Maud Nachtboek van Maud 24 jun 2019, 18:00

Leestijd: 5 minuten

#100 Dat zal haar leren, die rot Rosa!

Rochella ligt dankzij Levi in het ziekenhuis. Wat er precies gebeurd is weet Maud nog steeds niet en hoe het met de baby gaat evenmin. Maud is gek van bezorgdheid als de zus van Rochella, Zoë, eindelijk is gearriveerd. Vlak daarvoor zou een arts haar eigenlijk iets zeggen, maar omdat Zoë binnenstormde werd dat niet gezegd. In plaats daarvan wordt Zoë meegenomen naar haar zusje en blijft Maud achter. Gelukkig komt Jessie naar haar toe en vertelt Zoë even later dat het naar omstandigheden goed gaat met Rochella. Hoe het met de baby gaat weet echter nog steeds niemand en op de echo wordt geen hartje gehoord. Als ze net aan hun koffie willen beginnen stappen er twee agenten de wachtkamer binnen. „Wij zijn op zoek naar Maud…”

Zit ik dan… voor de zoveelste keer sinds jullie mij kennen op een politiebureau. Je zou bijna denken dat ik helemaal geen student zou zijn, maar een beroepscrimineel. Ik zit hier alleen nooit voor mijzelf. Zou ik het aantrekken ofzo, dat gevaar? Het is nou niet dat ik hier echt van geniet. Het is hier muf, de koffie is niet te zuipen en mijn hoofd bonkt. Ik wil zó graag weten hoe het met dat kleine mormeltje in de buik van Rochella gaat…

Gelukkig hoef ik alleen maar een korte aangifte te doen van wat ik gezien en gehoord heb met betrekking tot Levi. Dat is niet veel: het telefoongesprek kon ik vrij weinig uithalen en ik ben er natuurlijk ook niet bij geweest toen Rochella echt hommeles met hem had. Ik vertel hoe ik Rochella gevonden heb (een keertje of twaalf) en mag dan het bureau weer verlaten. Als ik een stap naar buiten zet adem ik frisse lucht door mijn neus naar binnen en blaas ik rustig uit. Het doet me goed die frisse lucht, maar inmiddels is het al hartstikke laat. Zoë appte me al dat ze naar huis waren en dat er nog steeds niets duidelijk was over hoe het met het kindje gaat. De baksteen is inmiddels weer langzaam teruggezakt. Ik zou een muurtje kunnen metselen van al die stenen in mijn maag van de afgelopen periode… En daar zou ik me op dit moment dan ook heel graag achter willen verstoppen.

Ik besluit naar huis te gaan. Daar aangekomen zie ik echter wederom iets wat ik liever niet wil zien: Jelle staat voor mijn deur. Ik heb niet eens meer de power om hem weg te sturen. „Wat moet je?” mompel ik terwijl ik langs hem loop en mijn sleutel in het slot stop. „Praten…” mompelt Jelle. Ik zie aan zijn hoofd dat hij dit gesprek zo’n veertig keer in zijn hoofd heeft geoefend, maar nu geen idee heeft omdat ik totaal niet de reactie krijg die hij had verwacht. Stiekem moet ik erom lachen, maar dat uit ik niet. Ik wil bikkelhard zijn tegen deze jongen.

Als hij een paar minuten later tegenover me zit lukt het me echter niet echt; hard zijn. Opeens voel ik me zó hard in de maling genomen door hem. „Moet je ons nou zien!” schreeuw ik machteloos. „Ik was hartstikke blij met je en binnen een mum van tijd is het verpest. Nota bene omdat ik je betrap met een ouder wijf tegen een grachtenpand aan! Je hebt me zo’n schande gegeven. Dit vergeef ik je nooit. Wie is die Rosa? Wat moet je van haar? En wat moet zij van jou?!”

Jelle kijkt me aan met waterige oogjes en begint ‘uit te leggen’. Die uitleg is echter zo’n bullshit, dat je een hele weide ermee zou kunnen bemesten. Ik hoor dat hij mij heel leuk vond, maar haar net iets na mij had leren kennen en ook met haar ‘scharrelde’. Dat hij nooit gezegd heeft dat hij in een relatie zat met mij en dat het niet netjes was, maar dat hij altijd eerlijk was geweest…. Bladiebladiebla. Ik wil niet eens meer luisteren, want ik ben bang dat ik door de spanningen en kwaadheid van de afgelopen 24 uur ontplof en mijn volledige servies naar de kl*te zal helpen als ik wel luister.

„En nu wil ik door met Rosa”, hoor ik opeens uit de grote zak met BLA die hij net verkondigde. „Ahá”, mompel ik terwijl ik voel dat er een hele zak ijsklontjes naar beneden wordt getrokken in mijn buik. „Nou ik wens je heel veel succes. Kwam je echt helemaal naar mij toe om mij dat vandaag te vertellen?” Jelle kijkt me niet begrijpend aan. „Jelle ik heb een zware dag gehad. Echt écht heel zwaar en nee: ik wil het er niet over hebben. Ga gewoon wég.”

Zonder in bezwaar te gaan staat Jelle op. Ik loop met hem mee naar de gang en kijk hem aan. Ik ben vermoeid, mijn ogen zijn bloeddoorlopen en letterlijk ieder spoortje make-up dat ik op had zal ergens anders op mijn lichaam zitten dan waar het hoort. Bepaald aantrekkelijk ben ik dus niet, maar als ik hem aan kijk zie ik toch die ene blik in zijn ogen. „Nou dahaag”, mompel ik en ik geef hem een klein duwtje naar de deur. Maar waar hij eerst een stap naar buiten wil zetten, draait hij zich om en knuffelt me. Als ik op kijk zie ik naast verdrietigheid een klein beetje lust.

Zou ik? Als ik het nu doe, weet ik tenminste wel zeker dat hij Rosa ook niet trouw zou zijn. En dan zal ik altijd weten dat hij gewoon écht een cheater is. Zou dat me goed doen? Of maakt het de situatie misschien alleen maar moeilijker? Dit gaat allemaal door me heen terwijl ik naar hem kijk. En dan aarzel ik niet meer. Ik druk mijn lippen op die van hem en voor ik het weet zijn we wild aan het zoenen en word ik hardhandig mijn kamer in gesleurd om er nog één keer goed van langs te krijgen. Ha, dat zal haar leren, die rot Rosa!