Maud Nachtboek van Maud 26 sep 2022, 20:03

Leestijd: 5 minuten

#270 ‘Nu moet ik vertellen dat mijn hoofdredactrice me straks maanden moet missen’

Maud heeft het nieuws over haar zwangerschap eindelijk opgebiecht aan Jessie, maar dat was nog minder leuk dan ze zich had voorgesteld. Jessie is er namelijk ook achtergekomen dat Charlie zwanger is en roept – voor ze weet dat Maud ook in verwachting is – dat Charlie straks geen leven meer heeft; kwetsend voor Maud. Ondertussen krijgt Maud door haar hoofdredactrice een persreis aangeboden naar de Champagnestreek. „Lunchen, kastelen bezoeken en de rest van de dag heel veel Champagne proeven. Lijkt het je leuk?”

Ik slik nog een keer en voel dat ik rood word. „Eh, ik bespreek het zo even met je als ik op kantoor ben goed?”, mompel ik dan. Mijn hoofdredactrice klinkt een tikkeltje verbaasd over mijn lauwe reactie, maar stemt toe. Vluchtig kleed ik mij aan, om een kwartier later naar de redactie te vertrekken. Onderweg in de tram besluit ik dat ik mijn hoofdredactrice maar gewoon op de hoogte ga stellen; dit is geen doen zo. Ik baal ondertussen dat er nog geen manier is uitgevonden dat je gewoon alcohol kunt blijven drinken tijdens je zwangerschap. Champagne is mijn favoriete drankje…

Eenmaal op kantoor loop ik linea recta richting het kantoortje van mijn hoofdredactrice. Ze kijkt vrolijk op als ze me binnen ziet komen. „Maudje, hoe is het met je?”, vraagt ze, terwijl ze haar bril af doet en zich naar me toe richt. Ik voel een brok in mijn keel en mijn hart kloppen. Op dit punt in mijn leven ben ik jaloers op al die mensen die het vertellen van hun zwangerschap aan iedereen alleen maar als leuk ervaren. Ik vind het doodeng. Ik heb net een  contract gekregen op werk en nu moet ik gaan vertellen dat mijn hoofdredactrice me straks maanden moet gaan missen…

„Eh, het gaat goed hoor. Ik dacht alleen dat ik je dit beter in real life kan zeggen: ik ben zwanger…” Ik zie dat mijn hoofdredactrice schrikt. De kleur trekt uit haar gezicht en een paar seconden zegt ze helemaal niks. „Oh jeej… lekker dan”, is haar eerste reactie. Ik voel mijn hart overslaan. Dit is precies waar ik bang voor was. „Tsja, gefeliciteerd Maud! Sorry voor mijn reactie, maar ik word wel in een lastig pakket geplaatst zo. Ik heb je natuurlijk net aangenomen met in mijn hoofd een heleboel trips die ik naar jou toe zou kunnen schuiven en nu… Naja goed. We gaan wel even kijken hoe we dit allemaal gaan bolwerken.”

Ze vervolgt een verhaal over de persreis die ze nu aan iemand anders moet toebedelen en deelt mij in bij een verhaal over duurzaamheid in de mode-industrie. „Hier heb je een paar nummers van experts die je kunt inschakelen”, zegt ze kortaf en ze geeft me een blaadje met wat telefoonnummers en namen. Een tikkeltje verbouwereerd loop ik even later haar kantoor uit. Ik snap ergens wel dat ze niet bepaald blij is dat ze straks een medewerker moet missen, maar ergens ben ik ook verbaasd dat de reactie waar ik zo bang voor was, nu ook daadwerkelijk uitkomt. Het hoort toch eigenlijk niet op deze manier zo te gaan?

Als ik het verhaal in de avond aan Rochella vertel, verslikt ze zich bijna in haar thee. „Sorry hoor, maar die vrouw moet even normaal doen. Ze werkt toch op een redactie met bijna alleen maar vrouwen?! Dan kan dit gebeuren hoor! Ze hoort je juist support te geven!” Ik knik instemmend. „Maarja, het is niet alsof er verder consequenties aan vastzitten”, mompel ik dan. „Ik bedoel… Ze vindt het misschien vervelend, maar ik heb gewoon een contract, dus wat kan er nou gebeuren toch?” „Hmm hmm”, beaamt Rochella mompelend, maar het is niet overtuigend. Zelf voel ik ook een vervelend, zenuwachtig gevoel als het gaat om mijn werkgever, maar ik probeer het weg te stoppen. Voorlopig is er nog níks aan de hand.

Ik heb deze week mijn 11-weken echo gehad. Het voelde gek om mijn kindje weer te zien op dat grote scherm. Ten opzichte van de vorige keer was het onwijs gegroeid. Ik zag armpjes, beentjes en het kindje bewoog. Raar, want zodra ik het echo-apparaat niet op mijn buik heb staan voel ik – afgezien van de hormonen – niet zoveel van die zwangerschap. Het interesseert Gio helemaal niks: die lieve schat rent en vliegt nu al voor me waar ik dat maar wil. Als ik zeg dat ik zin heb in chocolate chip cookies of bananenkwark, dan haast hij zich naar de winkel om het voor me te halen. En natuurlijk maak ik daar gretig gebruik van, haha!

Zo komt het dat we vrijdagavond aan de vegan sushi en alcoholvrije wijn zitten. Gio had opgevangen in een telefoongesprek met Jessie – die trouwens deze week drie keer aan de lijn hing, waarschijnlijk omdat ze zich zo schuldig voelde – dat ik dat het meeste miste en had een hele goede vegan sushi-tent in Amsterdam gevonden, waar hij een family box bestelde. Hoe cute?! We kijken samen een Netflix-documentaire en eten de box tot de laatste kruimel op. Als ik mezelf tegen hem aan plant om lekker comfy te beginnen aan de tweede aflevering, gaat mijn telefoon. Het is mijn hoofdredactrice.

Meteen schieten de zenuwen in mijn lijf. Waarom zou zij me bellen op vrijdagavond?! Ik neem op. Aan mijn stem kan ze duidelijk horen dat ik niet heel rustig ben. „Hey Maud, sorry dat ik je stoor op vrijdagavond, maar ik wilde dit toch met je bespreken. Ik wil het nog even met je hebben over wat je me deze week verteld hebt. Heb je even tijd?”

Maud (23) houdt van feesten en reizen. Ze werkt sinds kort op de redactie van een tijdschrift. Ze is zwanger van haar nieuwe vriend Gio en woont sinds kort weer op zichzelf in een eigen huisje vlakbij Amsterdam. Wekelijks lees je haar avonturen in een nieuwe aflevering van Nachtboek van Maud.

#269 ‘Het gaat niet om Tommy, het gaat om mij! Luister nou eens’