Maud Nachtboek van Maud 15 jul 2019, 18:15

Leestijd: 6 minuten

#103 ‘Straks denkt hij dat het een bootycall is?”

Rochella is ontslagen uit het ziekenhuis. Naar omstandigheden maken zij en haar baby het goed. Maud heeft het eerste jaar van haar studie gehaald, maar door alle drama van de laatste tijd is ze een beetje van slag. Ze heeft het nog erg moeilijk met het vreemdgaan van Jelle en de heftige mishandeling van Levi. Gelukkig gaat ze bijna op vakantie naar Ibiza met Jessie. Zwart Jasje (Tommy) probeert Maud op te vrolijken en vraagt haar mee naar een festival. Maud is nog niet echt in de partymood en stelt een andere, rustigere date voor. Net als Maud denkt dat de rust is teruggekeerd krijgt ze via Facebook Messenger een berichtje van Rosa. ‘Hey Maud, ik dacht dat het…’ 

„Hey Maud, ik dacht dat het misschien wel netjes zou zijn om je een berichtje te sturen. Ik heb lang getwijfeld, maar ik denk dat ik het zelf fijn zou vinden om een bericht te ontvangen. Het klinkt misschien wat gek, maar ik wist niet dat jij en Jelle nog een relatie hadden…”

„Hoe de f*ck. Hoe kan je dat niet weten?! Je bent een vrouw en leeft op social media. Je reageerde op elke post van Jelle en zogenaamd heb je onze foto’s niet gezien!? Rosa je klinkt niet alleen dom, je bent gewoon dom!” schreeuw ik tegen mijn scherm. Om vervolgens haar bericht verder te lezen…

„Jelle vertelde mij dat het net uit was tussen jullie, maar dat jullie een speciale band hebben en daarom nog contact hielden en elkaar ook nog regelmatig hebben gezien", vervolgt ze. Ik krijg het Spaans benauwd en zoek naar adem. Waar haalt Jelle het lef vandaan om te zeggen dat het al uit wat? Wie is deze Jelle?

„Via via hoorde ik van jullie situatie en, nouja… ik vind het nogal rot voor je. Jelle heeft hier niets mee te maken. Hij weet ook niet dat ik dit berichtje stuur. Groetjes Rosa.”

Wat is dit voor een halfslachtig bericht slash nepexcuus? Ik weet oprecht niet wie ik moet geloven. Jelle, die ik al mijn halve leven ken of Rosa? Misschien blijkt Rosa toch niet zo’n valse oude taart als ik dacht en is Jelle gewoon nog steeds geen steek veranderd?!

Ik lees het bericht wel tien keer opnieuw en blijf ondertussen de scene afspelen waarbij ik Jelle en Rosa zie zoenen. Ik stuur de printscreens door aan Rochella en binnen twee minuten belt ze terug.

„Niets van geloven hoor!” roept Rochella. „Dat wijf probeert haar eigen hachje te redden. Jelle is een klootzak en Rosa ook. Ik vertrouw ze allebei voor geen meter en dat zou jij ook niet moeten doen. Kom om Maud, je moet door. Blijf niet zo hangen in het verleden. Wees blij dat je van Jelle af bent.”

„Ja maar,.. je weet niet wat Jelle en ik hebben meegemaakt. Jij weet niet wat ik voor Jelle voelde! Jelle en ik waren een team, hij zou mij nooit meer bedriegen. Ik vertrouwde hem echt Rochella, wat moet ik nou?” jammer ik.

Rochella spreekt mij opnieuw streng toe. „Maud je kunt alleen jezelf vertrouwen. Ik vertrouwde Levi ook. Nou, je hebt zelf gezien wat voor verschrikkelijk monster het is.”

Ik val stil en het besef komt binnen dat Rochella straks een alleenstaande moeder is. De vader van haar kind heeft haar zelfs het ziekenhuis in geslagen. Ik moet stoppen met mijn gezeik over Jelle. Rochella kan wel wat afleiding gebruiken en ik vraag haar of ze zin heeft om mee te gaan naar de film.

Onderweg naar de bios blijf ik toch aan het berichtje van Rosa denken. Aan de ene kant wil ik meer weten, aan de andere kant gun ik haar mijn energie niet. Misschien heeft Rochella gelijk en moet ik ze proberen los te laten.

We waren naar Aladdin en ik heb Rochella in tijden niet zo horen lachen. De politie is nog steeds bezig met een onderzoek naar Levi. Hij probeert haar elke dag te bellen, maar de politie heeft het afgeraden om contact op te nemen.

Na de bios heb ik meerdere gemiste oproepen van een onbekend nummer. Zal het Rosa zijn? Levi of misschien toch Jelle? Ook heb ik een spraakmemo van Nizar, een van mijn collega’s. „Maud, we missen je! Kom je gezellig borrelen? We zijn bij Marie Heinekenplein! Kom, kom!” Op de achtergrond hoor ik nog wat andere collega’s mijn naam roepen en ik besluit dat het wel tijd is voor wat afleiding. De afgelopen weken waren nou niet bepaald om over naar huis te schrijven. Ik heb zin in wat afleiding, luchtige gesprekken en een borrel. Rochelle is moe en gaat vroeg naar bed. Nog geen 10 minuten later parkeer ik mijn fiets vlakbij De Tulp. Er staan grote flessen sangria op tafel en binnen no-time voel ik me aangeschoten. Ik heb ruim twee weken niet gedronken. Die alcohol gaat er goed in.

In de rij voor de wc pak ik mijn telefoon. Ik ben in een baldadige bui en ik begin als een razende Roeland te typen. „Rosa! Bedankt voor je bericht, maar geloof je het zelf?” Hoppa! Daarna stuur ik een selfie naar Jessie en laat haar weten hoeveel zin ik heb in Ibiza. En voor ik het weet heb ik Tommy aka Zwart Jasje ook een appje gestuurd. „Tommy! Hoe is het? Ben je iets leuks aan het doen?”

Eenmaal terug bij onze spot besef ik dat het misschien niet heel slim was om Tommy te appen. Eerst moest hij mij half huilend/kotsend en overstuur meemaken op Koningsdag, daarna kwam alle rottigheid met Levi en Rochella, vervolgens laat ik weten dat ik nog niet toe ben aan een festival en nu stuur ik om 23.30 uur op woensdagavond een halfgare app. Hij zal wel denken dat het een ordinaire bootycall is?! Shit. Ik pak mijn telefoon om hem te appen. „Sorry, ik ben aan het borrelen met collega’s en ik moest aan je denken. Lijkt me leuk om binnenkort af te spreken!”

Ik weet nou niet of ik het beter heb gemaakt, maar Tommy komt gelijk online en begint te appen. Hij is nog wakker! Ik merk dat ik een soort kriebeltje voel. Ik zoom nog eens in op zijn profielfoto en ik heb ineens ontzettend veel zin om hem te zien. Jelle kan door de grond zakken! Vijf minuten later belt Tommy. Hij heeft bij een vriend gegeten en is onderweg naar huis. „Ik kom wel langs Marie Heinekenplein gefietst. Is de sangria een beetje lekker? Dan fiets ik graag even langs om te proeven!” stuurt hij.

Yes! Yes! Tommy is onderweg.  Zullen we vanavond dan eindelijk een keer gaan zoenen? Als ik bij de bar sta om nieuwe kannen sangria te bestellen, voel ik ineens een hand op mijn heup…