Maud Nachtboek van Maud 13 sep 2021, 20:01

Leestijd: 4 minuten

#216 ‘En zo loop ik een dag later door de lege gangen van een ziekenhuis’

Terwijl Maud op vakantie is in Kroatië, gaat het in Nederland helemaal mis. Ze heeft lekkage, er is wéér een dode rat op haar mat gelegd en er lijkt iets aan de hand te zijn met Jessie. Als ze haar vriendin eindelijk spreekt, krijgt ze de schrik van haar leven: er is iets ergs met Jelle gebeurd…

Pff, het ene moment zit je nog nietsvermoedend met een cocktailtje op het strand het andere moment loop je door de een spierwitte ziekenhuisgang. Afgelopen dagen waren ronduit kut. Jessie nam al dagen haar telefoon niet op en toen ik haar eindelijk te pakken had, vertelde ze dus dat er iets heel ergs met Jelle was gebeurd. Nadat Jes in huilen uitbarstte, wist ik eigenlijk gelijk dat het mis was en het bleek inderdaad écht ernstig. Jelle heeft een zwaar auto ongeluk gehad en hij ligt al ruim twee weken in coma. Het allerergste vind ik nog dat de artsen niet weten hoe en of hij uit zijn coma gaat komen.

De vlucht terug naar huis heb ik alleen maar aan Jelle gedacht. Aan onze eerste zoen, aan onze eerste weekendjes weg, onze ruzies en hoe ondanks zijn verslavingen hij toch altijd een heel bijzonder plekje in mijn hart heeft gehad. En ik weet dat het andersom ook zo was. Ik sprak hem niet veel, maar tijdens mijn vakantie reageerde hij nog met een hartjesogen-emoji onder een van mijn vakantiefoto’s. Dat is het laatste berichtje dat ik van hem gehad. Het deed me onwijs veel. Zelfs Tommy begreep het volkomen. Hij sprak er niet echt uitgebreid over, maar was wel onwijs lief voor me. Gelukkig…

Rollercoaster

Eenmaal in Nederland kwam ik in een rollercoaster terecht. Het was heel even lekker om thuis te zijn, maar ik was nog niet binnen of mijn telefoon stond al roodgloeiend. Mijn huisbaas belde voor de rekening van de loodgieter, Rochella had zin in een sleep over, mijn vader wilde langskomen voor een etentje, mijn eindredacteur had leuk nieuws en vroeg of ik naar de redactie wilde komen en dan had ik ook nog een voicemail van de politie. Dat heeft natuurlijk te maken met die aangifte.

Eigenlijk kon alles mij gestolen worden, zelfs het leuke berichtje van mijn eindredacteur. Ik heb eerst mijn vader gebeld. Hij stond binnen twee uur op de stoep en daarna zijn we samen naar de ouders van Jelle gereden. Zijn ouders zagen er eigenlijk nog best goed uit. Ze waren superpositief en ze stelden voor dat ik meeging naar het ziekenhuis om Jelle op te zoeken.

Lichaam vol slangetjes

En zo loop ik een dag later door de lege gangen van een ziekenhuis, niet precies mijn favoriete plek op deze aardbol. Toen ik de kamer van Jelle binnenkwam, zat zijn moeder er. Ze maakt gehaast plaats voor mij, nadat ze een troostende hand op mijn schouder legt. Gelukkig maar, want ik wist niet waar ik het zoeken moest. Jelle zag eruit alsof hij in een hele diepe slaap was, alleen zat zijn lichaam vol met slangetjes. Ik weet niet of het kan, maar hij is volgens mij ook al veel afgevallen.

Ik had Jelle al ruim acht maanden niet gezien, maar ik wist dat ik gelijk zijn hand moest vastpakken. Daarna heb ik gewoon zitten kletsen en hem van alles verteld over mijn vakantie, werk en Tommy. Ik zette nog wat muziek van Adriatique op. Ik heb ooit gelezen dat mensen in coma soms alles kunnen horen en ik weet zeker dat Jelle de deephouse klanken van het duo wel kan waarderen.

Na het ziekenhuisbezoek ben ik nog wat gaan drinken met mijn vader. Ondanks dat hij erg blij is met zijn nieuwe relatie, merkte ik aan hem dat hij het toch heel gek vindt dat mijn moeder opnieuw zwanger is. Ik snap het: ook ik blijf het een raar idee vinden. Ik krijg er straks gewoon een broertje of zusje bij…

Als ik na een lange dag thuiskom, is het buiten al donker. Tommy moest dit weekend halsoverkop naar België om op een festivalletje te draaien, dus ik ben sinds lange tijd een paar dagen alleen. Ik moet zeggen dat ik het eigenlijk wel heel lekker vind. Na een lange dag lig ik eindelijk languit in bad met een wijntje. Ik zit op mijn gemak de laatste afleveringen van De Bachelor terug te kijken, als ik ineens de deurbel hoor gaan.

Ik verwacht geen bezoek en vraag me dan ook af wie er in hemelsnaam om half 12 ‘s nachts nog aanbelt…

#215 ‘Mijn moeder wil dat ik per direct aangifte doe’