Maud Nachtboek van Maud 17 jul 2023, 20:03

Leestijd: 5 minuten

#312 ‘Bemoei je met je eigen leven!’

Als Maud voor het eerst sinds haar bevalling weer naar een festival gaat met Gio, laat ze haar vader op Liam passen. Waar ze hoopten tot in de late uurtjes te kunnen dansen, mondt de zondag uit op een fiasco. Het festival wordt afgelast vanwege dreigend noodweer. Om de dag niet te verpesten, maakt Gio van de gelegenheid gebruik en boekt een hotel in een buurt, waar ook andere bezoekers van het festival een feestje gaan bouwen.

Lopend komen ze aan bij het hotel. Maar eenmaal daar heeft Gio andere plannen. ‘Zodra we de hotelkamer binnenlopen, vliegen de kledingstukken in het rond…’

Met een gortdroge keel word ik wakker. Ik rek me uit en kreun van genot. Wat voel ik me heerlijk uitgeslapen… Dan gaat er een schokgolf door me heen. Shit, hoe laat is het?! Liam! Ik druk op mijn telefoon, maar krijg zwart beeld. Leeg… Oh dit meen je toch niet.

Ik kijk naast me en por Gio – die nog ergens in zijn achtste droom verkeert – wild wakker. Langzaam komt de avond weer terug. We hadden eindelijk seks met elkaar gehad en het was, ondanks dat het allemaal nog een beetje gevoelig was, onwijs fijn. Daarna wilden we eigenlijk nog aansluiten bij het feestje van de Wildeburg-gangers, maar we moeten allebei als een blok in slaap zijn gevallen. Het is donker, dus waarschijnlijk is het middenin de nacht. „Gio, word wakker, nu!”, schreeuw ik, terwijl de tranen in mijn ogen schieten. Ik zie zijn telefoon liggen en druk daar geïrriteerd op. Naast dat ik dertien (!) gemiste oproepen zie van onder andere mijn vader en zijn moeder (zucht), zie ik ook dat het 03.17 uur in de nacht is. Ik geef een brul van frustratie.

Al sputterend ontwaakt Gio, maar zodra hij me aankijkt lijkt ook hij te beseffen wat er aan de hand is. Hij schiet als een speer overeind. „Hoe laat is het?!” roept hij, zichtbaar geschrokken. „Kwart over drie…”, jammer ik, terwijl de tranen over mijn wangen stromen en ik snel mijn festivalkleding weer aan trek en de rest van mijn spullen bij elkaar zoek. Ik heb mijn lader meegenomen en koppel mijn telefoon eraan. Ondertussen is ook Gio als een razende alles bij elkaar aan het rapen, terwijl hij iemand terugbelt.

„Ja?! Wat is er in vredesnaam aan de hand?!”, hoor ik mijn vader doodongerust aan de andere kant van de lijn. Op de achtergrond hoor ik Liam onbedaarlijk huilen. „Oh, het spijt ons zo erg!”, begint Gio direct. „We moesten het festivalterrein verlaten en zijn naar een hotel gestuurd…” Met een scheef oog kijkt hij mij aan en ik weet dat we hetzelfde denken: soms moet je een leugentje om bestwil droppen om een beetje ongeschonden uit de strijd te komen. „Daar zijn we in slaap gevallen. Ik denk dat we allebei een beetje oververmoeid zijn door de afgelopen weken. We zijn niet meer wakker geworden.”

„Het spijt me papa!”, roep ik huilend. „Och jongens, ik ben allang blij dat er niks ernstigs aan de hand is”, antwoordt mijn vader hoorbaar opgelucht. „Ik had mama gebeld omdat ik mij zo’n zorgen maakte in de hoop dat zij wist waar jullie waren, dus bel je moeder zo ook maar even om haar gerust te stellen. Ik geloof dat zij weer contact heeft gehad met jouw moeder Gio… Die belde me namelijk ook een paar uur geleden. Ze heeft nog een doos kunstvoeding gebracht, want de melk die jij had gegeven was op Maud, en hij stopt maar niet met huilen. Dus misschien handig om jouw moeder ook even op de hoogte te stellen, Gio.”

Door alles wat mijn vader in die laatste zinnen heeft gezegd, voel ik de welbekende baksteen in mijn buik. Dit is verschrikkelijk. Mijn kind heeft niet de voeding die hij gewend is en is ontroostbaar bij de eerste keer oppassen… En tot overmaat van ramp weet mijn schoonmoeder alles van dit fiasco. „We komen zo snel mogelijk naar huis pap”, antwoord ik.

Als we de hoteldeur tien minuten later dichttrekken, beseffen we pas dat we ook nog een half uur moeten teruglopen naar de parkeerplaats van Wildeburg, waar onze auto staat. Eenmaal daar aangekomen heeft Gio zijn moeder aan de lijn, nadat hij mijn moeder gebeld heeft. Mijn moeder leek wel te kunnen lachen om het voorval, maar dat konden we van zijn moeder bepaald niet zeggen. Dat we überhaupt een dag zó ver naar een festival durfden te gaan met een kind vond ze al ongelofelijk onverantwoordelijk, maar dat we dan ook nog dít laten gebeuren?! Ze kan er met haar hoofd niet bij. „Dit was zeker een idee van Maud?!”, hoor ik haar dan zeggen, zich duidelijk niet bewust van het feit dat ze op luidspreker staat.

Ik voel de woede door mijn lijf gieren en gris de telefoon uit Gio’s handen. „Klopt ja!”, schreeuw ik. „En in plaats van blij zijn dat er niks met je zoon en schoondochter aan de hand is, loop je hier nog even zout in de wonden te strooien. Mogen we nu we ouders zijn nooit meer iets voor onszelf doen of zo? Dit kan toch gebeuren?!”

„Nou, dit is behoorlijk onverantwoordelijk van jullie, Maud. En ik vind het eerlijk gezegd ook nogal raar dat je nu al behoefte hebt aan een feestje. Je zou eigenlijk wel wat meer de focus op het gezinsleven mogen hebben als je het mij vraagt”, antwoordt zijn moeder gepikeerd.

„En dat is nou precies het hele punt: ik vraag jou helemaal niks! Bemoei je met je eigen leven in plaats van met dat van ons!”, roep ik woest en ik druk boos het gesprek weg. Even voel ik me voldaan dat ik haar eindelijk een keer van repliek heb gediend, maar als ik naar Gio kijk verdwijnt dat gevoel als sneeuw voor de zon. Hij is duidelijk woest…

Maud (24) houdt van feesten en reizen. Ze werkt op de redactie van een tijdschrift. Maud heeft een relatie met Gio en ze is net bevallen van hun zoontje Liam. Wekelijks lees je haar avonturen in een nieuwe aflevering van Nachtboek van Maud.

#311 Al snel vliegen de kledingstukken in het rond’