Maud Nachtboek van Maud 7 mrt 2022, 20:02

Leestijd: 5 minuten

#241 ‘Hoe kan hij zó openlijk vreemdgaan?’

Maud is voor het eerst met Gio naar bed geweest, maar is teleurgesteld in het formaat van zijn eh… Kleine Gio. Ze probeert er niet zo’n groot (ha-ha) probleem van te maken; de rest van de wilde nacht met hem was namelijk fantastisch. Toch knaagt er iets: ze ziet steeds foto’s van hetzelfde meisje in zijn huis terug. Ze besluit er niks over te zeggen, maar kan ook niet helemaal stoppen met eraan denken. Als ze op de redactie is en met Kimberley praat, schrikt haar collega. „Ja, Maud… ik wilde het je eerst niet vertellen, maar heb je weleens bij Gio zijn getagde foto’s op Instagram gekeken?”

Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Heb ik dan nu serieus een relatie (heb ik een relatie? Naja, whatever…) met met iemand die gewoon al iets met een ander heeft? Maar dat kan toch helemaal niet?! Ik kan toch niet gewoon bij Gio thuis chillen en seks hebben en weet ik veel wat terwijl hij… Gewoon een vriendin heeft? Dan zou hij écht geen schaamte kennen!

Nadat Kimberley me had geattendeerd op zijn getagde foto’s, heb ik gekeken en zag ik een heleboel foto’s met het meisje met het bruine haar. Ze heet Lea en verder heb ik haar nooit ergens gezien, geen gemeenschappelijke vrienden en ze komt me ook niet bekend voor. Misschien woont ze wel in Brabant en hebben ze een latrelatie ofzo, bedenk ik mezelf. Dan kan Gio natuurlijk makkelijk doordeweeks een ander schatje hebben en in het weekend zijn ‘echte’ relatie onderhouden. Maar ergens kan ik het gewoon niet geloven; hoe kan hij zó openlijk vreemdgaan dat de foto’s gewoon bij hem in huis hangen?!

„Vraag het hem gewoon, Maud. Er is misschien wel een hele logische verklaring voor”, zegt Kimberley, die me probeert te kalmeren nadat ik zo wit ben weggetrokken dat ik had kunnen auditeren voor Phantom of the Opera zonder schmink. Ze heeft gelijk, maar bij het idee dat ik hem moet confronteren en misschien een antwoord te horen ga krijgen wat ik niet leuk vind, maakt me zo mogelijk nog witter. „Ja, ik moet dat wel doen”, praat ik mezelf moed in. „Ik kan niet nu alweer in iets stappen dat niet klopt. Beter vraag ik hem direct naar het eerlijke verhaal…”

Zo komt het dat ik drie dagen later met Gio heb afgesproken om hem op de man af te vragen wat er aan de hand is. Hoewel de vraag duidelijk is, beginnen mijn knieën te knikken als ik hem weer zie staan in de deuropening: vrolijk lachend, geen vuiltje aan de lucht. Tot het moment dat hij mijn bedrukte gezicht ziet. „Maud?! Wat is er… Je ziet eruit alsof je me komt vertellen dat je gaat emigreren en me nooit meer wil zien!” grapt hij, maar ik kan er niet om lachen. „Ik wil je wat vragen”, antwoord ik met een ernstig gezicht en ik loop rechtstreeks naar de bank in zijn huiskamer. Gio komt naast me zitten en kijkt me geschrokken aan. „Wat is er Maudje?!” roept hij, bijna wanhopig.

„Wie is Lea?!” roep ik dan en voor ik het weet rolt er een traan over mijn gezicht. Ik zie dat Gio schrikt en rood wordt. „Aah shit… Dit had ik je natuurlijk moeten vertellen. Eh… Lea is mijn eh…” Gio komt duidelijk niet uit zijn woorden. Ik merk dat ik nu boos word. Heeft hij me toch in de maling lopen nemen?! „Ja, je wat?! Je vriendin?! Je ex? Ben je nog niet over haar heen ofzo?! Ben ik een rebound Gio?!”, roep ik hard, terwijl er nog meer tranen over mijn wangen lopen. „NEE!”, roept Gio dan heel hard en naast verbazing en schrik zie ik ook woede op zijn gezicht. „Lea is mijn ex. Of hoe je het wil ook wil noemen. Ze is dood Maud! Ze is vorig jaar overleden!”

Ik schrik me helemaal kapot en sla verschrikt een hand voor mijn mond. Shit, dat kan natuurlijk ook… „Oh jeej… Het spijt me Gio. Ik… Ik weet niet wat ik moet zeggen. Wat erg! Wat is er gebeurd? Wil je er iets over vertellen?! O shit sorry. Wat is dit rot van mij zeg…”, stamel ik.

De rest van de avond praten we over wat er gebeurd is met Lea. Ze waren zes jaar samen, toen Lea ziek werd. Ze is vorig jaar overleden, aan kanker. Ik lijk soms te vergeten dat ook jonge mensen getroffen worden door die k*tziekte. Gio moet meerdere keren huilen tijdens het gesprek. Ik stel al mijn vragen: hoe ze was voor hem, hoe het was om met haar te zijn terwijl ze zo ziek was… Ik kan mezelf wel wat aandoen dat ik direct dacht dat hij vreemd ging. Gio geeft aan dat hij nog niet klaar is om alle foto’s en dergelijke weg te halen, maar hij is wél voor het eerst sinds Lea’s dood weer verliefd. Op mij. Het moment dat hij dat tegen me zegt, voel ik weer die ontplofte vlinderbom in mijn buik.

„Ik voel hetzelfde voor jou. Maar ik wil niet te hard van stapel lopen”, geef ik eerlijk toe. Gio knuffelt me en zegt dat hij het begrijpt. De rest van de avond praten we over luchtigere onderwerpen en doden we onze tijd met kijken naar de nieuwste aflevering van Mocro Maffia en een of andere serie over moordenaars. Ik kan mijn hoofd er slecht bijhouden. Ik merk dat ik een beetje moet bijkomen van alles wat ik net heb gehoord.

Die avond vrijen we weer. Urenlang, liefdevol en zelfs met een traan. Na afloop streel ik Gio door zijn haren en zeg ik dat het me spijt. „Geeft niet Maud”, glimlacht hij. „Laten we opnieuw beginnen.” En dat lijkt me een heel puik plan: Ik wil écht opnieuw beginnen. En deze keer, deze relatie wil ik echt, écht niet verpesten.

Maud is een 23-jarige studente die houdt van feesten en reizen. Ze werkt sinds kort op de redactie van een tijdschrift en heeft een vriend, Tommy, waar ze mee samenwoont op de Zuidas. Wekelijks lees je haar avonturen in een nieuwe aflevering van Nachtboek van Maud.

#240 ‘Ik had dit niet helemaal zien aankomen..’