Maud Nachtboek van Maud 23 dec 2019, 19:00

Leestijd: 4 minuten

#126 ‘Het voelde alsof ik een skippybal naar buiten moest persen’

Rochella is bevallen! Maud is op slag verliefd op de kleine spruit, een jongetje met de naam Luca. De bevalling lijkt Levi als vader goed te doen: Maud ziet een kant van hem die ze nog niet eerder heeft gezien. Luca is kerngezond, maar Rochella mankeert wel het een en ander: haar bloeddruk is erg laag en het lijkt erop dat ze meer bloed is verloren dan normaal. En ze is volledig uitgescheurd… De vader van Maud heeft haar een aantal keer gebeld tijdens de bevalling. Het blijkt dat hij ruzie heeft met haar moeder en ze is al een uur te laat. Maud belooft het te checken, maar als ze ophangt ziet ze iets anders opvallends: Levi zit in een BMW. En wie is die vrouw achter het stuur?

Ik verschuil mezelf vlug achter een prullenbak. Jezus, denk ik bij mezelf. Zit ik hier weer als een of andere privédetective te kijken wat de ex-vriend van een van mijn beste vriendinnen aan het doen is. Oh ja en ze hebben nét een uur geleden een kind gekregen samen. Wat doet hij hier beneden in die auto? Waarom is hij niet bij Rochella verdomme?!

Zo goed en zo kwaad als het kan, probeer ik te zien wie de vrouw is die achter het stuur zit. Het is absoluut niet zijn moeder: die heb ik inmiddels goed bekeken. Deze vrouw heeft blond, steil haar en zware make-up op. Ze kijkt nors. Ze praten met elkaar. Levi knikt en doet dan de autodeur open. Shit! Hij komt natuurlijk deze kant op.

Ik draai mezelf om, loop drie stappen naar rechts en doe net alsof ik aan het bellen ben. Ik hoor dat Levi langs me loopt, maar als ik voorzichtig opzij kijk zie ik dat hij mij niet eens heeft opgemerkt. Wtf was dit…

Even later mogen we weer bij Rochella. Ze maakt het goed. Volgens de artsen is alles keurig netjes daar beneden en éindelijk zijn we even alleen als de doktoren ons daarna met rust laten. Doodmoe, maar met tranen in haar ogen spreidt ze haar armen: „Maud geef me alsjeblieft even een dikke knuffel. Ik vind het zo fijn dat je erbij was!” zegt ze liefdevol en voordat ik het weet lig ik jankend in haar armen.

„Roch, ik maakte me zo’n zorgen!” jammer ik. „Ze vertelden dat je helemaal was uitgescheurd! Heb je niet mega veel pijn?”

Rochella lacht. „Vergeleken met wat ik net voelde valt dit allemaal 10.000 procent mee. T*ring jantjes hey! Het voelde net alsof ik een skippybal naar buiten probeerde te persen.” Lachend kijkt ze me aan, waarop ze zachtjes zegt: „Ik heb natuurlijk wel gevraagd of hij het wat strakker dicht wilde naaien.”

We gieren het uit. Net op dat moment komt Levi binnenlopen. „Wat is er zo grappig dames?” kijkt hij verbaasd. „Niks hoor”, giechelt Rochella.

„Nou?”  vraagt Levi. „Ja, nu wel já!” giert Rochella en we komen niet meer bij. Met een opgetrokken wenkbrauw en een glimlach op zijn gezicht maakt Levi zich uit de voeten. „Ik ga wel even iets te eten halen ofzo geloof ik”, mompelt hij.

Zo zitten we nog even in het ziekenhuis, de kleine Luca bij Rochella op de borst. Al snel valt Rochella in slaap en omdat ik ook niet meer zo goed weet wat ik moet zeggen tegen Levi besluit ik weg te gaan. „Waar ga jij eigenlijk heen?” vraag ik hem, als ik me bedenk dat ik geen idee heb waar hij nu verblijft of wat zijn plannen verder zijn.

„Ehm, ik denk naar mijn moeder. Daar slaap ik de laatste tijd vaak”, mompelt hij een beetje verlegen. De vraag wie die vrouw in de auto was brandt op mijn lippen, maar ik durf hem niet te stellen; bang dat ik de kleine band die we nu met zijn allen aan het opbouwen zijn verpest met mijn nieuwsgierigheid. „Oké. Fijne avond!” roep ik daarom maar en ik spring even later op mijn fiets naar huis.

Terwijl ik op de fiets op een rijtje probeer te zetten wat ik net allemaal heb meegemaakt en hoe een enorme impact dat eigenlijk heeft, vliegt de tijd voorbij. Voor ik het weet fiets ik mijn straat in, in gedachten verzonken en met mijn hoofd bij die prachtige Luca. Daarom kijk ik in eerste instantie ook vreemd op als ik mijn naam hoor. „Maud, eindelijk! Waar was je nou en waarom neem je je telefoon niet op?!” hoor ik een stem die ik uit duizenden herken zeggen.

„Eh, mam? Wat doe jij nou hier?! Ik was bij de bevalling van Rochella. Sorry ik heb je oproepen niet gehoord. Maar… dus, eh… waarom ben je hier?”

Pas dan zie ik de weekendtas die mijn moeder in haar handen heeft. „Ik ben het helemaal zat bij je vader Maud. We hebben ruzie gehad en ik kan gewoon niet meer met die man in één ruimte zijn. Mag ik alsjeblieft de komende tijd even bij jou logeren?”