Maud Nachtboek van Maud 23 jan 2023, 20:01

Leestijd: 6 minuten

#287 ‘Mijn hoofdredactrice belt direct 112’

Maud heeft toch besloten dat het beter is als ze gaat samenwonen met Gio. Dit is veel handiger als de baby er straks is en ze zullen zo geld besparen. Ondertussen moet er dus nog wel een hele verhuizing geregeld worden, ligt er een stapel aan werk en maakt Maud zich zorgen om haar vader en Rochella. Als ze zich verslaapt en te laat op werk verschijnt, wordt ze ook nog eens door haar hoofdredactrice op het matje geroepen. Ineens begint het haar te duizelen en voor ze het weet wordt het zwart voor haar ogen…

Mijn oren suizen, ik word licht in mijn hoofd en het moment dat ik mijn ogen open, lig ik op de grond.

„Maud?! Gaat het Maud?!” Ik hoor en zie de paniek in de ogen van mijn hoofdredactrice. „Ja eh sorry!” Stamel ik.

„Sorry?! Gaat het? Blijf liggen!”, zegt ze terwijl ze haar telefoon pakt. De kans om op te staan krijg ik niet eens en ik hoor dat mijn hoofdredactrice 112 belt.

Ik leg haar uit dat het echt niet nodig is en ben waarschijnlijk flauwgevallen. „Ik heb dit vaker gehad, het gaat echt wel weer”, zeg ik. Maar terwijl ik op probeer te staan voel ik een knallende koppijn en opnieuw begint het te duizelen. Mijn hoofdredactrice spreekt me streng toe. „Je bent zwanger, dat is heel anders. We kunnen je beter even laten checken.”

Op dat moment springen de tranen in mijn ogen. Ik lig op de grond op kantoor, ik moet nog verhuizen, een babykamer inrichten, tientallen artikelen maken. Ik word duizelig als ik denk aan alles wat ik nog moet doen.

Spaans benauwd krijg ik het en begin gigantisch te zweten, ook dat nog. Voor ik het weet staat er ineens een ambulancebroeder naast me. Hij begint mijn hoofd te voelen en ik krijg een bloeddrukmeter om. „Hmm… niet schrikken jongedame, maar we gaan je voor de zekerheid even meenemen naar het ziekenhuis. Je bloeddruk is veel te hoog en dat is best zorgelijk, want je bent zwanger en net flauwgevallen.”

Voor ik het weet lig ik in het OLVG ziekenhuis en krijg ik allerlei checks en een vragenvuur op me afgeworpen. Mijn arts spreekt me streng toe en ze legt me uit dat ik verplicht een week rust moet nemen. „Zo te zien ervaar je veel te veel stress. Als je zo doorgaat heb je kans op complicaties en dat wil je niet. Probeer zoveel mogelijk uit te rusten deze week.”

Dat kan er ook nog wel bij. Ik ga verhuizen, ik heb 1001 deadlines, ik zou met Rochella afspreken omdat ze nog steeds niet aan Levi heeft verteld dat ze zwanger is. Ik wilde nog bij mijn vader langs en ik zou met Jessie gaan babyshoppen en nu mag ik dus de hele week niets doen. Gelukkig komt op dat moment Gio binnenlopen. „Pfff Maud, ik schrok me rot.” En een paar minuten later druppelt mijn moeder binnen. „Ah lieverd, wat een schrik. Ik was in Haarlem en ik ben gelijk doorgereden toen ik hoorde dat je in het ziekenhuis lag. Ik ben er voor je hoor, als het moet blijf ik een week slapen om je te verzorgen.” Hoewel ik weet dat mijn moeder het goed bedoelt, is dat denk ik het laatste waar ik zin in heb.

Gelukkig mag ik dezelfde avond weer naar huis. Mijn moeder is terug naar haar eigen huis gegaan, maar komt van de week langs om me te helpen met orde op zaken stellen. Gio gedraagt zich als een ware mantelzorger, hij heeft mijn lievelingssnacks in huis gehaald, bloemen gekocht en een voetmassage gegeven. Toch kan ik niet stoppen met huilen. Ik vind het verschrikkelijk dat ik zo afhankelijk ben, mis mijn oude onbezorgde leventje.

Ik wil zien wat de avond brengt, op zaterdag dronken worden met vriendinnen en zondag lekker brak in bed liggen en pizza’s bestellen. Of spontaan een tripje boeken en dezelfde dag nog vertrekken. Ik wil dansen op een festival, ik wil me weer even jong voelen. Voor mijn gevoel ben ik nu alleen maar dingen aan het regelen; ik moet nadenken over wat voor hydrofiele doeken ik wil, welke kleur de kinderkamer moet worden. Volgens Jessie moet ik de ongeboren baby nu al inschrijven bij een kinderopvang en dan heb ik tussendoor ook nog allerlei deadlines en mails die ik moet beantwoorden. Jessie komt elke dag langs met verse sapjes en drukt me op het hart dat het allemaal wel goed komt. En mijn hoofdredactrice heeft een grote bos bloemen gestuurd met een kaartje met de tekst: „Rust maar goed uit, je hebt het nodig. We denken aan je en zien je snel!” Ergens zit het me niet lekker, ik ben nog niet zo lang bezig in deze business en ik ben bang dat ik straks vergeten word. Volgens Gio zie ik spoken en gaan ze mij echt niet zomaar laten gaan.

De rest van de week slaap ik vooral heel veel terwijl mijn moeder, Willem, broertje en Gio de verhuizing regelen. Nu pas merk ik hoe moe ik eigenlijk ben. Het voelt al een opgave om naar de wc te lopen. Als mijn moeder bij me komt zitten met een kopje thee komt het hoge woord eruit: „Ik vind het heel raar dat je vader er niet is om te komen helpen”, zegt mijn moeder ineens op een vinnige manier. Het laatste waar ik zin in heb is om uit te leggen dat mijn vader geldzorgen heeft en dat hij daardoor zijn extra vrije dagen liever gebruikt om wat bij te verdienen. Ik verzin snel een smoes, maar ik weet dat hier nog niet het laatste woord over gesproken is.

Zaterdagochtend lijk ik me eindelijk weer wat beter te voelen. Ik heb zin om een wandeling te maken en trek wat sportkleding aan. Tenminste, ik doe een poging tot, maar als ik in de spiegel kijk voel ik me net een rollade. Mijn buik is afgelopen week enorm gegroeid en ik pas duidelijk niet meer in mijn sportkleding. Wanneer ik met veel pijn en moeite die ellendige strakke sportbroek probeer uit te trekken, komt Gio de kamer binnenlopen. Ik lig er nou niet echt charmant bij en Gio schiet direct in de lach!

„Kom ga even zitten, ik heb een verrassing voor. Ik heb twee tickets voor Lowlands gekocht voor op de Glamping. Ik weet dat het nog ver weg is, maar volgens mij heb je iets nodig om naar uit te kijken. We zijn nog hartstikke jong en ook als we straks een baby hebben, moeten we af en toe even dansen en volledig los gaan.” Opnieuw barst ik in huilen uit, maar dit keer is het van geluk. Ik besef dat ik maar wat blij moet zijn met Gio, mijn lieve vrienden en familie die er altijd zijn om te helpen.

Maud (23) houdt van feesten en reizen. Ze werkt op de redactie van een tijdschrift. Ze is zwanger van haar nieuwe vriend Gio en woont weer op zichzelf in een eigen huisje vlakbij Amsterdam. Wekelijks lees je haar avonturen in een nieuwe aflevering van Nachtboek van Maud.

#286 ‘Het is duidelijk dat mijn hoofdredactrice not amused is…’