Maud Nachtboek van Maud 9 dec 2019, 19:00

Leestijd: 5 minuten

#124 Omg het is zover: de baby komt!

Maud haar ouders gaan scheiden, maar tot nu toe heeft ze alleen het verhaal van haar moeder gehoord: haar vader is vreemdgegaan. Als ze na een heftige confrontatie met Levi’s moeder en Levi op de babyshower van Rochella naar huis stormt en met Tommy zit, belt haar vader haar plotseling. Ze besluit op te nemen, hoort hem aan en spreekt met hem af. Dan blijkt dat de vader van Maud helemaal niet wil scheiden. Hij is verscheurd van verdriet. Ze spreekt met tegenzin af met haar vader dat ze zal proberen om haar moeder een beetje over te halen. Als ze ’s nachts helemaal uitgeput ligt te slapen wordt ze gebeld door een onbekend nummer. Ze negeert het, maar dan wordt ze nog een keer gebeld. ,,Spreek ik met Maud?” hoort ze aan de andere kant van de lijn.

Oh my God. Het is zover: de baby komt! Ik ben normaal van het anderhalve uur snoozen en het veel te langzaam aankleden, maar toen de vrouw aan de telefoon zei dat ze van het OLVG-ziekenhuis was, stond ik al met één been in een broekspijp. Ik ben nog nooit zo snel aangekleed geweest. Ik denk dat ik binnen twee minuten bij mijn fiets sta.

Keihard fiets ik naar het OLVG. De wind snijdt in mijn longen. Wat is het g*dverdomme koud zeg?! Als Tom Dumoulin race ik door de stad heen. Ik hoop zo dat ik op tijd ben… Rochella heeft blijkbaar gegild dat ze mij erbij wilde hebben. Veel meer dan dat weet ik niet. Of het goed met haar gaat, of ze al ver is, of ze complicaties heeft… Had ik maar niet zo egoïstisch lopen schreeuwen op haar babyshower, dan had ik wellicht al eerder…

‘Oké Maud, dit heeft geen enkele zin. Ga jezelf nu niet allemaal verwijten lopen maken, maar schiet een beetje op!’ denk ik bij mezelf terwijl ik letterlijk de longen uit mijn lijf trap. Bij het OLVG pleur ik mijn fiets neer en ren ik naar binnen, naar de balie. „Ik moet naar de afdeling bevallingen? Mijn vriendin ligt te bevallen! Rochella!” roep ik opgewonden en gehaast. „Oh wat leuk, krijgen jullie een kleine?” zegt de baliemedewerkster met een grote lach op haar gezicht. Ik kijk haar even niet begrijpend aan en begrijp dan waar ze heen wil. Omg, die vrouw denkt dat we een lesbisch stel zijn… „Eh, ja. Nee… Het is niet van mij. Nou ik moet naar haar toe!” zeg ik hakkelend. Straks mag ik er helemaal niet bij zijn als het mijn partner niet is, bedenk ik me. Weet ik veel hoe dit werkt. Ik ben niet elke dag bij een bevalling!

Gelukkig stelt de baliemedewerker verder weinig vragen behalve wat de achternaam van Rochella is. Ze verwijst me naar een afdeling, waar ik als de wiedeweerga heen ren. Als ik aankom is het chaotisch. Een verpleegster begeleidt me naar de bevalling toe. Als ik de kamer in loop zie ik Rochella zoals ik haar nog nooit gezien heb. Ze ligt te puffen en kreunen, is knalrood, het zweet druipt van haar voorhoofd en ik zie aan alles dat ze ongelooflijk veel pijn heeft. „Maud!” schreeuwt ze en ze barst in tranen uit. „Maud, sorry ik… AUW!”

„Wil je nou echt je excuses gaan lopen aanbieden terwijl je aan het bevallen bent, trut!” zeg ik lachend. „Ben je gek geworden?! Ik ben hier om je te steunen en dat ga ik ook doen.” Rochella kan helemaal niet meer praten en is alleen maar aan het huilen. Pas als ik om me heen kijk zie ik dat Levi in de hoek staat, lijkbleek en met ogen zo groot als schoteltjes. Ik voel heel even weer woede opkomen, maar dit is niet de plek om te praten, noch om te ontploffen. Het enige wat nu belangrijk is, is Rochella en die kleine.

„Gaat het?" Vraag ik daarom maar onbeholpen terwijl ik naar hem toe loop. „Eh, ja. Ik denk het", zegt hij geschrokken. „Ik snap dat het spannend is. Ik vind het ook heel eng", zeg ik zachtjes tegen hem. „Maar het komt allemaal wel goed hoor, Levi. Ook hierna. Alles komt goed." Hij kijkt me hoopvol aan en ik zie dat er een kleine last van zijn schouders valt. Volgens mij maakte Levi zich best wel druk over het feit dat ik eigenlijk woest op hem ben. „Eh, je hebt je shirt verkeerd om aan", zegt hij daarna verlegen. Ik kijk naar beneden en zie inderdaad dat ik mijn shirt zowel binnenstebuiten als verkeerd aan heb getrokken. Ik grinnik. Dat is dan maar even zo.

Ik loop terug naar Rochella. „Kom je er niet bij staan?” mompel ik. „Ik denk dat ze dat wel fijn vindt…” Levi kijkt me twijfelachtig aan en komt dan dichterbij terwijl Rochella ligt te puffen en kreunen. Ik pak zijn hand en begeleid die naar de hand van Rochella. „Help haar. De rest komt later”, fluister ik in zijn oor. Dan gaat het snel. De weeën worden erger, een arts roept iets over ontsluiting en dan dat Rochella mag gaan persen. Ik weet eigenlijk niet of ik dit wil zien, want wat er gebeurt ziet eruit als het verschrikkelijkste en mooiste ooit. Zo’n gekke tegenstelling… Heel even schreeuwt Rochella alles bij elkaar en dan horen we een ander geschreeuw. Een nieuwe stem, die we nog nooit eerder gehoord hebben: Rochella’s baby in de handen van de arts die zijn longetjes leeg gilt. Ik kijk naar Levi en zie dat de tranen over zijn wangen stromen. Hij lijkt zelf net een huilende baby. Ook ik houd het niet droog als het pasgeboren zoontje van de twee even later op Rochella’s buik wordt gelegd. Oh wat is hij klein en zoet…

„Gefeliciteerd allemaal”, zegt de verloskundige. „Jullie hebben een kerngezonde zoon op de wereld gezet. En wat is zijn naam?”

„Luca”, zegt Rochella met een glimlach. „Hij heet Luca. En hij is zó mooi…”