging het slechter met Thomas, maar dat paste volgens de artsen bij het ziektebeeld. Eén nacht ging het zo slecht met hem, dat hij een hartmassage kreeg. Ik sliep in het Ronald Mc Donaldhuis tegenover het ziekenhuis en toen ik dat de volgende ochtend door de telefoon hoorde, rende ik in paniek naar het ziekenhuis. Toen ik daar hoorde dat het goed met hem ging, brak ik. Toen pas kwam alle emotie eruit, na zolang in de overlevingsstand te hebben geleefd.

Na twaalf dagen op de IC wilden ze proberen om te stoppen met de beademing. Aan het begin ging dat wel goed, maar al snel ging Thomas weer achteruit. Ik zag dat hij het moeilijk had, dat hij moest vechten, dat vond ik heel moeilijk om te zien. De artsen hebben alles geprobeerd om hem te ondersteunen zonder de beademing, maar helaas moest hij na 4 dagen toch weer aan de beademing.

Afkicken

De tweede periode was korter, in totaal lag Thomas drie weken aan de beademing. Daarna had hij nog een zuurstofbrilletje en daarmee ging hij naar een andere afdeling, de medium care, en daar werden zijn medicijnen en zuurstof afgebouwd. Eigenlijk moest hij gewoon afkicken.

Het moment dat Thomas eindelijk naar huis mocht, was best spannend. Hij had nog een lange weg te gaan, hij was nog lang niet de oude. Ik merkte dat hij angstig was geworden, bijvoorbeeld wanneer hij een vreemde stem hoorde of als we in de buurt van zijn gezicht kwamen, dat kan komen door de lange beademing die hij had gekregen. Dan zette hij het op een krijsen, waardoor we hem steeds rustig moesten benaderen. Door het virus zijn zijn longen ook beschadigd, waardoor hij het benauwd krijgt als hij ligt. Daar krijgt hij nu pufjes voor, dat helpt gelukkig goed.

Impact van RS-virus op gezin

Naast de dagelijkse pufjes die hij nodig heeft, gaat het nu goed met Thomas. Hij ontwikkelt zich goed. Het virus heeft veel impact gehad op ons gezin. Zijn broer en zus zijn nog steeds bezorgd als Thomas een keer ziek is, bang dat hij weer een lange tijd weg gaat. Wij hebben echt moeten leren om te vertrouwen dat Thomas met een beetje hulp weer net als alle andere kinderen zelf kan herstellen van een verkoudheid.

Mijn verhaal is niet bedoeld om andere ouders bang te maken. Gelukkig verloopt het RS-virus voor de meeste kinderen veel minder heftig. Vooral voor kwetsbare kinderen en hele jonge baby’s (tot 6mnd) kan het virus erg gevaarlijk zijn. Van dit alles heb ik geleerd dat je altijd moet vertrouwen op je eigen gevoel. Misschien ben je bang dat je overbezorgd bent, maar dat is dan maar zo. En bedenk dat de symptomen waar je op moet letten, zoals koorts en blauw kleuren, niet altijd aan de orde zijn. Ik vertrouwde dat gekke huiltje niet, en uiteindelijk zat mijn gevoel goed. Dus als je het niet vertrouwt, trek altijd aan de bel. Jij kent je kind het beste en jij bent hun stem als ze zo klein zijn.”

Opvoedvraag: ‘Ik wil graag een kind, maar mijn man heeft geen kinderwens’