Maud Nachtboek van Maud 18 mrt 2019, 19:02

Leestijd: 4 minuten

#86 ‘Dat mens is echt aartslui!’

Maud heeft een raar gevoel bij Rosa; een meisje dat haar vriendje Jelle middenin de nacht opbelde en daarna ook nog eens een hartje onder zijn foto op Instagram plaatste. Ze heeft het tot haar dagtaak gemaakt om via social media uit te vinden wie die Rosa is en wat ze van haar vriendje moet. Ondertussen is ze het luie gedrag van Rochella spuugzat. Nog altijd voert haar zwangere vriendin geen klap uit en voor Maud barst dan ook de bom. Ze heeft Rochella gesommeerd om haar spullen te pakken en te vertrekken. Iets waar Maud’s beste vriendin Jessie enorm van schrikt. ,,Je hebt een zwangere vrouw op straat gezet?!”

Ja… ik heb een zwangere vrouw op straat gezet. Als Jessie het zo hardop zegt schrik ik er zelf eigenlijk ook een beetje van, maar als ik er eerlijk over nadenk heb ik er geen spijt van. „Tsja, inderdaad. Maar het is niet alsof ik het haar niet duidelijk heb aangegeven toch? Ik heb er meerdere keren iets van gezegd. Het lijkt wel alsof ze het niet wil begrijpen. En waarom moet ik überhaupt verantwoordelijk zijn voor haar wel en wee? Ik heb haar de kans gegeven om iets anders te zoeken, maar ik krijg het idee dat ze het allemaal wel best vindt verder. Dat mens is echt aartslui!”

Na een beetje heen en weer geklets lijkt Jessie mijn kant te kiezen. „Ik had misschien wel hetzelfde gedaan als ik jou was”, geeft ze schoorvoetend toe. „Maar waar gaat ze nu dan heen?” Ik val stil. Ik heb eigenlijk geen idee. Nog altijd ken ik niet echt familie of andere vrienden van Rochella en Levi is natuurlijk absoluut geen optie. Ik slaak een diepe zucht. „Ik ga straks wel even met haar praten.”

Maar de avond stond toch echt gereserveerd voor Jelle. Mijn problemen met Rochella zet ik daardoor even aan de kant. Nu Jessie mij een beetje gerustgesteld heeft, vraag ik mij af of ik er goed aan zal doen om Jelle op de man af te vragen wie Rosa is en wat zij van hem moet. Misschien dat ik juist een put openbreek die helemaal niet open was? Of misschien is het wel gewoon een goede vriendin en kom ik bij Jelle over als een jaloers kreng waar hij helemaal geen trek in heeft? Ik besluit om te proberen om er maar niets over te zeggen. Proberen… maar we weten allemaal hoe moeilijk dat is.

Als ik de deur open doe en Jelle binnen komt lopen zie ik niets aan hem dat ‘anders’ is. Hij heeft een dikke grijns op zijn gezicht en geeft me een knuffel en een kus op mijn voorhoofd. „Vind je het leuk als ik je vandaag meeneem naar een tentje waar ze de lekkerste taco’s van Amsterdam verkopen?” vraagt hij aan me. Hoewel ik nog altijd een zenuwachtige brok in mijn buik heb zitten en er eigenlijk niet aan moet denken om nu te eten, knik ik en probeer ik zo gulzig als een hongerige puppy te kijken. Jelle moet niks aan mij merken. Ik stel me aan.

We delen taco’s. Of naja: Jelle bestelde er vier en is zo hongerig dat hij niet doorheeft dat ik er met veel moeite maar eentje naar binnen kan krijgen en hij verantwoordelijk is voor de andere drie opgeslokte exemplaren. Hoewel hij honderduit kletst, mij af en toe knuffelt en eigenlijk op geen enkele manier anders is dan de ‘normale’ Jelle, kan ik mijn rotgevoel rondom Rosa maar moeilijk aan de kant duwen. Dat lukt pas als we even later gierend van de lach spelletjes spelen bij de TonTonClub.

Na vier potjes airhockey en een paar drankjes (te veel) brengt Jelle mij thuis op de fiets. „Zal ik vannacht bij je slapen?” vraagt hij zwoel als hij zijn fiets vastmaakt aan de lantaarnpaal voor mijn huis. „Hmm, als er plek is voor je wel”, mompel ik en terwijl ik de voordeur open en denk aan mijn luie ‘kamergenootje’ die ik vanochtend de wind van voren heb gegeven. Zou ze echt vertrokken zijn?

Het antwoord laat niet lang op zich wachten. Terwijl ik mijn jas uittrek loopt Jelle naar mijn kamer. „En?!” schreeuw ik terwijl ik ook naar de deur loop. Jelle staat bevroren in de deuropening. „Sjezus…” is het enige wat uit zijn mond komt. En als ik naast hem sta begrijp ik precies waarom.