Japke Janneke Opvoeding 24 sep 2022, 07:01

Leestijd: 3 minuten

‘De verwerking van de heftige kraamtijd met een postpartum-psychose kost tijd’

Columnist Japke Janneke (31) is dol op hardlopen en wielrennen én is moeder van zoontje Len (9 maanden). Samen met haar vriend Kai woont ze in Haarlem. Voor onze collega’s van Famme schrijft Japke Janneke iedere twee weken een eerlijke column over alles waar ze tegenaan loopt in het moederschap. Die column plaatsen we ook hier.

„Deze week is Len negen maanden oud. En bij negen maanden denk ik meteen aan die uitspraak: negen maanden op, negen maanden af. Herkenbaar? Hiermee wordt bedoeld dat je na negen maanden zwangerschap ook negen maanden nodig hebt om te ontzwangeren. Je lichaam heeft de tijd nodig om te herstellen en de hormonen terug in balans te krijgen. Daarnaast staan die negen maanden er ook voor om te kunnen wennen aan jouw rol als moeder en het nieuwe ritme in het gezin.

Ik denk meteen even na hoe dat bij mij zit. Ben ik helemaal hersteld van mijn zwangerschap? En hoe zit het eigenlijk met mijn hormonen?

Negen maanden op, negen maanden af

Gelukkig kan ik op dit moment zeggen dat ik me lichamelijk goed hersteld voel van de zwangerschap. Ook de hormonen zijn weer veel beter in balans. Maar jeetje, over die hormonen gesproken. Dat vond ik toch wel een ding! Ik mis de zwangerschapshormonen als kiespijn.

Al meteen toen ik zwanger was, had ik er ontzettend veel last van. De hormonen gingen met me aan de haal, vlogen van hot naar her en weer terug. Overigens was ik niet de enige die hier last van had. Mijn vriend Kai kreeg het ook zwaar te verduren. Het uitte zich bij mij dan dus vooral mentaal. Ik kon uit het niets ineens onzeker, angstig of boos zijn. Ook voelde ik me heel vaak verdrietig of down, terwijl daar helemaal geen reden voor te vinden was. Het ging zelfs zo ver dat ik er aan het eind van mijn zwangerschap niet langer tegen kon. In overleg met de artsen in het ziekenhuis mocht ik ingeleid worden. Len kwam met 38 weken en 6 dagen ter wereld.

Ik hoopte dan ook dat ik me na de bevalling beter zou voelen. Uiteraard wist ik wel dat ik me sowieso heel anders zou voelen. Want HALLO, ik was net moeder geworden! Dat is één grote rollercoaster en dat was het voor mij dan ook. Misschien is rollercoaster nog zacht uitgedrukt. Mede door een combinatie van de psychische kwetsbaarheid, het slaaptekort en de hormonen die heel heftig alle kanten op bewogen, raakte ik in een postpartum-psychose. Zo gevoelig was ik dus blijkbaar voor die hormonen.

Gelukkig ben ik daar vrij snel uitgekomen met het snelle schakelen door de artsen, medicatie en hulp van experts om ons heen. Toen ik besloot om te stoppen met het geven van borstvoeding, merkte ik dat ik nog minder last had van de hormonen. Zolang je namelijk borstvoeding geeft, zal je lichaam bepaalde hormonen nodig hebben. Hierdoor kan het ontzwangeren en het herstellen daarvan ook langer duren.

Mentale babysteps

Hoewel ik me dus lichamelijk echt negen maanden af voel, is het mentaal nog niet altijd zo. Toch merk ik dat ik stapjes zet, toepasselijke babysteps. De verwerking van de heftige kraamtijd met een postpartum-psychose kost tijd. Heel veel tijd. Het is een open wond die nog gehecht moet worden. Inmiddels ben ik wel in een fase gekomen dat ik het steeds meer kan toelaten. Ik sta mezelf toe om verdriet te voelen over die eerste heftige weken. Soms komen er angsten omhoog, maar ook die mogen er zijn. Het is nog een lange weg, want het trauma is groot. En de pijn daarvan zal ik de komende jaren nog vaak voelen. Straks als Len zijn eerste verjaardag gaat vieren, als we weer die donkere wintermaanden ingaan of als we ooit toch willen nadenken over een broertje of een zusje voor Len. Echter kan ik nu wel accepteren dat het trauma er is, dat het ons overkomen is, en het verwerkt mag worden. Op dit punt ben ik na die spreekwoordelijke ‘negen maanden af’ toch gekomen.”

‘Het schuldgevoel is het zwaarst aan moeder zijn’