Maud Nachtboek van Maud 31 jul 2023, 20:03

Leestijd: 5 minuten

#314 ‘Ik kan mijn schoonmoeder gewoon niet uitstaan!’

Als Maud en Gio zich na hun mislukte festival verslapen en veel te laat thuiskomen, kan de vader van Maud er gelukkig de humor van inzien. Mauds schoonmoeder vindt haar maar onverantwoordelijk en bemoeit zich met alles. Maud is ontploft en dat vindt Gio natuurlijk weer niet leuk. Het resultaat is dus dat Maud afgelopen week aan de keukentafel zat om met haar schoonmoeder te praten. „Ik heb me in tijden niet zo zenuwachtig gevoeld…”

Ik merk al op voorhand dat dit geen constructief gesprek gaat worden. De moeder van Gio zit tegenover me met zo’n zuur gezicht, dat een vreemde zou denken dat ze net te horen heeft gekregen dat ze haar huis wordt uitgezet. Geen van beiden lijkt echt zin te hebben om te starten met praten. Na een ijzige stilte besluit Gio dus maar om het gesprek te openen.

„Mams, we snappen dat je het goed bedoelt, maar Maud voelt zich nogal aangevallen als je onze opvoeding steeds bekritiseert of commentaar hebt op hoe ze zich gedraagt. Dat snap je toch wel?”, zegt hij. Ik ben geïrriteerd. Ik hoor een aarzeling in zijn stem. Waarom gedraagt hij zich als een zachtgekookt ei tegenover zijn moeder?!

Ze kijkt me een tikkeltje hooghartig aan en begint dan te spuien. Dat ze het allemaal niet zo bedoelt, dat ik echt lichtgeraakt ben, dat ze toch zijn moeder is en gewoon het beste voor ons wil. „En helemaal voor mijn kleinzoon… Die arme schat.” Ik voel mijn hartslag alweer versnellen en de innerlijke draak in mij die vuur wil spuwen maakt zich klaar. Ik sluit mijn ogen en tel tot tien. „Dit is wel een goed voorbeeld van wat ik bedoel”, pers ik er dan met mijn normaalste stem uit. Het liefst zou ik opstaan en haar iets aandoen. Hoezo ‘arme schat’?!

„Ik begrijp niet wat je bedoelt Maud”, antwoordt Gio’s moeder, terwijl ze haar armen over elkaar slaat. „Nou, dan leg ik het je uit”, reageer ik met een lichte trilling in mijn stem. „Jij zegt dat je het beste wil voor jouw kleinzoon. Maar denk je niet dat ik ook het beste wil voor míjn zoon?! Zonder dat je het met zoveel woorden zegt, impliceer je dat ik dat dus niet wil. Dat is een belediging en dat stoort me. En dat soort steken onder water krijg ik keer op keer. Begrijp je dat ik dat zat ben?!”

Gio’s moeder kijkt me aan alsof ik haar zojuist echt in haar gezicht geslagen heb. „Nou, ik zeg wel niks meer”, antwoordt ze dan terwijl ze naar de deur kijkt en haar mondhoeken naar beneden hangen. „Blijkbaar kan ik niks goed doen, dus dan is het beter als ik helemaal niks meer zeg.” Ik zucht. Als er iets is waar ik een hekel aan heb, is het wel de ‘ik mag ook niks meer zeggen’-kaart die 50-plussers zo vaak trekken. Een klein beetje zelfreflectie lijkt echt onmogelijk bij dit mens.

„Tuurlijk mag je wel iets zeggen, maar het zou leuk zijn als dat ook een keer een compliment is in plaats van enkel commentaar. Ik ben een kersverse moeder! Wat denk je dat dat eeuwige bekritiseren met mij doet?!”, antwoord ik dan. Het lukt me niet om mijn stem te controleren; ik praat alweer een paar niveaus harder dan dat ik zou doen in een casual business meeting.

„Zie je? Er valt niet met haar te praten, Gio”, antwoordt mijn schoonmoeder, terwijl ze haar zoon triomfantelijk aankijkt. „Ik zei toch dat ik er een hard hoofd in had dat we hieruit zouden komen?” Ze staat op en schuift haar stoel aan. Ik kijk Gio met grote ogen aan, zoekend naar steun van hem in deze belachelijke situatie. Maar hij lijkt zich geen raad te weten met deze twee vrouwen waar hij allebei van houdt en die elkaar niet kunnen uitstaan. „Ik kom voorlopig niet meer hoor”, roept zijn moeder melodramatisch terwijl ze haar spijkerjasje aantrekt en haar tas over haar schouders gooit.

„Nou, misschien is dat beter. Dan kunnen jullie allebei even bekoelen”, antwoordt Gio dan opeens. Ik kijk hem verbaasd aan, maar dat is niks vergeleken met de stomverbaasde blik van zijn moeder die nooit had gedacht dat deze emotionele chantage bij hem niet zou werken. „Nou oké. Doei dan maar”,  mompelt ze nog terwijl ze naar de gang loopt, duidelijk in de hoop dat haar zoon haar achterna komt om haar tegen te houden. Maar Gio staart voor zich uit en lijkt niet van plan een stap te verzetten. Dan klinkt de voordeur die open gaat en keihard weer wordt dichtgetrokken.

Ik wil met Gio praten, maar die duwt mijn hand weg en vraagt me hem even met rust te laten. Ik haal Liam uit zijn wipstoel, stop hem in de draagzak, pak mijn sleutels en vertrek. Even weg uit deze negatieve golf van ellende…

Als ik buiten even later bij Rochella mijn hart lucht, giert ze het uit. „Dit is niet grappig, Rochella. Ik kan mijn schoonmoeder gewoon niet uitstaan! Wat moet ik nou doen?!”

„Ach Maud, dit waait echt wel over hoor. En wat maakt het eigenlijk uit? Zoveel hoef je toch niet met haar te maken te hebben?!” Ik wil ertegenin gaan, maar Rochella praat door me heen. „Trouwens Maud, ik moet je iets vertellen…”

Maud (24) houdt van feesten en reizen. Ze werkt op de redactie van een tijdschrift. Maud heeft een relatie met Gio en ze is net bevallen van hun zoontje Liam. Wekelijks lees je haar avonturen in een nieuwe aflevering van Nachtboek van Maud.

#313 ‘Ik word gewoon helemaal gek van dat mens’