Laurien Bleeker Opvoeding 8 okt 2022, 18:03

Leestijd: 7 minuten

Anneclaire (33) had jarenlang ernstige bekkeninstabiliteit: ‘Ik kon bijna niet meer lopen’

Anneclaire kreeg last van ernstige bekkeninstabiliteit tijdens haar zwangerschap en dat werd niet beter na haar bevalling. Jarenlang kon ze bijna niet lopen en werden haar klachten door artsen en het UWV niet serieus (genoeg) genomen. Nu, vijf jaar later, is ze door een revalidatietraject eindelijk van de pijn af en durft ze zelfs weer te denken aan een tweede zwangerschap.

Anneclaire (33): „Tot een maand of vier had ik een relaxte zwangerschap, maar tijdens een weekend weg met mijn man veranderde dat. We liepen het hotel uit en ik hoorde letterlijk een krak in mijn bekken. Ik stond stil midden op straat en kon niet meer voor- of achteruit bewegen. Het leek alsof ik me verstapt had en dat het wel weer over zou gaan, maar het ging niet over.

Een tijd lang heb ik doorgelopen met veel bekkenpijn. Ik werkte toen op de redactie bij een kooktijdschrift. Eigenlijk ging dat niet meer, maar ik wilde me niet ziek melden. Op een gegeven moment waggelde ik en begon ik scheef te lopen. Veel vrouwen hebben dit tijdens hun zwangerschap, het hoort erbij dacht ik. Ik ging naar de bekkenfysiotherapeut en dat hielp een klein beetje. Achteraf zat het toen al niet goed.

Ik kon bijna niet meer lopen door de bekkenpijn

Na 5,5 maand zwangerschap ging ik in de ziektewet. Ik kon alleen nog maar liggen en had veel pijn. Ik kon niet lang staan, zitten of liggen en wist me soms geen houding meer te vinden. Van die pijn werd ik ook heel moe. Door het corrigeren van mijn bekken kreeg ik overal pijn en natuurlijk werd mijn buik steeds dikker en zwaarder. Ik vroeg mezelf echt af hoe ik dit ging doen als de baby er eenmaal was. Er werd me verteld dat de meeste vrouwen binnen drie maanden na hun bevalling geen pijn meer hadden. Daar hoopte ik dus op.

Tijdens mijn bevalling had ik niet veel last van mijn bekkeninstabiliteit. Na een snelle thuisbevalling van zo’n vijf uur werd mijn zoontje Noah geboren. Wel heb ik 1,5 uur geperst en die druk is denk ik niet heel goed geweest. Helaas kwam mijn placenta er niet uit, waardoor ik alsnog naar het ziekenhuis moest voor een operatie. De ambulancebroeders en mijn verloskundige lieten me zelf de trap aflopen naar de brancard in de woonkamer. Zelf zat ik vol in mijn adrenaline dus dacht ik hier verder niet over na. Achteraf had ik dit nooit gedaan, want mijn bekken zat natuurlijk nog hartstikke los van de bevalling dus traplopen is dan sowieso geen goed idee. Op dat gebied is er voor het medisch personeel ook echt nog wel wat te leren.

Ik heb me heel alleen en ontredderd gevoeld. Het was ontzettend zwaar

De weken na mijn bevalling waren heel pittig. Ik had nog steeds heel veel pijn en kon Noah niet tillen of in bad doen. Mijn man Sytze had maar twee dagen verlof, dus ik moest na de kraamweek alles zelf doen. Hij bracht me in de ochtend, voordat hij ging werken, genoeg eten en drinken voor de hele dag zodat ik niet naar beneden hoefde. Traplopen ging namelijk echt niet. Natuurlijk kwamen opa’s en oma’s of vriendinnen weleens langs om te helpen. Maar het grootste gedeelte van de dag zit je toch alleen en ben je eigenlijk ziek. Ik heb me toen best alleen en ontredderd gevoeld. Het ​was een zware periode. Ik ben er verdrietig om geweest dat ik niet gewoon met trots een rondje buiten kon lopen met de wandelwagen, zoals andere vrouwen die net moeder geworden zijn. Mensen merkten heel vaak niet dat het, op wat moeilijk lopen na, niet goed ging. Ik kwam namelijk alleen buiten als ik een goede dag had.

Zelf weer leren lopen met bekkeninstabiliteit

Ik heb een tijd aangemodderd en ging twee tot drie keer per week naar de fysiotherapeut voor mijn bekken. Helaas waren mijn klachten zo erg dat dit niet goed genoeg was, hoe goed ze ook hun best deden. Ik kon gewoon niet meer lopen en zat dan ook in een rolstoel als we een dag weg gingen. Dus toen heb ik mezelf weer leren lopen. Ik woon in een nieuwbouwwijk waarbij de huizen in een vierkant blok gebouwd zijn. Elke dag liep ik een stukje verder. Eerst tot het einde van de straat en weer terug. En elke keer liep ik een huis verder. Pas na 1,5 jaar kon ik tot aan de winkels lopen, dat is drie kilometer. Er was nooit een dag dat ik geen pijn had.

