Maud Nachtboek van Maud 25 feb 2019, 19:00

Leestijd: 5 minuten

#83: Wie the f*ck is Rosa en wat moet ze van hem?!

Als Maud samen met de zwangere Rochella een Netflix-avondje heeft, staat er opeens een doos voor Valentijnsdag op haar stoep. De doos bevat een kaartje, haar favoriete luchtje, bonbons en een teddybeertje. Een kirrende Rochella en ook Maud denken dat de doos van Jelle afkomstig is, maar niets blijkt minder waar, wanneer Jelle twee dagen later wanneer het écht Valentijnsdag is aankomt zetten met hetzelfde luchtje. Van wie is dan dat mysterieuze Valentijnspakket?! 

Er hangt letterlijk ‘een vreemd luchtje’ aan al mijn Valentijnspakkt. Jelle was misschien nog wel verbaasder dan dat ik het was. Ik dacht eerlijk gezegd dat hij me in de zeik nam en mij gewoon graag twee keer hetzelfde cadeau wilde geven om me te fucken, maar hoe vaak ik het ook aan hem vraag, hij heeft echt geen flauw benul van wie dat andere pakket is. Hij lijkt zelfs een beetje geïrriteerd te worden. „Ik zweer het Maud, ik ga je toch niet twee keer hetzelfde parfum geven?!”

Terwijl ik terug loop naar de doos om te kijken of er echt niet ergens een afzender te vinden is, gaan er allerlei namen door mijn hoofd. Zou het dan van Sam zijn?! Misschien wilde hij mij iets duidelijk maken? Of misschien was mijn moeder in een gulle bui? Jessie werd ook gemarkeerd als potentiële Valentijn-verdachte. En zelfs vieze Fredje is nog door mijn hoofd gegaan: wie weet was dit onderdeel van een van zijn acties als frequente idiote stalker en levensverzieker.

„Is het niet gewoon van Rochella?”, vraagt Jelle hoopvol. Ik begin even te twijfelen, maar Rochella heeft amper geld en ik zou niet zo snel zo’n lieve actie van haar verwachten. Ze woont nu al bijna een maand in mijn huis, maar de keren dat ze boodschappen heeft gedaan zijn op één hand te tellen. Zelfs op één vinger, want het is toch bij die ene avond van het film kijken gebleven. En bovendien was ze zelf veel te nieuwsgierig toen het pakketje binnen kwam. Ze is misschien niet altijd helemaal zuivere koffie, maar zó goed acteren… Ze is nu gelukkig een lang weekend bij haar ouders. We hebben het echt wel gezellig samen, maar ik kan stiekem niet wachten totdat ze een plekje voor zichzelf heeft gevonden.

Terwijl ik afdwaal in mijn Rochella-leed, is Jelle nog steeds druk bezig met namen opperen van eventuele Cupido’s die Maud blij willen maken. „Maud, denk nou even na! Hoe zou jij het vinden als ik ineens een heel verrassingspakket van een geheime aanbidder kreeg?!” Jelle voelt zich duidelijk ongemakkelijk bij mijn tweede casanova. Ik moet er stiekem een beetje om lachen. Ik kan hier toch ook niets aan doen? Ik maak een foto van het pakket en stuur deze naar mijn ouders, Jessie en zelfs naar mijn broertje Max. Wie weet kunnen zij mijn geheime aanbidder achterhalen…

Als ik op versturen klik, schiet er ineens een naam te binnen. Jordi! Eén van mijn studiegenoten. Met werkgroep zitten we vaak naast elkaar en hij maakt dezelfde domme grapjes als dat ik doe. Jordi zei laatst nog dat ik zo lekker rook. Jordi is een flirt pur sang. Ik heb er eigenlijk niet zo bij stil gestaan, maar nu ik er over nadenk lijkt de gedachte dat hij wel eens in het geheim een teken van aanbidding zou kunnen geven me niet onmogelijk. Zou het? Volgens mij is hij al een paar maanden aan het daten met een meisje van zijn werk. Ik merk dat ik rood word en besluit voorlopig maar even mijn mond te houden tegenover Jelle.

Jelle is naar de woonkamer gevlogen en ligt daar op de bank naar van die stomme Facebook-video’s te kijken. „Wat is er nou schat? Ben je jaloers?,” vraag ik plagend. Jelle is blijkbaar niet gecharmeerd van mijn grap. Hij negeert mij volkomen. „Eh, doe eens niet zo kinderachtig. Wat zit je dwars?” roep ik geïrriteerd.

„Verdomme, Maud! Het is altijd wat! Eerst Fredje, dan Levi… En die Sam vertrouw ik ook voor geen meter. Nu heb je weer een of andere vage Valentijn! Ik hou hier gewoon niet van. Wie is die kerel?!”

Ik schrik me rot. Deze toon van Jelle heb ik lang niet gehoord en heb ik bepaald niet gemist. Hoe kan hij nou kwaad zijn op mij, terwijl ik hier écht niets aan kan doen?! Maar voordat ik in verweer kan gaan, praat Jelle verder.

„Je snapt het niet Maud. Ik ben stapelgek op je! Ik was helemaal blij dat ik het goede parfum heb weten te vinden en dan heeft een of andere vrolijke Frans mij overtroffen met zo’n overdreven pakket.”

‘Ik ben stapelgek op je’. Zei hij dat nou echt? Zijn wenkbrauwen staan nog steeds gefronst en die boze blik past eigenlijk niet bij de lieve woorden die net uit zijn verwrongen mond kwamen. Ik probeer Jelle rustig te krijgen, maar ondertussen zit er een klein wriemeldier in mijn buik dat ook heel graag wil weten wie dat pakket nou geregeld heeft.

Een paar uur later is het gezeur om het Valentijnspakket gelukkig naar de achtergrond verdwenen. Jelle was het gelukkig met mij eens dat ook ik er weinig aan kon doen dat ik zomaar cadeautjes krijg en we besloten de avond af te sluiten met een of andere slechte film die op televisie was. Jelle viel na tien minuten al in slaap, maar ik kan daar nooit tegen. Als ik eenmaal begin, wil ik de film ook koste wat het kost af zien, ook al is het nog zo’n k*tfilm.

Het is al over twaalven als de film bijna afgelopen is. Ik ben blij, want ik kan mijn ogen amper open houden. Naast me op tafel zie ik iets oplichten. Het is de telefoon van Jelle. Wie belt hem nou zo laat nog? Ik werp een blik om te kijken of het misschien een van zijn ouders is, maar ik herken de naam op het schermpje niet: Rosa.

Het wriemeldier van even geleden wordt weer wakker, maar deze keer heeft het beest duidelijk slecht gegeten. Ik voel een steek door mij heen gaan; zo’n akelig, zenuwachtig gevoel. Wie the fuck is Rosa en wat moet ze met mijn vriend?