Japke Janneke Opvoeding 17 sep 2022, 08:01

Leestijd: 4 minuten

‘Het schuldgevoel is het zwaarst aan moeder zijn’

Columnist Japke Janneke (31) is dol op hardlopen en wielrennen én is moeder van zoontje Len (9 maanden). Samen met haar vriend Kai woont ze in Haarlem. Voor onze collega’s van Famme schrijft Japke Janneke iedere twee weken een eerlijke column over alles waar ze tegenaan loopt in het moederschap. Die column plaatsen we ook hier.

„Het oneindige schuldgevoel vind ik misschien wel het meest zware aspect aan moeder zijn. Voordat ik Len kreeg had ik dat niet verwacht. Waar ik toen vooral tegenop zag? De slapeloze nachten, de eindeloze berg met was of een ontroostbare baby leken me het meest pittig. En dat kan het zeker ook zijn. Toch ervaar ik dat nu niet zo.

Schuldgevoel

Afgelopen week had ik meerdere keren een nachtmerrie en toen ik midden in de nacht wakker werd, kon ik de slaap niet meer vatten. Het terugkerende thema? Mijn schuldgevoel. De eerste droom ging erover dat ik, samen met Kai, uiteten ging en Len thuis had achtergelaten. Onder het mom van: ‘Hij wordt toch nooit wakker ’s avonds en ‘s nachts.’ Natuurlijk kwamen we na het etentje thuis en troffen we Len huilend in zijn bedje aan. Mijn schuldgevoel was enorm! En logisch ook, want dit zou geen enkele ouder (hopelijk) doen.

Bij veel dagelijkse dingen kan ik me schuldig voelen als moeder. Als ik Len meeneem uiteten naar een druk restaurant. Want doe ik hem daar nou echt zo’n plezier mee? Of als ik Len een uurtje later ophaal bij de opvang, omdat ik nog een rondje ga hardlopen. Is dat niet zielig voor hem? Soms plan ik zelfs een afspraak bij de kapper of de nagelsalon in mijn lunchpauze als Len bij de opvang is. Kan dat eigenlijk wel als moeder?

Skiën met schuldgevoel

Het toppunt van mijn schuldgevoel ervoer ik tijdens de wintersportvakantie met mijn familie. Samen met mijn ouders, mijn broer, schoonzus, Kai en Len verbleef ik een weekje in Italië. Omdat mijn moeder niet ging skiën, wilde zij wel op Len passen. Wat voelde ik me schuldig die eerste dag. Hoe kon ik Len de hele dag bij mijn moeder laten en zelf gewoon plezier beleven op de piste? Ten eerste voelde ik me schuldig tegenover Len, want ik was toch zijn moeder? Waarom bleef ik niet bij hem? Ten tweede voelde ik me schuldig tegenover mijn moeder. Hoezo zadelde ik haar een hele dag op met mijn kind? Overigens vertrouw ik mijn moeder volledig en weet ik ook echt wel dat Len het prima naar zijn zin heeft met haar. Daar ging dit schuldgevoel dan ook niet over.

Ik denk dat het schuldgevoel voort komt uit een angst om niet goed genoeg te zijn als moeder. En ik denk dat dit een veel voorkomende angst is bij ouders. Misschien is het van nature wel een van de grootste vraagstukken: ben ik wel een goede ouder voor mijn kind? Doe ik het wel goed?

Inmiddels weet ik dat dit gevoel erbij hoort en leer ik er steeds beter mee omgaan. Zo heb ik ontdekt dat ik een veel betere moeder kan zijn voor Len als ik af en toe ook tijd voor mezelf neem. Een mooie metafoor kreeg ik onlangs van een vriendinnetje. Ze vertelde me dat je in het vliegtuig altijd eerst je eigen zuurstofmasker op moet zetten, voordat je dat van je kind kunt doen. Je kind heeft er immers niks aan als jij zelf – letterlijk en figuurlijk – geen zuurstof krijgt. Zorg dus goed voor jezelf als ouder, zodat je goed voor je kind kunt zorgen.

Schipperen en balanceren

Het neemt alleen mijn schuldgevoel niet altijd weg. En dat hoeft ook niet. Je kunt het namelijk als ouder niet perfect of altijd goed doen. Want wat is nou eigenlijk goed voor jou en je kind? Een hele week werken en je kind naar de opvang brengen? Dan zou ik me daar schuldig door kunnen voelen. Maar een hele week niet werken en je kind nooit naar de opvang? Ook dat zou me een schuldgevoel geven. Het is altijd schipperen en balanceren. Tijd voor jezelf, tijd voor je kind en bewegen binnen de mogelijkheden die er zijn. Het belangrijkste is om dichtbij jezelf te blijven en te luisteren naar jouw moederhart. Je doet als ouder je best en dat is goed genoeg voor je kind. Met én zonder schuldgevoel.”

‘Ik ben gewoon geen baby-mama’