Maud Nachtboek van Maud 5 apr 2021, 20:00

Leestijd: 3 minuten

#193 ‘Ze heeft haar hele kop laten verbouwen’

Maud heeft een nieuwe job als online redacteur bij een tijdschrift op het oog, waar ze helemaal gek van is. Alsof dat nog niet spannend genoeg is, wil Tommy ook nog eens al op 1 april verhuizen! Het geeft haar meer stress dan dat ze ervan kan genieten, ook omdat ze eigenlijk vergeten is dat Tommy een dochter heeft die eens in de zoveel tijd bij haar komt wonen. Ze twijfelt of het niet te snel gaat. Als ze in de trein zit, terug van haar vader naar huis, komt ze een bekende tegen in de trein. „Maud, ben jij het?! Mag ik naast je komen zitten?!”

Ik kijk verbaasd op. Er staat een knappe vrouw naast me van een jaar of 22. Ze heeft duidelijk aan zichzelf laten sleutelen, maar toch vind ik haar mooi. Ze doet echter niet direct een belletje bij me rinkelen. Blijkbaar straal ik dat aan alle kanten uit, want er verschijnt een grote lach op haar gezicht. „Je herkent me niet meer he?! Ik ben het: Thalisa! Ik heb jaren bij je op de basisschool gezeten, van groep 3 tot en met groep 7. We speelden altijd samen.”

Onherkenbaar

Wow! Dit was vroeger een van mijn beste vriendinnetjes. Geen wonder dat ik haar niet herken: ze heeft haar hele kop laten verbouwen. Thalisa had altijd een enorme haakneus, waar ze vreselijk mee werd gepest. Daarom is ze in groep 7 ook van school vertrokken. Blijkbaar heeft ze daarna ook afscheid genomen van die neus, waarvan ik duidelijk kan zien dat het totaal geen haakneus meer is. Haar mondkapje heeft ze – zoals half Nederland – onder haar neus getrokken. Niet alleen haar neus is verbouwd; haar voorhoofd is glanzend en glad. Ik zie dat ze duidelijk wel van een spuitje hier en daar houdt. Maakt niet uit: ze ziet er beeldig uit!

„Jeetje, sorry!” mompel ik als ik merk dat ik haar alleen maar heb aangestaard de afgelopen 5 seconden en nog steeds geen woord heb gezegd. „Nu zie ik het inderdaad!” lieg ik. „Wat leuk, Thalisa! Hoe is het met je?! Woon je ook in Amsterdam?!”

Thalisa ploft neer. Spontaan begint ze te vertellen dat ze inderdaad ook hier woont en – net als ik – bij haar vader op bezoek was. Ik herinner me weer dat haar moeder op jonge leeftijd overleden is aan kanker. Al hebben we elkaar jaren niet gezien, ik weet direct weer waarom ik haar altijd heel leuk vond. Ze kletst honderduit en we praten de hele treinreis naar huis over vroeger. Over die ene lerares die altijd zo gezellig was, over haar contact met andere klasgenootjes, over waar ik nu sta in mijn leven. Ik vertel haar dat ik deze week ga verhuizen. Enthousiast wisselen we nummers uit: zij woont in de Pijp en wil dolgraag binnenkort een keer afspreken, als de lockdown een beetje voorbij is en dat lijkt me helemaal geen verkeerd idee. Want hoewel ik Jessie en Rochella heel leuk vind, kan ik volgens mij ook wel weer eens een nieuwe vriendin in mijn vriendengroep gebruiken.

Verhuizen

Twee dagen later is het zover: Tommy trekt alvast in ons nieuwe huis. Ik heb nog niks over mijn eventuele nieuwe job gehoord, dus ik besluit om hem die dag alvast te ondersteunen met het verhuizen van zijn spullen. Ik heb de komende periode toch nog even de tijd om alles te fiksen. Als ik de sleutel omdraai van de nieuwe woning en er naar binnen loop, voel ik een vlaag van zenuwen door mij heen schieten. Omg; ik ga hier de komende tijd gewoon wonen! Tommy is druk bezig binnen en kijkt lachend op als hij hoort dat ik binnen kom lopen. „Welkom thuis lievie!” schreeuwt hij blij en hij loopt naar me toe om mij een knuffel te geven.

Als hij zijn armen om mij heen slaat gaat mijn telefoon af. Ik neem op: „Met Annemarie!” roept de andere persoon aan de lijn. „Met wie?!” roep ik. Ook deze naam zegt me weer helemaal niks.

„Annemarie… Ik bel je over je sollicitatie van vorige week…”

#192 ‘Ik moet blij zijn, maar ik voel vooral veel stress’