Maud Nachtboek van Maud 18 mei 2020, 20:21

Leestijd: 5 minuten

#147 Ik mag toch ook wel een beetje afleiding hebben…

Maud kreeg van haar broertje het bericht dat haar vader in het ziekenhuis lag. Samen met haar broertje, Tommy en haar moeder racen ze naar het ziekenhuis. Vanwege corona mag er maar een persoon naar haar vader toe en dat is Maud. Haar vader blijkt teveel alcohol te hebben gedronken en ook nog eens een overdosis paracetamols te hebben genomen.

Hij blijkt een maagbloeding hebben, maar maakt het na omstandigheden goed. Toch is hij tot een belangrijk inzicht gekomen. Hij wil naar een afkickkliniek om van de alcohol af te komen…

Pff, het is nu een week geleden dat mijn vader in het ziekenhuis lag. Hij is nu sinds vier dagen thuis en ik ben ondertussen maar samen met mijn broertje bij hem ingetrokken. Het voelt raar om weer thuis te wonen. En dat heeft vooral te maken met de afwezigheid van mijn moeder. Het lijkt wel alsof ik nu nog beter besef dat mijn ouders echt gaan scheiden.

Het huis van mijn ouders was normaal altijd brandschoon, verse bloemen op tafel en een koelkast tot aan de nok toe gevuld met verse en gezonde producten. Ik wil niet zeggen dat het huis nu vies is, maar het is duidelijk dat mijn vader nu alleen woont.  De afgelopen dagen ben ik vooral druk bezig geweest met opruimen, boodschappen doen, studeren en koken voor mijn vader. Hij zag er zo ongezond uit en ik geloof dat hij wel wat vitamientjes kan gebruiken. Ondertussen heb ik samen met mijn broertje een plan gemaakt om een geschikte afkickkliniek te vinden, maar dat lijkt nog niet zo gemakkelijk.

Lees ook: #146 ‘Ik denk dat een afklickkliniek het enige is dat helpt’

Door de coronacrisis zijn de wachttijden enorm. Na een hele middag bellen hebben we eindelijk een kliniek gevonden waar hij terecht kan, maar de wachttijd is alsnog drie weken! In de tussentijd durf ik mijn vader eigenlijk niet alleen te laten, maar om nou drie weken bij hem in te trekken zie ik ook niet zitten. Verdomme, maar is mijn moeder dan ook bij hem weg gegaan? Ik voel dat de paniek toe slaat en in een driftbui bel ik mijn moeder op! ,,Waar ben je nou als ik je nodig heb? Wist jij dat papa zoveel dronk? Waarom heb je nooit iets gezegd? Jullie zijn toch niet voor niets ooit getrouwd? Die stomme vriend van je is gewoon een bevlieging! Jullie kunnen toch gewoon in relatietherapie?!….” Ik gooi alle opgekropte frustratie eruit en dan ineens hoor ik mijn moeder huilen. Shit. Ik heb me misschien iets te veel laten gaan.

,,Zo makkelijk is het allemaal niet Maud. Ik leg het je nog weleens uit. Wanneer zie ik je?” Pff dat vage gedoe, daar heb ik zo geen zin in. Kwaad roep ik dat ze mij het ook gewoon nu kan uitleggen en dan gooi ik de telefoon erop. Al vrij snel besef ik mij dat ik me als een idioot gedraag. Mijn moeder heeft dit ook niet verdiend, maar ik snap het gewoon niet! Ik heb 101 vragen en niemand lijkt eerlijk antwoord te geven. Daarna bel ik Tommy op, hij lijkt het gelukkig allemaal een stuk beter op de rails te hebben en weet mij weer een beetje op te vrolijken met zijn stomme grapjes.

De rest van de tijd ben ik vooral aan het studeren, wandelen en speel ik spelletjes mijn vader en broertje. Mijn studie is weer begonnen en volgende week heb ik tentamens. Gek genoeg gaat het leren best wel goed. Ondanks alle shit van de afgelopen tijd heb ik wel de motivatie gevonden om tenminste iets van mijn studie te maken.

Ergens voelt het ook wel chill om weer wat tijd door te brengen in het huis van mijn (gescheiden) ouders. Mijn oude slaapkamer is dan wel verbouwd, veel van mijn spullen liggen er nog. Voordat ik het door heb, ben ik al twee uur lang door fotoboeken aan het bladeren en bezig met het lezen van oude kaarten. Dan ineens kom ik een kaart tegen met roze hartjes.. met de tekst: ,,Jij bent de allerleukste..”, met pen staat er ondergeschreven: en liefste, en knapste en slimste en grappigste. Ik herken het slordige handschrift direct. Deze kaart is van Jelle.

Goh wat heb ik hem al lang niet gesproken! Ik pak gelijk mijn telefoon om zijn Instagram en Facebook op te zoeken. Zijn laatste berichten dateren uit januari 2018. Niks nieuws.. Dan besluit ik hem gewoon eens te bellen.

,,Maud! Wat leuk dat je belt. Hoe is het?”, in al die jaren heb ik Jelle nog nooit zo blij de telefoon horen opnemen. Het lijkt wel alsof hij aan de XTC zit. Daar is natuurlijk niks van waar. Het lijkt eindelijk goed te gaan met mijn ex-vriendje. We kletsen over van alles en nog wat en ik leg hem kort de situatie met mijn ouders uit en vertel dat ik tijdelijk weer even thuis woon. Na een uur moet ik ophangen want ik heb beloofd om te koken.

Nog geen vijf minuten nadat ik heb opgehangen krijg ik een appje van Jelle. Het was weer als vanouds, dat deed me goed lieve Maud. No pressure, maar als je vanavond even je hart wilt luchten? Ik ben in de buurt. Maken we even een wandeling.”

En waarom ook niet? Ik zit al dagenlang opgesloten in een saai dorp, de enige mensen die ik heb gezien zijn mijn vader en broertje. Ik mag toch wel een beetje afleiding hebben. „Top idee, ik zie je rond 20.00..”

Jelle wilde afspreken bij Gelato Gelato (een ijssalon waar we vroeger altijd ijs gingen halen). Als ik aan kom lopen staat al met twee ijsjes in zijn hand. „Chocola en framboos, is dat nog steeds je favoriete combi?”, zegt hij terwijl hij mij een kus op mijn hoofd geeft. Ik schrik me rot…

Lees ook: #145 Ineens komt alle woede naar boven