Maud Nachtboek van Maud 7 nov 2022, 20:03

Leestijd: 5 minuten

#276 ‘Iedereen weet dat ik onverwacht bezoek haat!’

Als Maud Gio tegenkomt op een feestje waar ze is met ADE, is ze not amused. Ze is bang dat hij liegt over waarom hij daar is, want hij had niks tegen haar gezegd. Ondanks dat de twee het uit hebben gesproken, houdt Maud er toch een rare bijsmaak aan over. Toch gaat ze nog een keer uit tijdens het evenement en is ze helemaal in haar nopjes. Ondanks haar zwangerschap voelt ze zich namelijk superfit! Als ze die zondag aan het uitbrakken is in haar eigen huisje in Amstelveen, gaat plotseling de bel. Wie staat er op zondagmiddag onverwacht voor haar deur?!

Als ik door het spiekgaatje kijk, zie ik mijn moeder staan. Ik zucht. Ik heb écht een bloedhekel aan mensen die zomaar langskomen en dat weet ze. Ik had juist zo’n zin in een beetje tijd voor mezelf vandaag! Toch plak ik een glimlach op mijn gezicht en doe ik de deur open. „Hey mam, wat doe jij nou hier?!”, roep ik.

„Hey lieve Maud! Ja jeetje, gelukkig ben je thuis. Ik was toevallig in de buurt en ik zie je veel te weinig, dus ik dacht: ik kom even langs voor een kopje koffie! Hoeft niet lang hoor. Ik heb je huisje hier ook nog helemaal niet gezien! Wat leuk heb je het gedaan zo. Maar wat is het ieniemienie. Hoe ga je dat straks doen als die kleine er is? En schat, waarom ben je eigenlijk in pyjama?! Het is hartstikke zondagmiddag!”

„Pff mam, wat een vragen”, antwoord ik geïrriteerd. Ik vertel haar dat ik gisteren een feestje had en daarom nog in pyjama zit. „En hoe ik het straks ga doen als we de baby hebben, zie ik dan wel. Dat lukt anderen ook prima.” Ik durf haar niet te vertellen dat ik zelf ook niet zo goed weet wat ik straks aan moet met dit huis en dat Gio dolgraag wil samenwonen, bang dat ze me gaat beïnvloeden en ik de verkeerde keuze maak of een overhaaste beslissing.

Terwijl mijn moeder verder honderduit kletst, ga ik op zoek naar koffie. Nadat ik mijn drie bovenste keukenkastjes heb geïnspecteerd, moet ik concluderen dat ik dat helemaal niet in huis heb. „Eh, mam. Sorry. Ik heb alleen thee ben ik bang”, zeg ik een tikkeltje beschaamd. Mijn moeder kijkt me afkeurend aan. „Jeetje Maud. Ik wil niet zeuren hoor, maar je bent een volwassen vrouw, je bent zwanger! En je hebt niet eens iets te drinken in huis voor als er gasten langskomen?!”

„Nee, klopt!”, snauw ik. „Omdat er nooit iemand op deze planeet onverwacht langskomt bij mij. Iedereen weet dat ik dat haat, dus ik snap eigenlijk niet waarom mijn eigen moeder besluit om zomaar even aan te bellen op mijn vrije zondag.” Ik zie dat mijn moeder als door een wesp gestoken verstart. De teleurstelling over mijn totale gebrek aan enthousiasme over haar bezoek straalt van haar gezicht. Ik voel een stroom van schuldgevoel door mij heen stromen, maar ben tegelijkertijd te geïrriteerd om direct mijn excuses aan te bieden. Zwijgend zet ik een kop thee voor haar.

Een half uurtje later is mijn moeder weer vertrokken. Echt gezellig werd het niet meer die middag. Ze was duidelijk geschrokken door mijn uitval, maar wilde er ook niet op doorgaan. Ik snap ook eigenlijk niet waarom ik zo fel reageerde. Zijn het de zwangerschapshormonen? Of is dit iets dat mij al veel langer irriteert en komt het er nu allemaal uit? Echt lang de tijd om erover na te denken heb ik niet. Ik heb vanavond met Gio afgesproken. De hele week slaap ik bij hem en we hebben ook nog eens de pretecho. Dan weet ik eindelijk wat het gaat worden! Het gedoe met mijn moeder schuif ik een beetje naar de achtergrond.

De week ging in een sneltreinvaart voorbij als het vrijdag is en we de pretecho hebben. Ik ben hartstikke zenuwachtig. Hoewel het me eigenlijk niet uitmaakt wat het wordt, lijkt het nu opeens toch een van de belangrijkste dingen uit mijn leven. Dan kan ik eindelijk iets beter bonden met mijn kindje! Gio is er van overtuigd dat onze baby een meisje is, zelf heb ik meer het gevoel dat het een jongetje gaat worden. Bloednerveus lopen we tien minuten later dan onze afspraak de kamer van de verloskundige in. Ze houdt een kletspraatje met ons, vraagt naar de afgelopen weken en Gio begint opeens allerlei vragen te stellen over welke baby-artikelen we wel of niet nodig zouden moeten hebben.

„Eh, als jullie het niet erg vinden wil ik heel graag weten of we een jongetje of een meisje krijgen”, mopper ik na 5 minuten geleuter van de twee. „Ja, tuurlijk!” zegt de verloskundige grinnikend. Gio heeft een kop als een boei als ik hem chagrijnig aan kijk. Vol spanning ga ik liggen, waarna de verloskundige het echospul op mijn buik spuit.

„Hebben jullie zelf al een vermoeden?” vraagt ze eerst. „Ja, ik denk een jongetje, hij denkt een meisje”, piep ik, terwijl de zenuwen door mijn lijf gieren. Dan begint de verloskundige te glunderen. „Nou, ik kan je vertellen wie er gelijk heeft”, lacht ze dan. „Jullie krijgen een…”

Maud (23) houdt van feesten en reizen. Ze werkt sinds kort op de redactie van een tijdschrift. Ze is zwanger van haar nieuwe vriend Gio en woont weer op zichzelf in een eigen huisje vlakbij Amsterdam. Wekelijks lees je haar avonturen in een nieuwe aflevering van Nachtboek van Maud.

#275 ‘Ik blijf het een rare actie vinden’