Maud Nachtboek van Maud 10 okt 2022, 20:03

Leestijd: 4 minuten

#272 ‘Ik ga zo weer zien hoe het met ons kindje gaat!’

Mauds hoofdredactrice heeft Maud gebeld om haar excuses aan te bieden voor haar reactie omtrent de zwangerschap. Ze biedt Maud zelfs aan om een column te schrijven over haar zwangerschap. Maud is dolenthousiast, Gio iets minder. Als Maud vraagt waarom zijn reactie zo zuur is, komt het hoge woord eruit: hij is bang dat het misgaat tussen hen en heeft eigenlijk maar één wens: „Ik wil eigenlijk gewoon met je samenwonen…”

Ik weet even niet waar ik het zoeken moet. Ik heb dit huis in Amstelveen echt nét en nu begint Gio alweer over samenwonen. Ik merk dat ik het bloedbenauwd krijg van zijn opmerking, maar het wordt tijd dat ik antwoord geef, want Gio kijkt me vragend aan en ik heb al tien seconden niets gezegd.

„Ik snap het lieverd, maar ik moet echt heel even tot mezelf komen voor ik weer kan nadenken over samenwonen. Ik hoop dat je dat begrijpt? Ik heb mijn huidige huis nog niet eens ingericht…” murmel ik. Ik zie dat Gio zijn gezicht lichtelijk betrekt, maar hij knikt. „Ja, snap ik lieverd. Laten we anders even kijken hoe het loopt.”

De rest van de avond kwam de sfeer er niet echt meer lekker in. Ik merk dat Gio soms een stapje harder wil dan ik en dat maakt me bang. Ik ben pas 23, maar soms lijkt het net alsof ik een leven van een 30-jarige leef. En dan staat er ook nog iets megaspannends op de planning: mijn 13-weken echo!

Als ik vrijdag met Gio aankom in het ziekenhuis, voel ik mijn hart in mijn keel kloppen. Ik ga zo weer zien op de echo hoe het met ons kindje gaat, maar ze gaan me ook vertellen of alles er ‘normaal’ uit ziet. Maar ja, wat is normaal? Ik vind het sowieso een heel raar idee dat er op dit moment een klein mens in mijn buik groeit; iets waar ik overigens gedurende dag weinig van merk en ook op het gebied van mijn omvang nog weinig van zie.

Bij binnenkomst worden we begroet door een ietwat duffe vrouw met een bril. Ze is op leeftijd en stelt zichzelf voor als Ellen. „Je mag je broek losmaken en gaan liggen hoor”, zegt ze ietwat emotieloos, zonder verder vragen te stellen. Ik maak mijn gulp los; ondertussen vertelt de vrouw met monotone stem dat het verboden is om filmpjes of foto’s te maken. „Je broek moet nog verder omlaag!” roept ze dan, terwijl ze me amper aankijkt. Ik ben lichtelijk ontdaan door de zakelijke houding van Ellen en kijk Gio met een opgetrokken wenkbrauw aan.

Dan begint Ellen: ze legt het echo-apparaat op mijn buik en we zien onze kleine weer opgekruld in mijn buik zitten. De tranen schieten direct in mijn ogen. Ellen is minder emotioneel: ze gaat stoïcijns een lijst af, mompelt af en toe iets over een paar centimeters en vertelt verder niet of het goed of slecht is. De zenuwen gieren door mijn lijf.

Na een minuut of tien is Ellen klaar met haar checklist. „Ik heb alles kunnen zien, gefeliciteerd”, zegt ze dan. „Eh, gefeliciteerd want het ziet er goed uit?” vraag ik dan een beetje beduusd. „Ja precies ja”, zegt ze. Voor het eerst zie ik iets wat op een glimlach lijkt op haar gezicht. „Je mag je weer aankleden.”

Het spul van de echo zit nog half op mijn buik geplakt, maar het doekje wat Ellen me heeft gegeven heeft ze alweer weggekaapt. Ik trek maar gewoon mijn broek omhoog. Die gaat straks linea recta de was in. Vijf minuten na Ellens ‘gefeliciteerd’ staan Gio en ik ietwat beduusd weer buiten. „Nou eh, zullen we dan maar uit eten gaan om het te vieren?!” grinnikt Gio dan. „Ja is goed, dan is er tenminste iemand nog enthousiast vandaag!” antwoord ik lachend.

We besluiten bij een lekkere hamburgertent in Oost te eten. Ondanks dat ik niet alles mag eten, ben ik zo blij met de Nederlandse horecawereld: ze hebben zát voor zwangere vrouwen. Voor het eerst sinds ik weet dat ik zwanger ben, merk ik dat ik echt even geniet van het feit dat er een kindje in mijn buik groeit. Een kindje dat tot nu toe in elk geval gezond lijkt!

Als we aan het hoofdgerecht zitten, zie ik dat Gio iets wil zeggen. „Wat is er lief, je lijkt ergens mee te zitten?” vraag ik hem. Ik zie dat hij twijfelt, maar dan begint hij toch te praten. „Klopt Maud. Ik wil het toch nog een keer hebben over het samenwonen. Want ik zie het echt niet zitten om apart te gaan wonen als we straks een kind hebben…”

#271 ‘Straks is onze relatie uit, voordat de baby komt’