Maud Nachtboek van Maud 20 mei 2019, 18:50

Leestijd: 5 minuten

#95 Levi, laat me met rust!

Maud heeft Jelle en Rosa op heterdaad betrapt tijdens Koningsdag. Ze stonden te zoenen tegen een grachtenpand en Maud zag het gebeuren vanaf een boot. De hele dag is ze overstuur, maar gelukkig heeft ze een aardige jongen ontmoet die zich de hele dag al over haar ontfermt, ze weet zijn naam niet en noemt hem Zwart Spijkerjasje. Als Maud met Jessie en Zwart Spijkerjasje in een pizzeria zit om een beetje op te laden, komt Jelle niets vermoedend binnen lopen. Maud krijgt is ontploft van woede en rent de pizzeria uit. Ze struikelt en maakt een lelijke val op haar knieën. Jelle probeert haar overeind te helpen, maar Maud is nog steeds woest en geeft hem een klap in zijn gezicht. Zwart Spijkerjasje komt haar ‘redden’ en neemt haar mee naar een rustig plekje. Als ze ergens op een bankje zitten gaat haar telefoon. Het is Levi. „Maud, eindelijk. What the fuck hoor ik?! Dat Rochella zwanger is? Is dit echt waar Maud? 

Ik voel mijn hart in mijn keel en ik begin te rillen. Niet nu, niet vandaag. Het is genoeg. Mijn vriend is vreemdgegaan en ik ben net keihard op mijn muil gegaan. Ik kan Levi er niet bij hebben. Uiteindelijk moet Levi wel weten dat Rochella zwanger is, maar niet vandaag, niet van mij. Rochella moet dat op een rustig moment vertellen. En op dit moment klinkt Levi allesbehalve rustig. Een kat in het nauw maakt rare sprongen en ik ben bang dat Levi echt rare dingen gaat doen als hij er nu achter komt dat Rochella zwanger van hem is.

„Levi ik heb hier geen zin. Laat mij met rust!”, schreeuw ik. Als ik ophang zie ik de verbazing op het gezicht van mijn personal beveiliger aka Zwart Spijkerjasje. Het stomme is dat ik door alle emoties en de alcohol zijn naam ben vergeten. Hij zou een Daniel kunnen zijn, een Thomas of een Max, maar Luc zou net zo goed passen. Ik besef mij dat ik eigenlijk helemaal niets weet van deze jongen. Hij heeft zich opgeofferd als een soort beschermengel en wijkt geen moment van mijn zijde. Ik ben te moe om mij er druk over te maken.

Ondertussen staat mijn telefoon roodgloeiend. Levi blijft bellen en tussendoor komt ook Jelle voorbij. Ik druk ze een voor een weg, alleen bij Jessie neem ik op. Ze lijkt nogal in paniek te zijn omdat ik ineens weg was. Ze vraagt waar ik ben zodat ze naar mij toe kan komen om mij naar huis te brengen. Eerlijk gezegd heb ik behoefte om alleen te zijn en ik weet dat Jessie heel graag nog uit wilde. „Ik bestel zo een Uber, het gaat wel. Ik app je als ik thuis ben. Thanks voor vandaag en veel plezier!” Als ik ophang slaat Zwart Spijkerjasje een arm om mij heen. Het voelt raar en goed tegelijkertijd. Zijn brede schouders voelen veilig en dat is precies waar ik behoefte aan heb in deze labiele toestand.

Zwart Spijkerjasje stelt voor om met mij langs de EHBO te gaan, volgens hem moet mijn knie echt worden gecheckt door een arts. Ik voel er helemaal niets van, maar het ziet er inderdaad een beetje bloederig uit. Maar de hoeveelheid bloed heeft vast te maken met de hoeveelheid alcohol. Alcohol maakt je bloed dunner en daardoor lijkt het allemaal extra heftig. Als ik ergens geen zin in heb, dan is het om langs een EHBO-post te gaan. Ik ben er helemaal klaar mee. Ik wil een warme douche en dan heel lang uitslapen.

Als ik mijn Uber app open om een taxi te bestellen, valt mijn telefoon uit. Waarom kunnen ze wel naar Mars vliegen maar verdorie nog steeds geen batterij uitvinden die het langer dan 24 uur volhoudt!? Ik ga driftig op zoek naar mijn externe oplader, maar die moet ik ergens halverwege de dag zijn verloren. „Wat is je adres? Ik bestel er wel een,” zegt Zwart Spijkerjasje. Toeval bestaat niet, (of toch wel) maar hij woont twee straten achter mij en stelt voor om een taxi te nemen richting Amsterdam-West.

Als ik de auto in stap krijg ik ik recht in de ogen van Remi, de vriend van mijn collega Tessa. Er zijn zoveel taxichauffeurs in Amsterdam en dan moet ik uitgerekend bij een bekende in stappen als ik er uit zie als een lid van The Addams Family. Zwartjasje lijkt de situatie aan te voelen en vuurt allerlei vragen op Remi af, waardoor hij geen kans krijgt om naar mijn dag te vragen. „Ik loop wel even met je mee naar de deur. Ik wil zeker weten dat je veilig thuiskomt.” zegt Zwartjasje als we uitstappen. „Nee, ik weet wat je denkt. Ik ga niet mee met je naar binnen. Maar je hebt vandaag al genoeg gezeik gehad.” Als we bij mijn deur zijn aangekomen, geeft hij mij een briefje. „Hier staat mijn nummer op. Misschien een beetje gek en ongepast, maar ik zou best nog eens koffie met je willen drinken. Voel je niet verplicht.” Ik geef hem een knuffel en zeg erbij dat ik het briefje zal bewaren, daarna strompel ik naar binnen. Ik wil douchen en slapen.

Als ik onder de douche vandaan kom, gaat de deurbel. In eerste instantie doe ik niet open. Als de deurbel blijft gaan, bedenk ik mij ineens dat het best een van mijn huisgenoten kan zijn. Ik trek snel een huispak aan, zet mijn bril op en ren naar beneden. Als ik de deur opendoe zie ik eerst een enorm groot boeket en daarachter zie ik het hoofd van Jelle… Wat doe jij hier?