Maud Nachtboek van Maud 21 nov 2022, 20:01

Leestijd: 5 minuten

#278 ‘Ik snap niets van die vrouwen op hun roze wolk tijdens hun zwangerschap’

Als Maud en Gio erachter komen wat het geslacht is van hun kindje – een jongetje! – speelt de issue rondom samenwonen weer op. Want moeten de twee nou echt twee kinderkamers gaan fabriceren? Gio heeft ook plannen voor een gender reveal, maar Maud ziet dat niet zo zitten. Op de avond van Sint-Maarten kruipt ze in bed, nadat er een groep kinderen voor haar neus stond en ze stiekem helemaal niks in huis had. Maar dan staat Gio voor de deur. „Maud, ik heb een idee en ik heb een verrassing voor je…”

O jee, wéér een verrassing. Ik moet eerlijk bekennen dat ik eigenlijk vooral toe ben aan het moment dat ik een week rust heb, zonder verrassingen, zonder goedbedoelde bezoekjes van mensen voor mijn neus… Ik probeer niet aan Gio te laten zien dat ik eigenlijk niet zo blij ben met het woord verrassing. De bos bloemen en chocola maken me namelijk wél heel blij.

„Kom, kleed je aan, want we moeten zo ergens heen”, zegt Gio als hij naar binnen komt lopen. Ik slik en wil eigenlijk in discussie gaan, maar als ik zijn enthousiasme zie durf ik niet. Stilzwijgend trek ik een legging uit mijn kledingstapel. „Nee Maud, niet dát. Even iets fleurigers hoor!”, grinnikt Gio. Ik voel de schrik me om het hart slaan. „Maar Gio, wat gaan we doen? Ik ga toch niet echt naar een sjiek iets of zo hè?!”, murmel ik, terwijl ik een extra grote panty uit de verpakking haal en een jurk uit de kast trek die nog enigszins oké zit.

„Ik zeg niks. Je gaat het zien straks!”, zegt Gio dolenthousiast. Ik weet niet wát hij van plan is, maar ik weet wel dat ik hier helemaal geen goed gevoel bij heb. Als ik een uurtje later aankom bij de plaats van bestemming en ik zie dat het een van mijn favoriete restaurants is, haal ik opgelucht adem. „Aah, wat lief Gio! Je wist zeker dat ik zin had in Italiaans?!”, roep ik blij. Maar als ik binnenkom en voor mijn neus een oase van blauwe en roze ballonnen zie, schiet alle kleur uit mijn gezicht. En als ik doorloop en ik al mijn vrienden en familie zie staan, schieten de tranen in mijn ogen. Toch een gender reveal…

„Surprise!!!” gilt iedereen en binnen een paar seconden hangen Jessie en Rochella om mijn nek. Ik schiet vol; dit had ik echt niet verwacht. Gio kijkt me stralend aan, maar de lach glijdt van zijn gezicht als hij ziet hoe de tranen over mijn wangen rollen. Waar men op afstand misschien kan denken dat het komt door geluk, zijn de tranen er vooral vanwege frustratie. Als Gio mij omhelst, sis ik in zijn oor: „Ik heb nog zo gezegd dat ik hier geen zin in had…” Daarna pers ik een lach op mijn gezicht en groet ik de rest van mijn familie. Mijn vader, moeder, hun geliefdes, mijn broertje… iedereen is er.

De rest van de dag lukt het me om te doen alsof ik heel blij ben met alle aandacht en het feestje. Bij het revealen lukte het me zelfs om te juichen. Niemand had volgens mij door hoe verrot ik me voelde. Er vielen zoals verwacht een paar tranen aan de kant van mijn moeder. Mijn vader was natuurlijk dolblij met zijn aanstaande kleinzoon en kon alleen maar daarover praten. Zelfs Rochella en Jessie hadden niks door. Maar als de grote meute weg is en ook Gio en ik het restaurant verlaten en in de Uber stappen met de tassen vol cadeaus, barst ik in tranen uit. Gio heeft al die uren amper iets tegen me durven zeggen. „Maud, ik dacht dat je het leuk zou vinden…”, piept hij dan.

Ik ontplof. „Ja, dat dácht je ja. Maar als je naar me zou LUISTEREN zou je weten dat het niet zo was”, schreeuw ik. „Waarom luistert niemand naar mijn behoeftes?! Mijn moeder staat ongevraagd voor de deur terwijl ze weet dat ik dat haat, jij organiseert een gender reveal terwijl ik expliciet zeg dat ik het niet wil. En je zeikt zo’n beetje elke dag over samenwonen terwijl ik al tig keer heb aangegeven dat ik daar niet aan toe ben! Wat moet ik zeggen of doen om ervoor te zorgen dat mensen voor een keertje gewoon echt luisteren?!”

Gio heeft een kop als een boei. De taxichauffeur doet net alsof hij ons gesprek niet hoort en zet de radio harder. Ik barst bijna uit elkaar van frustratie en voel de tranen als een kabbelend beekje over mijn wangen heen druipen. „Stop hier maar”, roep ik dan abrupt. De taxichauffeur – blijkbaar toch voorzien van een uitstekend gehoor – stopt onmiddellijk. „Maak je niet druk, ik wil gewoon even op adem komen en het laatste stuk even lopen”, zeg ik tegen Gio terwijl hij me geschrokken aankijkt. Dan stap ik uit en sla het portier dicht.

Huilend loop ik naar huis, met mijn handen in mijn zakken en de koude wind die als messteken in mijn gezicht snijdt door de tranen op mijn wangen heen. Ik snap niets van al die vrouwen op hun roze wolk tijdens hun zwangerschap. Ik heb me emotioneel gezien in tijden niet zo ellendig gevoeld…

Maud (23) houdt van feesten en reizen. Ze werkt sinds kort op de redactie van een tijdschrift. Ze is zwanger van haar nieuwe vriend Gio en woont weer op zichzelf in een eigen huisje vlakbij Amsterdam. Wekelijks lees je haar avonturen in een nieuwe aflevering van Nachtboek van Maud.

#277 ‘Jullie krijgen een…’