Maud Nachtboek van Maud 10 feb 2020, 19:20

Leestijd: 6 minuten

#133 Als ik met Joris in de hotelkamer sta voel ik me enorm schuldig

Maud was zo toe aan een maand Thailand met Tommy. Maar de trip verloopt vanaf begin af aan al anders. Tommy zijn paspoort bleek niet geldig en daardoor moest Maud alleen naar Bangkok vliegen. Op het vliegveld raakt ze totaal in paniek omdat ze geen idee heeft waar ze naar toe moet. Gelukkig ontmoet ze de aardige Nederlandse Joris, die haar wel wegwijs wil maken. Eenmaal in het hostel wil ze proberen om een beetje tot rust te komen. Als ze eindelijk goed werkende wifi heeft gevonden ontdekt ze dat ze tientallen appjes heeft van Tommy en een dringend verzoek van haar moeder. Of ze haar zo snel mogelijk kan bellen. Maud belt direct met haar moeder: ,,Maud… het spijt me dat ik je moet lastigvallen op je trip, maar er is iets heel ergs gebeurd…”

Mijn hart klopt in mijn keel. Het zal toch niet… Er zal toch niet iemand overleden zijn? Of straks is er iets met Luca? Of misschien heeft Levi iets heel ergs gedaan? Of misschien is Tommy wel opgepakt bij de douane? In mijn hoofd vliegen er tientallen rampen en Oscar-waardige rampscenario’s langs.

„Je vader heeft zijn arm gebroken!”, roept mijn moeder. „Ja, en? Dat is alles!?” Ik bedoel het is heel vervelend dat hij zijn arm heeft gebroken, maar moet ze hier nou zo paniekerig over doen? „Wat bedoel je Maud? Je hebt geen idee hoe erg het is!?”

Wat blijkt? Mijn vader heeft sinds mijn moeder de deur uit is elke avond naar de fles gegrepen. Zeg maar het omgekeerde van dry januari. Volgens mijn moeder gaan er kratten bier, flessen wijn en zelfs whisky door heen. Mijn moeder heeft een groot gevoel voor drama, maar dat de situatie erg is wist ik wel. Nu is hij van de week zo dronken geworden dat hij van de trap is gevallen en daarbij heeft hij zijn arm gebroken. En volgens mijn moeder is de situatie totaal uit de hand gelopen!

„Mam, wat wil je dat ik doe? Ik zit aan de andere kant van de wereld. Jij en papa zijn volwassen mensen? Misschien moet je eens meer tijd steken in je huwelijk in plaats van die stomme Willem!” En dan hang ik boos op, ik ben er even helemaal klaar mee. Ze heeft geen één keer naar mij gevraagd. Niet dat ik haar zou vertellen dat ik moederziel alleen in Thailand was, want als ze zou weten dat Tommy nog in Nederland was, dan had ze gelijk met de ambassade aan de telefoon gehangen. Mijn moeder blijft bellen. En als ik vijf gesprekken heb weg geklikt, roept Joris (die al de tijd in de kamer zat) dat ik misschien toch wel even moet terugbellen.

Mijn moeder biedt direct haar excuses aan en heeft beloofd dat ze met mijn vader en zijn beste vrienden zal gaan praten. Vervolgens krijg ik een soort overhoring over de Bangkok en mijn reis. Alsof ze ruikt dat er iets niet klopt. „Waar is Tommy nu dan? Hebben jullie al een beetje kunnen slapen? Is het hotel mooi? Is het niet gevaarlijk? Spreken ze wel Engels? En hoe zit het eigenlijk met dat Corona-virus? En stuur je nog wat foto’s op?” Pff.. ik kan gelukkig overal om heen lullen. Na het telefoontje bel ik mijn broertje en vader om te checken hoe ernstig de situatie is. Mijn vader erkent gelukkig dat hij een alcoholprobleem aan het ontwikkelen is en hij heeft beloofd om naar de huisarts te gaan.

Als laatste Facetime ik met Tommy. Hij vindt het duidelijk maar niets dat ik met Joris in een kamer slaap. Ook al heb ik hem duidelijk gemaakt dat we gewoon op een gezamenlijke slaapkamer liggen. Tommy vindt het maar niks dat ik in zo’n armoedig hostel slaap en hij benadrukt dat ik zo snel mogelijk naar ‘ons’ hotel moet. ,,Ik heb het hotel al gesproken, jij kunt gewoon inchecken. De boeking staat op mijn naam, maar ik heb mijn paspoort al doorgestuurd.”

Tommy heeft nog geen minuut geleden opgehangen of ik krijg al appjes met een routebeschrijving naar het hotel „Ik heb net 50 euro naar je overgemaakt, dat moet genoeg zijn voor een taxi. Ik kom zo snel mogelijk naar je toe!”

Joris heeft al mijn verhalen aangehoord. „Volgens mij kan je wel een borrel gebruiken. Weet je wat ik rij wel met je mee om je spullen af te zetten en dan drinken we daarna een borrel. In de buurt van je hotel zitten een paar leuke rooftops.” Een beetje opdringerig is die Joris wel, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik zijn aandacht stiekem best fijn vind. Tot nu toe is mijn vakantie alles behalve ontspannend en ik vind het heerlijk dat hij zo bezorgd is.

Joris loopt zelf mee tot aan mijn kamer. Als ik de hotelkamer binnenstap ligt deze vol met roze blaadjes, er staat een fles champagne koud en er ligt een kaartje. „Lieve Maud, het spijt me zo. Als ik er ben gaan we keihard chillen. Je bent de leukste, de liefste en de knapste. Ik hou van jou en kan niet zonder je. Love you!” De tranen schieten in mijn ogen en ineens voel ik me schuldig dat Joris naast me staat. In principe doe ik niets verkeerd, maar toch voelt het een beetje gek dat ik met een ‘vreemde’ jongen in deze hotelkamer sta. Joris is niet onaantrekkelijk en als ik vrijgezel was geweest was ik zeker op hem gevallen.

Joris lijkt precies aan te voelen wat ik nodig heb. „Ik ga vast even naar de lobby. De wifi is hier veel beter! Doe jij maar je ding. Dan zie ik je zo beneden.”

Niet veel later zitten we aan de bar in een of andere partycafe. Ik krijg een befaamde Thaise bucket voor mijn neus geschoven en ik moet eerlijk zeggen dat die afleiding me even goed doet. Hèhè, ik begin eindelijk een beetje in de vakantiesfeer te komen. We ontmoeten nog wat andere mensen en rond 03.00 vind ik het tijd om mijn bedje op te zoeken. Joris vraagt of hij mij kan toevoegen op Facebook zodat we de rest van mijn reis nog contact kunnen houden. „Lijkt mij tof om naar het feest van je vriend te komen, als hij moet draaien! Dan neem ik nog een groep mee.” Als ik Joris toevoeg op Facebook schrik ik een beetje. We hebben 3 gemeenschappelijke vrienden en één daarvan is Levi. „Heh, waar ken jij Levi van?”