Maud Nachtboek van Maud 15 apr 2019, 19:00

Leestijd: 4 minuten

#90 ‘Zijn hand zakt richting het kruis van mijn panty’

Maud is heel even met haar hoofd weg bij Jelle, omdat Rochella en Levi zijn opgepakt. Samen met Rochella’s zus Zoë gaat ze naar het politiebureau, waar beiden worden vrijgelaten. Zonder al te veel informatie over de situatie besluit Maud dat ze het zielig vindt om de twee op straat te laten slapen of een hotel te laten boeken: Rochella mag nog één keer bij haar logeren, hopelijk nu zonder een enorme troep te maken. Zelf besluit ze naar Jessie te gaan. Maar dan krijgt Maud een berichtje van Jelle: ,,Maud, kunnen we even bellen?? xx” 

Ik weet even niet wat ik moet doen. Aan de ene kant wil ik Jelle heel graag spreken, maar het feit dat hij zo boos werd is geen goed teken als ik naar mijn onderbuikgevoel luister. Maargoed, het is ook niet helemaal eerlijk naar hem toe als ik hem de wind van voren geef en vervolgens niet naar zijn verhaal luister… Ik besluit mijn telefoon even weg te leggen. Direct reageren is sowieso veel te wanhopig natuurlijk. Hij moet niet denken dat ik de hele dag alleen maar met hem bezig ben. Al is dat precies wat er aan de hand was, als je die paar uur gedoe met Rochella niet meerekent.

Ik fiets naar Jessie toe. Ik heb besloten dat ik met haar bespreek wat ik met Jelle aan moet. Ik heb Rochella en Zoë in mijn huis gelaten. Dat zit wel snor: Zoë lijkt me een nette meid en Rochella gaat er echt niet meer zo’n zwijnenstal van maken als de laatste keer gok ik zo. Als ik binnenloop bij Jessie verdwijnt mijn zorgelijke blik even van mijn gezicht. Ze heeft de matrassen van haar bed op de grond gelegd en op haar televisie prijkt een stilstaand beeld van een film; overduidelijk Mean Girls. „Haha, wat ben je ook een schat”, zeg ik met tranen in mijn ogen en ik val haar om de nek.

Even later staat Mean Girls op, maar echt toe aan film kijken komen we niet. We kletsen honderduit: eerst over Rochella en wat ik daarmee aan moet, later over Jelle. „Ik zou hem gewoon bellen en morgen met hem afspreken Maud”, zegt Jessie rustig. „Hij bedoelt het vast niet slecht. Ik kan in zijn ogen zien dat hij gek op je is. Wellicht is er wel een hele logische verklaring voor die Rosa.”

Als het middenin de nacht is app ik dan ook terug naar Jelle. Een kort appje; ‘Morgen bij jou, 14.00 uur? X’ typ ik naar hem. Vrijwel direct krijg ik een appje terug: ‘Is goed… slaap lekker lieve Maud.’ Een gelukzalige kriebel kruipt door mijn buik. Er is in ieder geval nog iets van liefde…

Als ik de volgende dag aanbel bij Jelle, denderen er voor mijn gevoel drie olifanten door mijn buik die mijn organen platstampen, zo zenuwachtig ben ik. Jelle doet de deur open en kijkt al net zo bedompt als ik me voel. Hij is witjes. Zonder iets te zeggen geeft hij mij een knuffel. We lopen naar zijn kamer, waar ik een tikkeltje onwennig op zijn bed ga zitten. Tegelijk beginnen we te praten en het eerste wat we beiden zeggen is „Sorry.”

Lachend kijken we elkaar aan. „Ik wil eerst”, begint Jelle. „Sorry dat ik zo woest ben weggestormd. Ik had me wel iets beter in jou kunnen inleven.”

„Maak je je nog steeds zorgen over wie Rosa is?” vraagt hij me vervolgens. „Eh, ja natuurlijk. Ik heb nog altijd geen duidelijkheid en om heel eerlijk te zijn: het maakt me echt best wel onzeker.”

„Dat snap ik”, zucht Jelle. „Rosa is gewoon een vriendin”, vervolgt hij. Ik sla meteen op tilt. „Hoezo heb ik dan nog nooit van haar gehoord?!” roep ik gepikeerd. Jelle maant me tot stilte. „Omdat het niet een hele goede vriendin van mij is en ik haar al had leren kennen voordat ik weer met jou omging. Ik was een keer op een feestje en daar hebben zij en een vriendin mij geholpen toen ik niet lekker was. Ik moest kotsen enzo, zij was er voor me. We raakten aan de praat en hebben gezellig gekletst. Nadien ook nog wel eens, maar ze is veel te oud voor mij joh. Heb je gezien hoe oud ze is? 30!”

Die zag ik niet aankomen. Er moest gezegd worden dat Rosa er jonger uit zag. En aangezien Jelle 21 is lijkt het me eigenlijk vrij onwaarschijnlijk dat een vrouw van 30 voor hem zou gaan. „Maar hoezo dan die hartjes?” zeg ik een tikkeltje onzeker, maar een stuk opgeluchter dan vijf minuten geleden. „Pff, weet ik veel. Dat is gewoon bedoeld uit vriendelijkheid denk ik”, roept hij lachend. Hij kijkt me zo vol overtuigen en verliefd aan dat ik me afvraag hoe ik ooit aan hem heb kunnen twijfelen.

Langzaam komt hij dichter bij mij zitten en legt zijn hoofd op mijn schouder. „Maud… jij bent het gewoon. Ik ben hartstikke gek op jou.”

Ik glimlach. Zijn hand zakt naar beneden, over mijn borst richting het kruis van mijn panty. En eventjes denk ik helemaal niet meer aan Rosa. En ook niet aan Rochella… eventjes kan ik helemaal niet meer denken. Ik wil alleen maar voelen. En dit voelt na die paar dagen zonder verdomde heerlijk…