Ik had geen recht meer op een uitkering, vond het UWV

Ik zat nog steeds in de ziektewet, maar na een jaar zei het UWV dat de klachten niet meer van de zwangerschap konden komen. Het werd tijd dat ik weer 40 uur ging werken, vonden ze. Ik had geen recht meer op een uitkering, terwijl het nog helemaal niet goed met me ging. Het ergste vind ik dat ze mijn bekkeninstabiliteit gewoon ontkenden. Ik kon niet werken, dus we hadden één inkomen om van te leven. Daarbij had ik veel extra kosten. Ik moest speciale zitkussens aanschaffen en een hogere auto, want een lage instap ging niet. Er moest een andere bank komen, zooltjes voor in mijn schoenen en een elektrische bakfiets zodat ik mijn zoontje kon vervoeren.

Alles om ervoor te zorgen dat ik toch iets kon. Je wereld wordt namelijk erg klein. Ik kon maar vijf minuten in de auto zitten en twee minuten fietsen. Mijn leven speelde zich af in en rondom het huis… Na 2,5 jaar startte ik mijn eigen bloemenatelier. Ik wilde weer wat gaan werken en zelf mijn tijd kunnen indelen. Ik werkte toe naar een werkdag van 8 uur. Pas sinds een paar maanden, Noah is bijna vijf jaar, werk ik 20 uur per week.

Dit revalidatietraject heeft me mijn leven teruggegeven

Twee jaar geleden kwam ik via een lotgenotengroep uit bij Paul Bax. Hij is revalidatietherapeut bij A Casa Nostra en heeft een wat andere benadering dan gewoon fysiotherapie. Ik heb getwijfeld om naar hem toe te gaan, ik was al zo vaak in het ziekenhuis en in therapie geweest. Bovendien kost alles geld, bijna niks werd vergoed door de verzekering. En het kost heel veel energie om elke keer weer die teleurstelling te moeten verwerken. De orthopeed in het ziekenhuis heeft nog een operatie geopperd, ze zouden dan pinnen in mijn SI-gewricht plaatsen om mijn bekkengebied meer stevigheid te geven. Maar dat is een enorme operatie en daarna zou ik zeven maanden moeten revalideren. En we hebben nog een kinderwens, dan zou ik sowieso een keizersnede moeten ondergaan. Ik stond daar dus niet om te juichen.

Dus ik besloot om een revalidatietraject te volgen bij Paul Bax. Ik zag het echt als mijn laatste kans om beter te worden. Hij vertelde me dat mijn lijf al die jaren in de overlevingsmodus heeft gestaan. Daardoor zijn mijn kleine spieren gestopt met werken en namen alle grote spieren het over. En dat terwijl al die kleine spieren net zo belangrijk zijn, want ze dragen je lichaam samen. Na drie intensieve weken intern heeft hij me zo goed geholpen, dat ik volledig van mijn pijn af ben. Ik kan op een dag naar de speeltuin met mijn zoontje en dan ook nog naar de supermarkt fietsen én kilometers wandelen. Dat is zo’n wereld van verschil. Hij heeft me echt mijn leven teruggegeven.

De bekkeninstabiliteit heeft me ook iets heel moois gebracht

We hopen nu zelfs weer op een nieuwe zwangerschap. Heel lang durfde ik dit niet, maar nu heb ik weer vertrouwen in mijn lijf. Natuurlijk ben ik bang om weer bekkeninstabiliteit te krijgen, ik ben zo gevoelig voor hormonen. Maar ik weet nu bij welke behandelaar ik moet zijn en ik ga meer hulp vragen en accepteren. Sowieso heeft Sytze nu zes weken verlof in plaats van twee dagen. Dat gaat al zoveel schelen. We hebben nu ook een schoonmaker en ik ga gewoon vaker eten bestellen als het niet meer lukt om te koken aan het eind van de dag.

Ik wilde altijd een groot gezin met het liefst vier kinderen. Maar mocht ik ooit nog zwanger worden, dan blijft het daarbij. Daar ben ik lang verdrietig om geweest, maar ik durf mijn lijf niet verder te belasten. De kinderen die je hebt, hebben je ook nodig. Ik heb een huishouden draaiende te houden. Behalve dat het me veel verdriet gegeven heeft, en mijn man mantelzorger, heeft het me ook een groot voordeel opgeleverd. Ik ben al die jaren bij Noah thuis geweest en dat is het grootste cadeau dat ik kon krijgen. De tijd die was samen hebben gekregen is onbetaalbaar. Ik heb daar heel erg van genoten, ondanks alle pijn. Het was een zegen om hem al die tijd thuis te hebben, wat anders niet was gebeurd. Dus uiteindelijk heeft de bekkeninstabiliteit me ook iets heel moois gebracht.”

Opvoedvraag: ‘Mijn kind (15) gebruikt drugs, wat kan ik doen?’